Ο χαρακτήρας που καταστράφηκε από τον Κιούμπρικ

Έχουν περάσει περίπου 20 χρόνια από την πρώτη φορά που είδα τη «Λάμψη» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Και ενώ παραμένει από τις αγαπημένες μου ταινίες (το ίδιο και το βιβλίο του Stephen King) δεν μπορώ παρά να θέσω δυνατά το ερώτημα που με βασανίζει όλα αυτά τα χρόνια.

Στάνλεϊ, γιατί κατέστρεψες τον Ντικ Χάλοραν; (Προφανώς και ακολουθούν spoiler)

Ας δεχτούμε το γεγονός ότι ο Κιούμπρικ έφτιαξε μια εντελώς διαφορετική ταινία σε σχέση με το ορίτζιναλ υλικο που του παρείχαν οι 800 σελίδες του King.
Μόνο και το ότι η ταινία αρχίζει στο σημείο του βιβλίου που έχουν περάσει ήδη 300 σελίδες, αρκεί. Από εκεί και πέρα έχουμε σχεδόν διαφορετικό τέλος και αρκετές παραλλαγές στην πλοκή.

Κιούμπρικ είναι αυτός ότι θέλει κάνει και δικαίως, αφού η ταινία ψηφίζεται από πολλούς ως η καλύτερη ταινία τρόμου όλων των εποχών.

Αλλά…

Βλέποντας ξανά την ταινία μετά από περίπου μια πενταετία δεν μπόρεσα να μην σταθώ στην χρήση του Ντικ Χάλοραν στην ταινία. Δεν στέκομαι στη διαφορετική κατάληξη που έχει ο χαρακτήρας στις δύο εκδοχές. Στέκομαι στην μηδενική χρησιμότητα του στην κινηματογραφική μεταφορά.

Αφού περνάμε ένα πεντάλεπτο για να εξηγήσει στον Ντάνι το χάρισμα του (αυτός είναι ο μοναδικός του ρόλος στην ταινία), εξαφανίζεται.



Η συνέχεια ξεδιπλώνει την τρέλα του Νίκολσον και την υστερία της Σέλεϊ Ντιβάλ , που πολλοί τη χαρακτήρισαν ατάλαντη, εγώ τη βρίσκω όσο εκνευριστική χρειάζεται για να φέρει τον Νίκολσον στα όρια του.

Και ενώ ο Ντικ Χάλοραν εμφανίζεται κατά διαστήματα από τις διακοπές στα εξωτικά μέρη και λαμβάνει τα ψυχικά σήματα του Ντάνι, η κατάληξη του είναι απλά απογοητευτική.

Ο Ντικ Χάλοραν είναι στην ουσία ο ήρωας της ιστορίας κι όμως ο Κιούμπρικ απλά τον εμφανίζει στο τέλος να φωνάζει συνεχώς το “Hello is anybody there” μέχρι να φάει το τσεκούρι στην καρδιά.

Μία σαδιστική τελετουργία, με έναν τύπο που μπαίνει σε ένα μέρος ενώ ξέρει ότι κάτι κακό συμβαίνει και ενώ έχει ψυχικό χάρισμα, συνεχίζει απλά να περπατάει ανέμελος, χω΄ρις να προσπαθεί να προστατευθεί φωνάζοντας « Είναι κανείς εδώ, είναι κανείς εδώ;».

Ε ναι είναι. Ένα τσεκούρι, να, με το συμπάθιο



Ναι, το τέλος του Ντικ Χάλοραν είναι κυνικό και ταιριάζει στο στυλ του Κιούμπρικ αλλά δεν μου βγάζεται από το μυαλό ότι αν μπορούσε με κάποιο τρόπο να αφαιρέσει τον χαρακτήρα από την ταινία θα το έκανε. Γι αυτό και τον ξεπέταξε τόσο εύκολα.

Ας κρατήσουμε όλοι οι φαν ενός λεπτού σιγή για τον χαμό του Ντικ Χάλοραν.

Μην ανησυχείτε όμως. Στο βιβλίο δεν πεθαίνει.

Follow @ThanasisRallis