Το στερνό ταξίδι του αριστοκράτη «Σέκι» (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Ηταν περασμένα μεσάνυχτα στην Αθήνα, Οκτώβριος του 1980, και στο παλιό αεροδρόμιο έφτανε με πτήση από τη Βιέννη ο Χέλμουτ Σενέκοβιτς. Ερχόταν για να αναλάβει τον Παναθηναϊκό, που είχε κάνει το χειρότερο ξεκίνημα της ιστορίας του στο πρωτάθλημα. Κομψός και καλοντυμένος, η προσωποποίηση του Βιεννέζου τζέντλεμαν, έκανε εντύπωση στους ρεπόρτερ που τον περιμέναμε. Θυμάμαι τη θερμή χειραψία και τον τρόπο με τον οποίο μας αντιμετώπισε. Και αυτός (όπως και όλοι οι αληθινά μεγάλοι που ήρθαν στα μέρη μας) έβλεπε απέναντί του όχι αμούστακα παιδιά, αλλά μελλοντικούς συνεργάτες.

Οταν του πήρα την πρώτη συνέντευξη για την «Απογευματινή», είχαμε κλείσει ραντεβού για τις 6 το απόγευμα και έφτασα εκεί με δέκα λεπτά καθυστέρηση. Αυτοκίνητο δεν είχα, τα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν ήταν ποτέ αξιόπιστα σε αυτή τη μεγαλούπολη και είχα πέσει και πάνω σε μία μεγάλη διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας. «Συγγνώμη, μίστερ, που άργησα», τόλμησα να ψελλίσω. «Πρόστιμο 1.000 μάρκα», είπε γελώντας σπάζοντας τον πάγο. «Δεν έχω τόσα λεφτά», ανταπάντησα χαμογελώντας. «Θα τα εισπράξω τότε σε καλές κριτικές», ήταν η ατάκα του. Δεν το χρειάστηκε ποτέ το κομπλιμέντο. Δεν έκανε ποτέ μεν τη μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα, παρά μονάχα πήρε το Κύπελλο του 1983 με την ΑΕΚ, αλλά η αληθινή του συμβολή δεν αποτιμάται με τίτλους. Οποιοι δούλεψαν μαζί του ξέρουν πως υπήρξε ξεχωριστός. Με μοντέρνες ιδέες, με τρόπους δουλειάς που ακουμπούσαν την τελειότητα, αλλά με ένα κακό για την ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα: ήταν τελειομανής. Στον ΠΑΟ δεν του ανανέωσαν το συμβόλαιο το καλοκαίρι του 1981, αν και τελικά έσωσε τη χρονιά βγάζοντας την ομάδα στο ΟΥΕΦΑ. Στον Ολυμπιακό απολύθηκε μετά την πρώτη ήττα στο πρωτάθλημα που ήταν η... καθιερωμένη στην Τούμπα. Με την ΑΕΚ είχε δύο περάσματα, με το Κύπελλο του '83 ως μοναδικό τρόπαιο, που ήταν όμως και η αναλαμπή της «Ενωσης» τη «μαύρη» δεκαετία '79-'89.

Σε προσωπικό επίπεδο όμως τον βάζω (μαζί με τον Στέφαν Κόβατς, που επίσης απέτυχε στη χώρα μας, τον Τσαϊκόφσκι και τον Τόμισλαβ Ιβιτς) στην κορυφή της λίστας των ανθρώπων από τους οποίους έμαθα. Αφομοίωσα συστήματα, «ήπια» από την απέραντη πηγή γνώσης τους. Μιλούσαμε έπειτα από προπονήσεις, μου εξηγούσε τρόπους ανάπτυξης του παιχνιδιού, τακτική, αλληλοκαλύψεις. Επαιρνα καθημερινά δωρεάν σεμινάρια από έναν άνθρωπο που για χρόνια η ΟΥΕΦΑ καλούσε για να διδάξει στα κορυφαία μίτινγκ.

Στην Ελλάδα πέρασε από τον πάγκο και των τριών του πρώην ΠΟΚ. Ηταν ο πρώτος που το πέτυχε, για να ακολουθήσει ο Γιάτσεκ Γκμοχ. Στη χώρα του, όπου είχε θεϊκό στάτους, θα μείνει για πάντα ως ο προπονητής που ξαναπήγε ύστερα από δεκαετίες την Αυστρία σε Μουντιάλ, και κυρίως για την επική νίκη επί της Δυτικής Γερμανίας με 3-2. Αυτό το ματς θεωρείται για τους Αυστριακούς ο δικός τους τελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Δεν ξέρω αν στην ιστορία του σπορ θα υπάρξει ποτέ θέση ανάμεσα στους πενήντα, εκατό καλύτερους προπονητές του κόσμου για τον «Σέκι». Ξέρω όμως πως σε πολλά ματς όλα αυτά τα χρόνια νιώθω πως ακούω τη φωνή του να μου δίνει οδηγίες! Αν ξέρω και καταλαβαίνω πέντε-δέκα πράγματα για το τι συμβαίνει την ώρα του αγώνα, το χρωστάω κατά πολύ και σε αυτόν. Τώρα στο στερνό ταξίδι πια του αριστοκράτη «Σέκι» απλώς θέλω νοερά να πω ένα «ευχαριστώ».