Υπάρχουν πράγματα που δεν γίνονται... (SportDay / Γιώργος Χελάκης)

O Κώστας Κατσουράνης δεν περίμενε να φτάσει άλλη μια φορά η ψυχή στο στόμα για να πει την αλήθεια. Πριν καρδιοχτυπήσουμε απέναντι στους ανίσχυρους Μολδαβούς μετά τη νίκη επί των Ούγγρων δήλωσε ότι «δεν έχουμε την ποιότητα για να παίξουμε καλό ποδόσφαιρο».

Ο άσος της Μπενφίκα άφησε αδιευκρίνιστο το γιατί. Επειδή οι παίκτες στερούνται ποιότητας για να το πετύχουν ή γιατί τέτοιου είδους ποδόσφαιρο δεν διδάχτηκαν ποτέ να παίζουν στην Εθνική ομάδα; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα έχει μεγάλη σημασία. Ελπίζω να μην καταταχτώ στους εικονοκλάστες επειδή με ενδιαφέρει η απάντηση, έστω κι αν υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να αμφισβητηθούν τα «άγια των αγίων»...

Από τη στιγμή που ο Βασίλης Τσιάρτας (βασικά) και ο Ντέμης Νικολαΐδης (επικουρικά) εγκατέλειψαν την ενεργό δράση, η Εθνική έχασε τους πλέον ποιοτικούς ποδοσφαιριστές της από τη μέση και μπροστά. Στη μεσαία γραμμή ούτε φάνηκε ούτε φαίνεται να υπάρχει στο άμεσο μέλλον παίκτης που να πλησιάζει σε ποιότητα και στυλ παιχνιδιού τον Τσιάρτα. Η κάθετη μπαλιά και η αλλαγή παιχνιδιού με πάσες πενήντα μέτρων έγιναν είδος προς εξαφάνιση.

Στην επίθεση η παρουσία του Σαμαρά και του Αμανατίδη είναι χρήσιμη, όμως δεν έχουν σχέση με τη γρήγορη κίνηση στον κενό χώρο και την εκτελεστική δεινότητα του Ντέμη. Μοιραία το παιχνίδι της Εθνικής έπρεπε να απλουστευθεί και να απλωθεί στα άκρα του γηπέδου. Από τους παίκτες που συνήθως χρησιμοποιεί ο Ρεχάγκελ μόνο ένας, ο Σεϊταρίδης, μπορεί να το πετύχει. Ο Τοροσίδης ως ακραίος μπακ αδυνατεί να πλαγιοκοπήσει και να γυρίσει την μπάλα από τα αριστερά. Ο Φύσσας, που έπαιζε μέχρι τώρα, είχε μόνο αμυντικογενή ικανότητα.

Στο 4-3-3, αγαπημένο σύστημα του Ρεχάγκελ, οι ακραίοι επιθετικοί είναι σέντερ φορ. Ο Χαριστέας από δεξιά, ο Αμανατίδης από αριστερά, ο Σαλπιγγίδης από δεξιά. Ο Γιαννακόπουλος, που έχει τη δυνατότητα να το κάνει, χρησιμοποιείται λιγότερο τον τελευταίο καιρό.

Ερχεται ως φυσιολογική συνέπεια, δηλαδή, η ανικανότητα της Εθνικής να ανοίξει σωστά το παιχνίδι όταν οι ποδοσφαιριστές της είναι φτιαγμένοι να κάνουν άλλες δουλειές από αυτές που ξέρουν. Οι νίκες σκεπάζουν τα προβλήματα αλλά δεν τα λύνουν. Σε κάθε στραβοπάτημα ή καρδιοχτύπι επανέρχονται. Τα προβλήματα είναι δύο.

Πρώτον, η έλλειψη ποδοσφαιριστών με υψηλή τεχνική κατάρτιση στο κέντρο και, δεύτερον, η τακτική του Ρεχάγκελ να βαφτίζει το κρέας ψάρι σε ορισμένες περιπτώσεις.

Οσοι παρακολουθούν επισταμένα τα παιχνίδια της Εθνικής ομάδας μπορούν να καταλάβουν ότι οι διεθνείς καταβάλλουν κάθε προσπάθεια να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του προπονητή. Τις περισσότερες φορές η προσαρμογή τους είναι αξιοθαύμαστη. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένα πράγματα που, όσο κι αν θες να τα κάνεις, δεν γίνονται...

Τα... χρονογραφήματα των μεταγραφών...

Tα κείμενα του αθλητικού Τύπου το καλοκαίρι μπορούν να διαβάζονται και σαν χρονογραφήματα. Ο συνάδελφος του εξωτερικού δελτίου σηκώνει και πάλι το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη, ο μάνατζερ του υποτιθέμενου μεταγραφικού στόχου της μεγάλης ελληνικής ομάδας. Η ερώτηση, κλασική: «Ενδιαφέρει τον πελάτη σας να παίζει... (ακολουθεί το όνομα της ομάδας);». Εννέα στις δέκα φορές ο μπαϊλντισμένος μάνατζερ απαντά με τον ίδιο πάνω-κάτω τρόπο στον μπαϊλντισμένο «εξωτερικατζή». «Γιατί όχι; Εχουμε πληροφορηθεί το ενδιαφέρον της ομάδας για τον (ακολουθεί το όνομα του παίκτη) και μελετάμε την πρόταση μαζί με άλλες». Κλείνει το τηλέφωνο. Ο συνάδελφος πληροφορεί για τη συνομιλία τον διαπιστευμένο ρεπόρτερ και το κείμενο παίρνει τον δρόμο του. Οποιος από τους αναγνώστες δεν έχει διαβάσει ανάλογο κείμενο πηγαίνει στα περίπτερα για αθλητική εφημερίδα μόνο εορτές και αργίες. Τις μεταγραφικές περιόδους κοινό και αθλητικοί συντάκτες βλαστημάνε συνέχεια. Το πρώτο γιατί οι περισσότεροι από τους παικταράδες μελετούν την πρόταση, αλλά βρίσκουν πιο ενδιαφέρουσα κάποια άλλη...

Οι δεύτεροι γιατί είναι υποχρεωμένοι να σηκώνουν το τηλέφωνο κι όταν επιτέλους «πετύχουν» τον μάνατζερ, ακούνε από το στόμα του τα ίδια και τα ίδια. Είναι τόσο προβλέψιμο όσο και οι δηλώσεις των μεταγραφικών αποκτημάτων όταν φτάνουν στο «Ελευθέριος Βενιζέλος»...
Ακολουθεί ο διάλογος:
- Πώς αισθάνεσαι που τη νέα χρονιά θα φοράς τη φανέλα...
- Είναι τιμή μου που είμαι πλέον παίκτης...
Οι αναγνώστες θα κρίνουν αν οι συντάκτες ύλης και οι διορθωτές της «SportDay» θα τους απαλλάξουν φέτος από τα καθιερωμένα χρονογραφήματα...