Ενωμένοι στα χαρτιά, αλλά χωρισμένοι στην ψυχή (SportDay / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Τη στιγμή που τα κανάλια συνδέθηκαν με το Βερολίνο, για να δείξουν τις πρώτες εικόνες από ένα «συγκλονιστικό και κοσμοϊστορικό γεγονός», όπως προανήγγειλε το CNN, τη νύχτα της 9ης Νοεμβρίου το 1989, ο κόσμος έπαυε να είναι αυτός που γνώριζε η ανθρωπότητα μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Τις ημέρες της ευφορίας που ακολουθούσαν την πτώση του τείχους, οι μεγάλες κουβέντες έδωσαν και πήραν. Οι πιο αισιόδοξοι μιλούσαν -σε αθλητικό επίπεδο- για τη δημιουργία μιας υπερδύναμης που σε μία δεκαετία δεν θα είχε αντίπαλο! Οι (ελάχιστοι, είναι αλήθεια) απαισιόδοξοι εξέφραζαν τις αντιρρήσεις τους, ψελλίζοντας απλώς πως κανείς και ποτέ δεν εγγυήθηκε την επιτυχία σε δύο κολοσσούς απλά και μόνο επειδή ενώθηκαν. Σαν αύριο, το 1990, οι δύο Γερμανίες ενώνονταν και πάλι σε μία σάρκα και οι περισσότεροι έβλεπαν μία υπερδύναμη να γεννιέται.

Εν έτει 2007, στον στίβο, ενωμένη πια η Γερμανία (η κάποτε υπερδύναμη Λαοκρατική Δημοκρατία με την Ομοσπονδιακή) όχι μόνο δεν αποτελεί φόβητρο, αλλά καλά καλά περνάει απαρατήρητη στις μεγάλες διοργανώσεις. Στο τένις μετά την εποχή του Μπέκερ και του Στιχ δεν ακολούθησε κάποιος άσος και στην κολύμβηση που οι Ανατολικογερμανίδες δεν άφηναν μετάλλιο ούτε για αστείο κάποτε, τα πράγματα δεν είναι όπως τότε.

Αυτή που κρατούσε πάντα ψηλά το γόητρο ήταν η εθνική ποδοσφαίρου, η οποία μετά την κατάκτηση του Μουντιάλ το 1990, με εξαίρεση την επιτυχία στο Euro '96, ακολουθεί φθίνουσα πορεία. Το 2002 έφτασε στον τελικό του Μουντιάλ, κάτι που για άλλη χώρα θα ήταν απίστευτη επιτυχία, όμως η νέα «σφαλιάρα» στην Πορτογαλία επιβεβαίωσε πως κάτι δεν πάει καλά. Στο περσινό Μουντιάλ η ομάδα τερμάτισε τρίτη, κάτι που για το μέγεθος των Γερμανών είναι αποτυχία, αλλά την κατάσταση την έσωσε το γενικότερο εορταστικό κλίμα. Ηταν το Μουντιάλ που αγωνιστικά επιβεβαίωσε την κρίση ταυτότητας του γερμανικού ποδοσφαίρου, αλλά απενοχοποίησε ένα λαό για όσα προηγήθηκαν στον 20ό αιώνα!

Οι αριθμοί σε αυτή την περίπτωση λένε την αλήθεια: η εθνική Γερμανίας μετα την ένωση δεν έγινε πιο δυνατή! Οταν το 1974, στη μοναδική αναμέτρηση των δύο Γερμανιών σε μεγάλη διοργάνωση (ή έστω σε φιλικό παιχνίδι), οι Ανατολικοί νίκησαν με το γκολ του Γιούργκεν Σπαρβάσερ, στην άλλη πλευρά του τείχους ο Εριχ Χόνεκερ και οι επικεφαλής του κόμματος χειρίστηκαν το ζήτημα λες και είχαν πάει στο φεγγάρι! Οι παίκτες που είχαν πετύχει τη «μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία της χώρας», όπως κραύγαζε το ραδιόφωνο της Λειψίας, έγιναν τόσο δημοφιλείς που μπορούσαν να απολαμβάνουν μοναδικά προνόμια. Οπως το να... σώσουν τη ζωή τους, όπως ο ίδιος ο Σπαρβάσερ αποκάλυψε σε συνέντευξή του, όταν διέφυγε στη Δύση. «Ο αστυνομικός που προσπάθησε να με συλλάβει όταν ξέφυγα πηδώντας από το τείχος, μία κρύα νύχτα, με γνώρισε! Σήκωσε το όπλο, αλλά το ξανακατέβασε και μου έκανε νόημα να φύγω, την ώρα που σημάδευε στον αέρα πυροβολώντας!»

Οποιοι είδατε την αξιόλογη ταινία «Goodbye Lenin» πριν από λίγα χρόνια, πιθανότατα θα θυμάστε πως οι άνθρωποι μιας κάποιας ηλικίας, που ζούσαν στη μουντή Ανατολή για μερικές δεκαετίες, δυσκολεύτηκαν να προσαρμοστούν στη νέα τάξη πραγμάτων. Αντίθετα, οι νέοι, ως πιο ενθουσιώδεις και παρορμητικοί, είδαν την αυγή μιας νέας μέρας, ενός έθνους που όλοι θα είναι αδέλφια.

Η σκληρή αλήθεια 16 χρόνια μετά είναι πως το χάσμα των Γερμανιών παραμένει. Με τη διαφορά πως δεν είναι πια το τείχος που χωρίζει, αλλά η νοοτροπία! Οι αντιλήψεις και οι προκαταλήψεις των μεν για τους δε και η υποψία πως οι Δυτικοί δεν ήθελαν στα αλήθεια ποτέ να μοιραστούν με τα αδέλφια τους τα κεκτημένα! Και η κρίση που περνάει σε διεθνές επίπεδο ο γερμανικός αθλητισμός είναι η μεγαλύτερη μετά την ενοποίηση. Τελικά εκείνη την υπερδύναμη που όλοι ονειρεύτηκαν δεν την είδαμε. Και δεν προκειται, από ό,τι φαίνεται, να τη δούμε και ποτέ!