«Έλα φίλε, τελικά είναι πιο σοβαρό. Δεν προλαβαίνω, δυστυχώς…». Τα λόγια της επιβεβαίωσης της απουσίας του από το προολυμπιακό τουρνουά την περασμένη Δευτέρα, έμελε να ήταν τα τελευταία που αντάλλαξα δημοσιογραφικά με τον Βασίλη Σπανούλη ως παίκτη. Όπως και στο τελευταίο, όπως αποδείχθηκε, παιχνίδι της καριέρας του στις 9 Απριλίου με τον Ολυμπιακό απέναντι στην Χίμκι, έτσι και μετά από αυτό μήνυμα του, δεν πίστεψα ποτέ ότι η κλεψύδρα για το κλείσιμο ενός ολόχρυσου και σπάνιου μπασκετικά, κύκλου, άδειασε.
Ίσα-ίσα, που θα πόνταρα πως αυτή η αναποδιά που του στέρησε την επιστροφή στην Εθνική, θα τον πεισμώσει ακόμα περισσότερο και θα τον δούμε να αγωνίζεται για έναν ακόμα χρόνο. Μας αιφνιδίασε όμως όλους. Όπως και τους αδελφούς Αγγελόπουλους και όλο τον οργανισμό του Ολυμπιακού, που δεν περίμεναν να μάθουν αυτό που έμαθαν το Σάββατο, 26 Ιουνίου. Αν δεν υπήρχε η τεχνολογία και η δήλωση στο instagram, και το άκουγα απλά ως φήμη ή πληροφορία, θα δυσκολευόμουν πολύ να το πιστέψω. Όχι επειδή δεν είναι μία φυσιολογική εξέλιξη, αλλά κυρίως επειδή έτσι μας έμαθε ο ίδιος. Να συνεχίζει εκεί που οι άλλοι σταματούν, να διαψεύδει τους πάντες και να κατακτά ολοένα και περισσότερες κορυφές. Όχι ότι άφησε και καμία απάτητη βέβαια…
Συγχωρέστε μου το προσωπικό του προλόγου, ίσως και της συνέχειας, αλλά σε όλους επιτρέπεται και ένα βιωματικό και αυθόρμητο κείμενο. Έχουν ήδη γραφτεί άλλωστε και θα γραφτούν διθύραμβοι για αυτά που έκανε αυτός ο μυθικός παίκτης και αθλητής. Ίσως μάλιστα να μην είναι και αρκετά, διότι το «κενό» που αφήνει είναι τεράστιο. Και ίσως τώρα που είναι νωπό το θέμα να μην μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό. Η ουσία είναι πως ο Βασίλης αποφάσισε. Και όπως πάντα έλεγε ο ίδιος: «Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, προχωράμε». Ανεξάρτητα με το τι πιστεύει ο καθένας για το αν μπορούσε να παίξει περισσότερο, ή αν έπρεπε να αποσυρθεί νωρίτερα, ο ίδιος ξέρει καλύτερα απ’ όλους τον εαυτό του και το σώμα του. Στις μεγάλες αποφάσεις σπάνια έκανε λάθος, οπότε και αυτή είναι βέβαιο πως θα έχει έρθει έπειτα από ώριμη σκέψη. Μέρα που είναι άλλωστε, δεν αρμόζει να ασχοληθουμε δευτερόλεπτο με όσους τον υποτίμησαν, και ενδεχομένως δεν τον σεβάστηκαν οσο θα έπρεπε.
Είναι δεδομένο πως θα του πάρει αρκετό χρόνο να βγάλει εντελώς τον παίκτη από μέσα του. Γράφω εντελώς, διότι είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που σε κάνει να πιστεύεις πως δεν θα σταματήσει ποτέ να είναι και να σκέφτεται ως μπασκετμπολίστας. Δεν είναι και το πιο εύκολο, όταν έχεις διαγράψει μία καριέρα ονειρική. Μια καριέρα γεμάτη υπερβάσεις και πεπραγμένα ατομικά και ομαδικά που άγγιζαν την σφαίρα της φαντασίας και του ακατόρθωτου. Δεν είναι όμως μόνο αυτά που θα μείνουν. Δεν είναι μόνο οι τίτλοι, οι ατομικές διακρίσεις, τα αμέτρητα buzzer beater, η δόξα, οι επιτυχίες ή και αν θέλετε και οι αποτυχίες, αλλά με το κεφάλι ψηλά και με υπερπροσπάθεια. Η σφραγίδα του Σπανούλη, θαρρώ πως είναι πολύ πιο ανεξίτηλη και σημαντική.
