Όλοι για έναν ο Ολυμπιακός, καθένας για την πάρτη του ο Παναθηναϊκός

Για ένα ημίχρονο θαρρείς και βλέπαμε ντέρμπι από τα… παλιά. Ένας Παναθηναϊκός που θύμιζε κανονική ομάδα αιφνιδίασε τον Ολυμπιακό και έμοιαζε ικανός να διεκδικήσει τη νίκη ως το τέλος. Όμως η διαφορά μιας πραγματικά καλής ομάδας από ένα συνονθύλευμα έγκειται και στην επιμονή της στο πλάνο. Ενώ, λοιπόν, οι μεν παρά τη νευρικότητα που έφερε το πράσινο +5 στο ημίχρονο δεν παρέκκλιναν ούτε εκατοστό από τη φιλοσοφία και το ομαδικό πνεύμα με τα οποία πορεύονται όλη τη σεζόν, οι δε είπαν… απεταξάμην σε όλες τις αρχές που παρουσίασαν στα είκοσι πρώτα λεπτά επιστρέφοντας στην καταστροφική αναρχία.

Στο πρώτο μέρος ο Παναθηναϊκός απέφυγε την καταδικαστική πεπατημένη των προηγούμενων ντέρμπι. Η απόφαση να στέλνει βοήθεια στο μαρκάρισμα του Φαλ και όχι να επιτρέπει στον Γάλλο να πηγαίνει… βόλτα πότε τον Γκουντάιτις και πότε τον Παπαγιάννη όπως συνέβαινε κατά κόρον στα προηγούμενα παιχνίδια, δικαίωσε τον Ράντονιτς. Ο Γάλλος δεν πλήγωσε με πόντους ή φθορά φάουλ τους αντιπάλους, ενώ οι καλές πάσες του δεν αξιοποιήθηκαν, αφού το ρίσκο να προσφέρουν τα σουτ στους ασταθείς από μακριά Γουόκαπ και ΜακΚίσικ έπιασε (οι δυο τους είχαν 0/7 και ο Ολυμπιακός συνολικά 5/17 τρίποντα). Την ίδια ώρα οι «πράσινοι» έδειχναν ασυνήθιστη για τα δεδομένα τους υπομονή, καλή κυκλοφορία και στόχευση στην επίθεση, κάτι που αποτυπώθηκε στην απρόσμενα καλή για φετινό Παναθηναϊκό αναλογία ασίστ/λαθών στο πρώτο ημίχρονο (10/6).



Το δεύτερο ημίχρονο ήταν ένα εντελώς διαφορετικό παιχνίδι. Ο Ολυμπιακός δεν αντέδρασε σπασμωδικά, αλλά έδειξε εμπιστοσύνη στο σχέδιο και τη μεθοδολογία που τον έχουν οδηγήσει στην κορυφή της Ευρωλίγκας. Η γρήγορη κυκλοφορία απέφερε ελεύθερα σουτ που αυτή τη φορά δεν σπαταλήθηκαν και η άμυνα ανέβασε την ένταση τόσο ώστε ο Παναθηναϊκός να πελαγώσει. Οι «ερυθρόλευκοι» έμοιαζαν να επιτίθενται και να αμύνονται με έναν τέλειο συγχρονισμό, σαν μια γροθιά, ένας για όλους και όλοι για έναν, απόρροια της εξαιρετικής δουλειάς που γίνεται από τον κόουτς Μπαρτζώκα εδώ και σχεδόν μια τριετία.

Την ίδια ώρα στην άλλη πλευρά; Αντί οι «πράσινοι» να επιμείνουν στο ορθολογικό μπάσκετ του πρώτου μέρους, απαρνήθηκαν τον τρόπο που τους έκανε ανταγωνιστικούς για ένα ημίχρονο και κατέφυγαν (για πολλοστή φορά όταν «στραβώνει ένα ματς φέτος) σε μπάσκετ αλάνας. Ένας εναντίον ενός, καθένας για την πάρτη του και… άγιος ο Θεός. Εννιά λεπτά απόλυτου μπάσκετ από τον Ολυμπιακό και απόλυτης συμφοράς από την άλλη, απέφεραν αυτό το 25-3 (!) στη διάρκεια του οποίου ο Παναθηναϊκός είχε 0/9 σουτ και τέσσερις χαμένες βολές. Το παιχνίδι κρίθηκε εκεί και επιβραβεύτηκε στο τέλος η ομάδα που επέμεινε στον τρόπο της κι όχι αυτή που επιβεβαίωσε πόσο εύθραυστη είναι όταν δεν της πάνε όλα πρίμα.



Ασφαλώς όλα ξεκινούν από τον πάγκο… Ένα παράδειγμα και μόνο αρκεί: Στον προημιτελικό με τον Άρη ο Μπαρτζώκας τιμώρησε τον Λαρεντζάκη για την τεχνική ποινή που δέχτηκε για trash talking «παρκάροντάς» στον πάγκο για σχεδόν μιάμιση περίοδο και ο «Λάρι» πήρε το μάθημά του όπως φάνηκε με την εικόνα του στον ημιτελικό, πρωτίστως στο αμυντικό κομμάτι. Από την άλλη, ο Ντέγιαν Ράντονιτς «επιβράβευσε» Γουίλιαμς και Μπέικον με 30λεπτες συμμετοχές στο ντέρμπι παρά την αποκαρδιωτική εικόνα τους και ο δεύτερος τον… ευχαρίστησε αρνούμενος να μπει σαν αλλαγή στο τελευταίο τρίλεπτο. Κάπως έτσι ο ένας προπονητής έχει τον απόλυτο έλεγχο της δικής του ομάδας και ο άλλος τον έχει χάσει πλήρως εδώ και καιρό...

ΥΓ1: Οι πιθανότητες για έκπληξη στον τελικό μειώθηκαν από τον τρόπο που ο Ολυμπιακός απέφυγε την ήττα από το Περιστέρι bwin στο πρωτάθλημα. Το πρόσφατο παρ’ ολίγον πάθημα των «ερυθρόλευκων» αρκεί για να τους διατηρήσει στην απαιτούμενη εγρήγορση ώστε να πιστοποιήσουν την ανωτερότητά τους απέναντι στο αξιόλογο σύνολο του Βασίλη Σπανούλη.

ΥΓ2: Τώρα που χάθηκε και ο στόχος του Κυπέλλου, δεν υπάρχει καμία πλέον δικαιολογία για να διατηρείται ο Ντέγιαν Ράντονιτς στον πάγκο. Η εικόνα παραίτησης και απελπισίας που έβγαζε στο διάστημα της κατάρρευσης της ομάδας του, η αδυναμία του να εμπνεύσει ή να επιβληθεί στους παίκτες του και η πλήρης αναρχία που επικρατεί ώρες-ώρες εντός κι εκτός παρκέ, δεν μπορούν να οδηγήσουν σε τίποτε άλλο πέρα από νέες αποτυχίες και αποκαρδιωτικές εμφανίσεις.

ΥΓ3: Η ΑΕΚ του ημιτελικού ήταν… κανονική ΑΕΚ, ουδεμία σχέση με το φάντασμα στον προημιτελικό με τον καταπληκτικό Πανιώνιο. Κι αν οι τραυματισμοί δεν κατέβαζαν τόσο πολύ την ενεργειακή και ποιοτική στάθμη του ρόστερ, το αποτέλεσμα του ημιτελικού με το Περιστέρι bwin πιθανότατα θα ήταν διαφορετικό.