Το «λογικό» πρόβλημα της αναποτελεσματικό- τητας! (Λάμπρος Γκαραγκάνης)

Είναι πράγματι ριψοκίνδυνο να προσπαθήσει κάποιος να βγάλει συμπεράσματα για την κατάσταση της Εθνικής μας ομάδας, ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με το παιχνίδι της 24ης Μάρτη με την Τουρκία. Τη διαφοροποίηση στην αντιμετώπιση επίσημων αγώνων, με αντίστοιχους φιλικούς, τη γνωρίζουμε, τη γνωρίζετε και είναι πολιτική που αφορά και τις υπόλοιπες ομάδες, είτε σε επίπεδο συλλόγων είτε εθνικών ομάδων. Γενικότερα είναι κάτι που συμβαίνει από την ημέρα που ανακαλύφθηκε το ποδόσφαιρο: μία επίσημη υποχρέωση μιας ομάδας, να αντιμετωπίζετε διαφορετικά από ένα φιλικό προετοιμασίας. Περνώντας τα αυτονόητα, βγαίνει ένα συμπέρασμα από το παιχνίδι-πρόβα τζενεράλε με τη Νότιο Κορέα. Τη δεδομένη χρονική στιγμή η Εθνική Ελλάδος σκοράρει με το σταγονόμετρο. Είναι ένα πρόβλημα, για το οποίο γενεσιουργός αιτία υπάρχει.

Οι παίκτες που κλήθηκαν να παίξουν στη συνάντηση του Λονδίνου, με τους Ασιάτες, βρίσκονται αραιά και που, κάνουν κάποιες προπονήσεις παρέα και εν τέλει θα κληθούν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά στα δύσκολα! Φυσικά και αυτό συμβαίνει και με άλλες εθνικές ομάδες. Δεν σημαίνει, όμως, το παραπάνω πως το πρόβλημα δεν υπάρχει. Και όποιος δεν το βλέπει εθελοτυφλεί, βλέπει ποδόσφαιρο με διόπτρες ή έχει βολευτεί στη δικαιολογία: «κάναμε τουρισμό στο Λονδίνο, μέσα σε μία περίοδο που υπάρχουν αγώνες-φωτιά για το ελληνικό πρωτάθλημα». Ή αν θέλετε διαφωνεί με τον Ότο Ρεχάγκελ, ο οποίος αμέσως μετά τη λήξη του ματς, δήλωσε πως η ομάδα του ναι μεν δημιούργησε ευκαιρίες, τις οποίες, όμως, δεν κατάφερε να της κάνει γκολ, εντοπίζοντας «αδύναμους κρίκους» στην τελική προσπάθεια! Ακόμη και σ΄ αυτό το πρόβλημα, υπάρχει η απάντηση και ο λόγος που προκύπτει.

Και αυτός που παρακολουθεί ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, όσο ο μέσος Έλληνας… αγώνα Κέρλινγκ, γνωρίζει απόλυτα πως ο Γκέκας σκοράρει μεν στην Μπόχουμ, χάνει, από την άλλη, πολλαπλάσιες ευκαιρίες. Έχει δει τον Σαμαρά στην Αγγλία, επίσης, να μην έχει σχέση στενή με τα δίχτυα. Δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να τον κατηγορήσουμε που δεν βλέπει Χαριστέα στη Φέγενορντ, με τον Άγγελο να σημειώνει μεν κάποια γκολ, να χάνει, όμως, άλλα τόσα, κάτι που συμβαίνει σε μικρότερο βαθμό με τον Αμανατίδη, σε ταυτόσημο, αντιθέτως, με τον Γιαννακόπουλο. Όσον αφορά τους απόντες επιθετικούς Σαλπιγγίδη και Παπαδόπουλο, τους βλέπουμε πιο συχνά, οπότε δεν χρειάζεται να περιγράψουμε το ποσοστό που σκοράρουν, αναλογικά με τις χαμένες τους ευκαιρίες.

Είναι, επίσης, απολύτως θεμιτό ν΄ αποτελεί καλή δικαιολογία, η χαλαρή αντιμετώπιση του αγώνα, ο οποίος ρυθμίστηκε προς κερδοφορία της Ομοσπονδίας. Πόσοι, όμως, από εμάς είδαν τους διεθνείς μας, να το αντιμετωπίζουν χαλαρά; Μάλλον κανείς… Για την επιλογή του αντιπάλου δεν χρειάζεται συζήτηση: ομάδα παντελώς διαφορετική της Τουρκίας οι Νοτιοκορεάτες. Οι «γείτονές» μας είναι πιο βαριά ομάδα, μοιάζει με εμάς και οι δύο μας, ουδεμία σχέση έχουμε με τους αδύναμους, αλλά φοβερούς σε αντοχή και ταχύτητα Ασιάτες. Μία πρόβα τζενεράλε, λοιπόν, έγινε που δεν θα έχει καμία σχέση με τη main performance του Μάρτη! Κι αν εκεί χάσουμε, όσα χάσαμε την Τρίτη το βράδυ στο Λονδίνο, η τύχη μας, a priori, θα είναι μικρή για κάτι καλό…