Η «Ζαφειρένια» του Ζαφείρη

Ο ένας έχει τον λυγμό του Καζαντζίδη, ο άλλος τη χροιά της φωνής του Αγγελόπουλου και τρίτος της παρέας μετέτρεψε το λαϊκό, σε ροκ του μέλλοντός μας!
Και οι τρεις τους πήραν το λαϊκό τραγούδι από τη συμπρωτεύουσα και σαν το βαρδάρη το "σκόρπισαν" στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Τα πρώτα μουσικά βήματά του, ο Μελάς, τα έκανε στην Ξάνθη όπου γεννήθηκε και από μικρή ηλικία άρχισε την περιπλάνησή του στα πανηγύρια της βόρειας Ελλάδας, με παραδοσιακές ορχήστρες, εξασκώντας τη φωνή του στους δύσκολους δρόμους του δημοτικού τραγουδιού.

Αφού κάνει το… αγροτικό του, εγκαθίσταται στη Θεσσαλονίκη και σε διάστημα δύο χρόνων(1983-85) ηχογραφεί με την εταιρεία «Κόσμος» τους πρώτους δύο δίσκους του, οι οποίοι δεν έχουν επιτυχία, αλλά του ανοίγουν το δρόμο για συνεργασία με τη «VASIPAP»του Παπαδόπουλου.

Με τραγούδια που του γράφει, κυρίως, ο συνεργάτης του Δημήτρης Ρακιτζής αναδεικνύει τα πλούσια φωνητικά προσόντα του και μετά από τέσσερα χρόνια και πέντε δίσκους με τον κυρ- Βασίλη, έρχεται το κάλεσμα του Μάτσα για μια νέα καριέρα με τους «χαμουτζήδες».

Η «Ζαφειρένια» είναι ένα από τα τραγούδια που χρωμάτισε με τη φωνή του ο Ζαφείρης Μελάς, αλλά δεν είναι δημοτικό, όπως φαντάζονται πολλοί.
Τη μουσική έχει γράψει ο Δημήτρης Δέκος και τους στίχους η Νατάσσα Μουτσινά, ενώ έχει γνωρίσει πολλές επανεκτελέσεις, με πιο ξεχωριστές αυτές από τη Θώδη παλαιότερα και από τη Χαρά Βέρα στις μέρες μας.

Παρά τη μεγάλη επιτυχία του, ο Ζαφείρης Μελάς, παραμένει «ο ίδιος άνθρωπος» και η Αθήνα γι αυτόν είναι μόνον ο επαγγελματικός του χώρος. Ο δικός του χώρος και οι δικοί του άνθρωποι εξακολουθούν να μένουν στη Θεσσαλονίκη, εκεί όπου γυρνά μετά από κάθε μουσικό ταξίδι του.

Για εκείνον, αυτό που έχει μεγάλη σημασία, είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και όχι οι απρόσωπες επαγγελματικές επιτυχίες. Η γυναίκα του η Κωνσταντίνα, τα τρία παιδιά του και τα δύο εγγόνια του, είναι για τον Ζαφείρη(όπως έχει δηλώσει) ο μικρόκοσμός του και η μουσική δεν είναι παρά ένας παράλληλος κόσμος, τον οποίο επισκέπτεται για επαγγελματικούς λόγους.



O Γιώργος Τσάμπρας μάς ξαναθυμίζει τραγούδια και ερμηνευτές που είχαν το δικό τους φανατικό κοινό, αλλά δεν κέρδισαν ποτέ την άνοδο στην… εθνική κατηγορία. Κάποια από αυτά τα τραγούδια άφησαν εποχή, όμως ξεχάστηκαν μαζί με τους δημιουργούς τους, αφήνοντας στους παλαιότερους μια πικρή ανάμνηση για τους ήχους και τις εικόνες μιας γενιάς, που χάθηκαν μαζί με τα χρόνια της νιότης τους.