Το τελευταίο του αρχηγού!

Ο μεγάλος αρχηγός της Εθνικής μας ομάδας, Γιώργος Καραγκούνης, έχει δηλώσει πολλάκις ότι αυτό θα είναι το τελευταίο Μουντιάλ της καριέρας του, για την ακρίβεια η τελευταία διοργάνωση στην οποία θα φορέσει τη φανέλα με το εθνόσημο. Μία φανέλα που υπηρετεί με τον πλέον επιτυχημένο τρόπο από τα 14 του χρόνια, όταν πρωτομπήκε στα αποδυτήρια της Εθνικής Παίδων.

Ακολούθησαν μεγάλες πορείες και... περιβραχιόνια στις άλλες μικρές εθνικές ομάδες και βέβαια ήταν γραφτό ότι κάποτε θα ερχόταν η στιγμή που θα φόραγε με υπερηφάνεια και το περιβραχιόνιο της Εθνικής Ανδρών. Τι να πρωτοπεί κανείς για όσα έχει πετύχει μέχρι σήμερα με την Εθνική Ανδρών.

Ο ίδιος πέρα από τίτλους, βραβεία και διακρίσεις, βάζει πάνω απ' όλα ένα και μόνο πράγμα: το στίγμα που αφήνει στο ελληνικό ποδόσφαιρο η δική του γενιά, η οποία έκανε δύο κολοσσιαία επιτεύγματα: Α) Την άνοδο στην κορυφή. Β) Την διατήρηση στο πολύ υψηλό επίπεδο.

Διότι, όπως λέει και το γνωστό σλόγκαν, ακόμα πιο δύσκολο από το να ανέβεις στην κορυφή είναι το να διατηρηθείς σε αυτήν.
Η Εθνική το πέτυχε και με το παραπάνω. Και αυτός χωρίς αμφιβολία ήταν ακρογωνιαίος λίθος σε όλη αυτή την υπέροχη ιστορία που ζούμε εδώ και δέκα χρόνια με πρωταγωνίστρια την γαλανόλευκη. Ξεχώριζε ανέκαθεν για το μεγάλο του πάθος για το σπορ που λέγεται ποδόσφαιρο. Γεννήθηκε με... μία μπάλα στα πόδια και συνεχίζει.

Το προπερασμένο καλοκαίρι η μοίρα του έπαιξε περίεργο παιχνίδι: πρώτα έχασε το πέναλτι με την Πολωνία, έπειτα χάρισε πρόκριση επί της Ρωσίας και στο ίδιο ματς αποβλήθηκε άδικα! Αργότερα, Ιούλιο μήνα, ενδιαφέρον από ομάδες υπήρχε, αλλά όχι κάτι που να του αρκούσε.

Εφτασε στα πρόθυρα να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Κι όμως, επειδή στο ποδόσφαιρο και στη ζωή οι κόποι μια μέρα ανταμείβονται, το τηλέφωνο χτύπησε. Πρόταση της Φούλαμ, βουρ αεροδρόμιο, Λονδίνο, υπογραφές, τέλος! Κατάλαβαν αμέσως, ο Γιολ και οι τριγύρω, ότι εκεί δεν πήγε για τα ένσημα. Πήγε για να παίξει. Και έπαιξε... Στη μεγάλη βραδιά του Βουκουρεστίου έκλαψε από συγκίνηση για την πρόκριση στο Μουντιάλ. Αν υπάρχει Θεός του ποδοσφαίρου, αυτός είναι που «διέταξε» το φινάλε του αρχηγού να γίνει εκεί που πρέπει, όπως πρέπει: στη Μέκκα του ποδοσφαίρου...