Τι τις θες τις κληρώσεις, βρε Οτο;

Ξεκινάμε με τη λογική ότι πραγματικά δεν ξέρω γιατί πρέπει τόσες χώρες να ταλαιπωρούνται και να στέλνουν τόσους απεσταλμένους στις κληρώσεις, από τη στιγμή που βγαίνει ό,τι θέλει ο Οτο. Καλύτερα θα είναι να ζητεί τις ομάδες που επιθυμεί ο ίδιος και να ξεμπερδεύουν όλοι με τη διαδικασία.

Για να σοβαρέψουμε, όμως, τη συζήτηση πρέπει να πούμε πως για δεύτερη σερί εβδομάδα η Ελλάδα «τραβάει» τους αντιπάλους που πιθανότατα θα ζητούσε και ο ίδιος ο ομοσπονδιακός τεχνικός. Η «γαλανόλευκη» θα παίξει τον όμιλό της στο Σάλτσμπουργκ, κάτι που επίσης ήθελε ο Ρεχάγκελ, αποφεύγοντας παράλληλα τον όμιλο του «θανάτου» με Γαλλία, Ιταλία, Ολλανδία, Ρουμανία. Αρχίζουμε το τουρνουά κόντρα σε μια χώρα (Σουηδία) που ούτε τη φοβηθήκαμε ούτε μας φοβήθηκε ποτέ. Κλείνουμε το γκρουπ κόντρα στον πιο δύσκολο αντίπαλο (Ισπανούς), που θα κουβαλά στο μυαλό του τις ζημιές που του κάναμε στα προκριματικά αλλά και στα τελικά του Εuro 2004.

Μέσα σε όλα γι' αυτούς, όπως κι εγώ, που τους αρέσει να ιντριγκάρουν με τις συμπτώσεις, προέκυψε η Ρωσία. Μια χώρα που και παλιότερα, ως βασικός σπόνδυλος της ΕΣΣΔ, αλλά και μετά την Περεστρόικα και την ανεξαρτησία της, είναι αυτή που, όπως το καλό χαβιάρι, συνοδεύει τη σαμπάνια των επιτυχιών μας σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Οι αναμνήσεις μάλιστα θα ξυπνήσουν στο μεταξύ μας παιχνίδι, το δεύτερο του ομίλου, τη 14η Ιουνίου 2008, 21 χρόνια μετά τον θρίαμβο της μπασκετικής Εθνικής το 1987! Αν, πάντως, έπειτα από αυτή την κλήρωση ρωτήσει κάποιος τι στόχο πρέπει να έχει η ελληνική ομάδα, η απάντηση είναι απλή: οφείλει, με βάση την κληρονομιά της ως πρωταθλήτρια Ευρώπης, αλλά και την πορεία της στα προκριματικά, να είναι μέσα στους δύο πρώτους και να περάσει στην οκτάδα. Στο ποδόσφαιρο δεν έχει σημασία τι θέλεις ή τι δικαιούσαι, αλλά μόνο τι ζητείς μέσα στον αγώνα. Επίσης, δεν υπάρχουν καλές ή κακές κληρώσεις, αλλά μόνο καλές ή κακές βραδιές. Το καλό της χθεσινής κλήρωσης, όσο κι αν φαίνεται οξύμωρο και πριν με κακολογήσει κανείς, είναι ότι στον όμιλό μας δεν έπεσε η Ρουμανία. Ενα γκρουπ με Σουηδία, Ρωσία και Ρουμανία θα έκανε όλους να κοιτούν με ποιον θα πέσουμε στα προημιτελικά. Η παρουσία της Ισπανίας θα μας υποχρεώσει να αντιμετωπίσουμε πιο σοβαρά την κατάσταση και να παίξουμε το κάθε ματς σαν να είναι τελικός. Μετά, αν τα καταφέρουμε να είμαστε στους «8», η αποστολή αυτής της ομάδας θα είναι ήδη πετυχημένη. Το ακόμα καλύτερο της κλήρωσης είναι στα προημιτελικά να πέσουμε πάνω σε μία από τις ομάδες του 3ου γκρουπ, που είναι και το πιο δύσκολο. Το λέω αυτό επειδή στα νοκ άουτ όσο πιο δύσκολος είναι ο αντίπαλος τόσο πιο πολύ θα εξιτάρει τους διεθνείς και θα μειώσει τις εκτιμήσεις του κόσμου για το πού μπορεί να φθάσει η Εθνική. Αν κοντράρει στα ίσια την παγκόσμια πρωταθλήτρια Ιταλία και πέσει ηρωικά, δεν θα ζητήσει κανείς από κανέναν τον λόγο του αποκλεισμού. Αν, όμως, περάσουμε τον όμιλο και πέσουμε πάνω (π.χ.) στην Κροατία και αποκλειστούμε, τότε θα αρχίσουν, κατά την ελληνική συνήθεια, τα λαϊκά δικαστήρια για τους ενόχους.

Ξεφύγαμε όμως. Συζητάμε για κάτι που θα γίνει σε έξι μήνες από τώρα. Εκείνο που μας μένει ως αίσθηση είναι ότι για μια ακόμα φορά στην εποχή Ρεχάγκελ συνέβη η χιλιοειπωμένη ρήση του Κοέλιο, με την οποία κάλυψε πολλές άλλες μέτριες δουλειές. Αυτή στον «Αλχημιστή», για την οποία γνώρισε την αποθέωση και είναι γνωστή περί του σύμπαντος, που αν θέλεις κάτι πάρα πολύ συνωμοτεί υπέρ σου για να το πετύχεις. Πάντως, εκείνο που ξέρω είναι ότι ο Ρεχάγκελ δεν κατάφερε τίποτα χάρη στην τύχη. Από τώρα μέχρι την πρεμιέρα με τη Σουηδία, θα κάνει τους παίκτες του να συνειδητοποιήσουν ότι έχουν φθάσει τόσο μακριά και θα φθάσουν ακόμα πιο ψηλά, όχι μόνο με τύχη, αλλά κυρίως με ιδρώτα και κόπο. Αυτή την προσπάθεια και τη σκληρή δουλειά τόσων ετών κανείς τους δεν πρόκειται να την απεμπολήσει...