Είναι ο τρόπος ζωής και η λατρεία για το άθλημα, που αποτελεί πόλο έλξης για εκατοντάδες παιδιά να ασχοληθούν με το μπάσκετ. Είναι η στόφα του ηγέτη που όμοιά του δύσκολα θα ξαναδούμε, δύσκολα θα ξανακαταγράψουμε, δύσκολα θα ξαναπεριγράψουμε. Είναι πως ποτέ δεν κρύφτηκε στο κρίσιμο σουτ και δεν έψαξε για δικαιολογίες όταν δεν τα κατάφερνε. Το ένιωθες όταν σου μίλαγε, από τον τρόπο που κινούταν στο γήπεδο, στα αποδυτήρια, στο ξενοδοχείο των αποστολών και στα αεροδρόμια. Αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσάτω, όχι όμως με την έννοια του φόβου ή της επιβολής, αλλά του σεβασμού και της έμπνευσης. Διότι αυτό ήταν εκτός από υπερπαίκτης ο Βασίλης Σπανούλης. Μία μόνιμη πηγή έμπνευσης για όλους όσοι είχαν την τύχη να τον συναναστραφούν από οποιοδήποτε πόστο στην καριέρα του.
Το… τσουνάμι ανακοινώσεων, αναρτήσεων και αποχαιρετιστήριων μηνυμάτων από όλο το ευρωπαϊκό μπάσκετ, όλες τις ομάδες, από συμπαίκτες και αντιπάλους (συγχαρητήρια στον Παναθηναϊκό), Πρωθυπουργούς, Πολιτικούς, διοργανώτριες αρχές και γενικότερα από όλο τον κόσμο του αθλήματος και όχι μόνο, μιλάει από μόνο του. Η καθολική αναγνώριση που απολαμβάνει και θα απολαμβάνει, μαζί με τα επιτεύγματά του, θα διατηρήσουν τον μύθο του αναλλοίωτο για πάντα. Όσο και αν αργά ή γρήγορα θα ερχόταν το τέλος, ανεξάρτητα με το ποιοι είναι οι λόγοι που τον οδήγησαν σε αυτή την απόφαση, του αρμόζει μια βαθιά υπόκλιση και ένα μεγάλο ευχαριστώ. Έστω και με την ψυχή… ξεριζωμένη, για όλα αυτά που ζήσαμε χάρη σε αυτόν.
Για όλα όσα μας έκανε να νιώσουμε. Τα γέλια, τις χαρές, τα επιφωνήματα και τα δάκρυα. Για την ζωή μας, προσωπικά και επαγγελματικά που την ομόρφυνε η τεράστια οντότητα και παρουσία του. Για τις χιλιάδες μπάλες που μπίστησαν σε ένα τσιμεντένιο γήπεδο ή ένα παρκέ, από μικρά και μεγαλύτερα παιδιά χάρη σε αυτόν. Για τον χαρακτήρα που διαμόρφωσε σε αρκετούς αθλητές αλλά και ανθρώπους με τον τρόπο που έπαιζε, αλλά και με τα λίγα και καλά λόγια που έλεγε. Για το μπάσκετ που τον μεγάλωσε και κατάφερε με τον δικό του τρόπο να το μεγαλώσει στην Ελλάδα και την Ευρώπη και ο ίδιος. Για το μπάσκετ που εδώ και λίγες ώρες είναι διαφορετικό χωρίς αυτόν.
«3,2,1, έλα ρε Μπίλαρε….νααααααιιιιιιιι!!!»
Υ.Γ.: Δεδομένα θα τιμηθεί όπως του αρμόζει, με τις δράσεις που του αξίζουν και όταν η πανδημία (μόνο αυτή δεν… νίκησε ο Σπανούλης) θα επιτρέψει στον Ολυμπιακό και τον κόσμο του να τον αποθεώσουν για τελευταία φορά με φανέλα και σορτς. Διότι η νοοτροπία του και η αγάπη του για το άθλημα, είναι σχεδόν σίγουρο πως θα τον οδηγήσουν σε αρκετές ακόμα κορυφές, από οποιοδήποτε άλλο πόστο και αν επιλέξει μελλοντικά να το υπηρετήσει.
Υ.Γ.2: Σεβασμός, αγάπη, υπερηφάνεια, εργατικότητα, μεγαλείο, ανατριχίλα και κυρίως, μπάσκετ. Μπορείς να γράψεις εκατοντάδες λέξεις συνώνυμά του, αλλά μένω στις… 7. Όχι τυχαία.
Follow @ZervasNikolaos
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
