Ποιον Ροναλντίνιο θα πάρει ο Αμπράμοβιτς; (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Πριν από μερικά χρόνια ο Ζίκο, μιλώντας για τον Ροναλντίνιο, είχε αποτυπώσει σε λίγες λέξεις ό,τι ακριβώς αισθανόταν. «Η μπάλα δακρύζει όταν βρίσκεται μακριά από τα πόδια του». Εξαιρετικό. Από τότε, βέβαια, κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι. Ο Ροναλντίνιο, αφού πήγε στην ποδοσφαιρική Γη της Επαγγελίας, την Μπαρτσελόνα, το 2006, θαρρείς πως επέλεξε τη δική του εξορία. Στο Μουντιάλ της Γερμανίας ο Βραζιλιάνος σταρ έμοιαζε ξεθυμασμένος και η δική του ανυπαρξία τράβηξε μέσα στη μαύρη τρύπα όλη την ομάδα. Πριν φτάσουμε, όμως, στο δράμα ας δούμε λίγο πώς έφτασε στην αποθέωση. Γιατί είναι αλήθεια πως το ποδόσφαιρο απονέμει τα δικά του βραβεία μέσα στο γήπεδο. Το 2005 ο Ροναλντίνιο βραβεύτηκε στην πράξη με το χειροκρότημα των οπαδών της Ρεάλ μέσα στο «Μπερναμπέου» μετά το γκολ στο 0-3. Πήρε ακόμα ένα βραβείο όταν ο Φερέιρα της Τσέλσι του ζήτησε τη φανέλα στο ημίχρονο του αγώνα για το Τσάμπιονς Λιγκ, λες και ήταν αγώνας επίδειξης! Με την αγκαλιά που του πρόσφερε ο Μπάουμαν της Βέρντερ μόλις τελείωσε η φάση στην οποία δοκίμασε να κάνει μια εξωπραγματική ντρίμπλα εισέπραξε και πάλι την αναγνώριση. Και όταν έγιναν οι απονομές για τη «Χρυσή Μπάλα» του 2005, η δήλωση του Λαμπάρντ πως δεύτερος πίσω από τον Βραζιλιάνο είναι έπαινος και όχι ήττα οριοθέτησαν το μέλλον. Ο Ροναλντίνιο κέρδιζε καθημερινά παράσημα μέσα στα γήπεδα.

Οπως και το χειροκρότημα από το πλήθος τη βροχερή νύχτα στη Φρανκφούρτη, όταν οδήγησε χορεύοντας σάμπα τους συμπαίκτες του στο βάθρο για τα μετάλλια στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών. Με τον καιρό ο Ροναλντίνιο άρχισε να μη γελά. Να μη βγάζει μέσα στο γήπεδο το μικρό παιδί που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Σιγά σιγά ο άνθρωπος άρχισε να χάνει πόντους και να κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος η μηχανή του χρήματος. Διαφημίσεις, συμβόλαια, τρικ, πιέσεις που αναγκάζουν κάθε ποδοσφαιριστή να σκέφτεται πόσα παραπάνω χρήματα θα μπουν στον λογαριασμό. Πάντως, η μπάλα έγινε από ερωμένη… παραδουλεύτρα. Κάτι που ο ίδιος δεν έβλεπε πια ως διασκέδαση, αλλά ως υποχρέωση. Για την ακρίβεια, κάτι σαν καταναγκαστικό έργο.

Ηταν θέμα χρόνου να κοντραριστεί με όλους. Και αν τελικά η Τσέλσι προχωρήσει στην αγορά του 21ου αιώνα, θα αποκτήσει το μεγαλύτερο αστέρι του σύγχρονου σταρ σύστεμ, αλλά όχι κατ' ανάγκην τον καλύτερο παίκτη. Και αυτό είναι το περίεργο. Μόλις πριν από ενάμιση χρόνο ποιος θα απαντούσε διαφορετικά στην ερώτηση «θα δίνατε τα λεφτά σας πιο εύκολα για να δείτε ένα ματς με τον Ροναλντίνιο ή χωρίς αυτόν;». Ακόμα και σήμερα νομίζω πως δεν θα είχε κανείς το παραμικρό δίλημμα! Με τη διαφορά στην ερώτηση να είναι η εξής: ποιον ακριβώς Ροναλντίνιο θα βλέπαμε; Γιατί η απάντηση είναι αυτονόητη όταν μιλάμε για τον Ροναλντίνιο του 2005. Ομως ο άλλος, η θλιβερή καρικατούρα του Μουντιάλ ή των αγώνων της Μπάρτσα πέρυσι στο Τσάμπιονς Λιγκ, δεν αποτελεί αυτόματη επιλογή μπροστά από τον Κακά ή τον Ρονάλντο.

Το ποδόσφαιρο έχει ανάγκη τον αληθινό Ροναλντίνιο. Αν η Τσέλσι γίνει η αφορμή να ξαναβρεί τον εαυτό του, ούτε καν τα 100 εκατομμύρια ευρώ θα μοιάζουν πολλά. Αλλωστε, παραλίγο να τον αποκτήσει ο Αμπράμοβιτς το 2003, μόλις είχε αγοράσει την αγγλική ομάδα και συναντήθηκε μαζί του στο ξενοδοχείο «RITZ» στο Παρίσι. Ηταν η εποχή που ο Βραζιλιάνος είχε φτάσει την Παρί Σεν Ζερμέν στα όριά της με τα νυχτοπερπατήματά του και έψαχναν οι Γάλλοι ομάδα για να τον ξεφορτωθούν. Τελικά η Μπαρτσελόνα ήταν η καλύτερη επιλογή για τον ίδιο, όμως στο μυαλό του Ρώσου μεγιστάνα πάντα έμεινε ως απωθημένο. Και τώρα η Τσέλσι, που υιοθετεί άλλη λογική από εκείνη του Μουρίνιο, που η ομάδα ήταν πάνω από τους σταρ, θα θελήσει να προσθέσει το υπέρτατο αστέρι στον γαλαξία της. Επαναλαμβάνω, όμως, ποιον Ροναλντίνιο θα αποκτήσει είναι το ζήτημα. Οπως και αν αυτός έχει ακόμα στο πίσω μέρος του μυαλού του, με όλα τα λεφτά που θα πέσουν στα πόδια του, τη σκέψη να αγαπήσει και πάλι παράφορα την μπάλα, όπως παλιά.