Σενιόρ, αφού το βλέπεις, δεν… τσουλάει!

Σύμφωνοι, «τα συστήματα δεν παίζουν μπάλα»…

Σύμφωνοι, οι παίκτες διαλέγουν ματς…

Σύμφωνοι, στα παιχνίδια εκτός ντέρμπι αργούν… κάνα ημίχρονο να βγουν στο γήπεδο…

Αλλά, πώς να το κάνουμε, σενιόρ Μανόλο:

Και ο τρόπος που τους στήνεις εκεί, έχει βάλει το χεράκι του…

Το www.sport-fm.gr συγκρίνει τα συστήματα (4-2-3-1 και 4-3-3) που έχει χρησιμοποιήσει ο Χιμένεθ στην ΑΕΚ και -χωρίς καν να χρειαστεί κεφτέδες- αποδεικνύει γιατί το δεύτερο είναι… κομμάτι προτιμότερο!

Γράφει ο Γιώργος Μαραθιανός

Μια από τις λίγες αποκαλύψεις που έκανε για τις προθέσεις του όταν ήρθε στην Ελλάδα, έλεγε πως και στην ΑΕΚ θα εφαρμόσει το αγαπημένο του 4-4-2. Το ελαφρύ… σοκ από τις ελλείψεις του ρόστερ τον οδήγησε -στα πρώτα ματς- να παίξει με 4-3-3. Και η πρώτη πραγματική «γκέλα» (με τον Πανιώνιο) τον έκανε να μετατρέψει σε βασικό το… κληρονομικό από τον Μπάγεβιτς (και αποδεδειγμένα αποτυχημένο) 4-2-3-1.

Οι αριθμοί από μόνοι τους δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης για το ποια επιλογή ήταν σοφότερη.

Το «καλό»…

Σε 11 παιχνίδια από τότε που ανέλαβε την ΑΕΚ (8 για το πρωτάθλημα και 3 για το Europa League), ο Χιμένεθ έχει χρησιμοποιήσει τέσσερις φορές το 4-3-3. Τα αποτελέσματα δεν τα λες και άσχημα:

Επιβλητικό πέρασμα από το «Κλεάνθης Βικελίδης» (0-4), νίκη με καλή εμφάνιση στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό (1-0) και πιθανότατα το καλύτερο πρόσωπο που έχει δείξει φέτος, στο Σπλιτ (3-1 τη Χάιντουκ). Η μοναδική ήττα (1-0) ήρθε από τον Πανιώνιο -με τραγική εμφάνιση μεν, αλλά και παίκτη λιγότερο από το 36’ (αποβολή Νταντόμο).

Το «κακό»…

Πέραν, λοιπόν, του παιχνιδιού με την Άντερλεχτ στο Βέλγιο (3-0), όπου τα χρησιμοποίησε και τα δύο (ξεκίνησε με 4-3-3 και στο ημίχρονο το άλλαξε σε 4-2-3-1), στα υπόλοιπα έξι ματς η ΑΕΚ έπαιξε με το σύστημα που καθιέρωσε ο προηγούμενος προπονητής.

Τα αποτελέσματα -και κυρίως οι αποκαρδιωτικές εμφανίσεις- ελάχιστα διέφεραν από εκείνες που τον είχαν οδηγήσει στην παραίτηση: Δύο νίκες -εκ των οποίων μια τεράστια (1-0 τον Ολυμπιακό, χωρίς ομολογουμένως να έχει «μαγέψει» πιο πριν με την απόδοσή της) και μια «φυματική» (3-1 τον Εργοτέλη, με κακή εμφάνιση και χτυποκάρδια στο ΟΑΚΑ).

Δύο ισοπαλίες -εκ των οποίων μια απείλησε το ευρωπαϊκό όνειρο (1-1 με την Άντερλεχτ στην Αθήνα) και μια (η κυριακάτικη 1-1 με τον Ατρόμητο) αποτέλεσε κολακευτικό αποτέλεσμα, με βάση την απόδοσή της, ειδικά στο α’ μέρος.

Και δύο «καθαρές» ήττες -εκ των οποίων στην πρώτη απλά κατάφερε να μειώσει στο τέλος (2-1 με «κατεβασμένα χέρια» στην Καβάλα) και η δεύτερη (2-1 από τον ΠΑΟΚ) προήλθε μεν από γκολ στις καθυστερήσεις (παίζοντας και με δέκα παίκτες), ωστόσο νωρίτερα είχε χρειαστεί ένα πέναλτι που κέρδισε «από το πουθενά» ο Τζεμπούρ για να μείνει στο ματς.

Και το… «μιλητό»

Η σύγκριση, δε, γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, όταν προβάλλονται τα επιχειρήματα εναντίον της διάταξης με τα τρία αμυντικά χαφ. Εκείνα που λένε ότι αφαιρεί δημιουργικότητα από το κέντρο -λες και το εμφανές πρόβλημα της ΑΕΚ είναι το επιθετικό και όχι το αμυντικό.

Εκείνα που λένε ότι -εκτός του Καφέ- δεν υπάρχει ο παίκτης που θα πασάρει σωστά -λες και στην τριάδα του 4-2-3-1 δεν απαιτείται επίσης ένας τέτοιος.

Εκείνα που λένε ότι το 4-3-3 είναι «αντιπαραγωγικό» -ενώ στα τέσσερα ματς που χρησιμοποιήθηκε, η ΑΕΚ πέτυχε 8 γκολ και δέχθηκε 2. Υπενθυμίζεται, δε, πως με το… παραγωγικό 4-2-3-1 προσέφερε (σε έξι ματς) τα ίδια γκολ, αλλά και παθητικό μόλις ένα λιγότερο (7)!

Ok, σε όλα αυτά τα παιχνίδια ρόλο έπαιξαν και άλλοι παράγοντες για τα αποτελέσματα. Όντως, από την άλλη, το να κρίνεις μόνο με βάση αυτά, δεν είναι ορθό. Σίγουρα, δε, ισχύει πως «ο προπονητής ξέρει καλύτερα». Η ξεροκεφαλιά, όμως, Μανόλο, είναι παγίδα που δε θέλει πολύ να σκεπάσει τις ικανότητες. Μια ερώτηση στον προκάτοχό σου θα το επιβεβαιώσει…