Από την Πόρτο προτιμότερη η Μίλαν!

με το μυαλό στο ντέρμπι της Κυριακής, αλλά και σκεπτόμενοι πως την επόμενη Παρασκευή θα μάθουν τον αντίπαλο στα νοκ άουτ ματς του Τσάμπιονς Λιγκ, οι παίκτες του Ολυμπιακού είμαι βέβαιος πως έχουν ήδη… επιλέξει. Η Πόρτο φαντάζει ιδανική περίπτωση. Είναι όμως; Πιστεύω πως όχι. Καλή ομάδα είναι, δύσκολη να την αντιμετωπίσεις και ακόμα πιο δύσκολη να την αποκρυπτογραφήσεις, όμως το πρόβλημα προκύπτει από αλλού. Η υπεραισιοδοξία που θα προκύψει και που θα διογκωθεί από τον αθλητικό Τύπο σχετικά με την κλήρωση θα αποτελεί την πέμπτη φάλαγγα για τους Πειραιώτες. Μάλιστα, φαντάζομαι ήδη τους οκτάστηλους τίτλους που θα μιλάνε για «λουκούμι», «τύχη βουνό» και όλα τα γλαφυρά που συνοδεύουν ανάλογες περιπτώσεις. Κι εκεί θα παραμονεύει η ζημιά, αφού στο μυαλό των οπαδών θα γίνεται συνειρμικά η επιλογή αντιπάλου για τα... προημιτελικά, με αποτέλεσμα όταν έρθουν τα ματς να μην καταλάβει κανείς πόσο εύκολα την πατάς. Αν μάλιστα αποκλειστεί ο Ολυμπιακός από την Πόρτο, θα περάσει και μία μίνι κρίση, αφού κάποιοι θα κάνουν λόγο για «μεγάλη ευκαιρία» που χάθηκε! Σε όλο τον παροξυσμό που ακολουθεί στην Ελλάδα μία λεγόμενη καλή κλήρωση, ακόμα και οι ποδοσφαιριστές πέφτουν στην παγίδα!

Ωραία, θα ρωτήσει κάποιος, ποια θα είναι η καλύτερη κλήρωση; Ακούγεται περίεργο, αλλά για μένα είναι η Μίλαν! Είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης, με τον Κακά στην ενδεκάδα της. Ναι, αλλά με τους παίκτες της να έχουν ακόμα ένα χρόνο στην πλάτη, χωρίς το μάτι να γυαλίζει όπως πέρυσι, που ήθελαν να σβήσουν τη νίλα της Πόλης, και επειδή, όπως και να το κάνουμε, θα υποτιμήσει τον Ολυμπιακό, η ευκαιρία θα είναι τεράστια! Αν αποκλειστεί ο Ολυμπιακός από τους «ροσονέρι», κανείς δεν θα μπορεί να του προσάψει κάτι, αντίθετα η αποφόρτιση όπως πάντα σε κάθε ελληνική ομάδα βγάζει στην επιφάνεια όλα τα καλά στοιχεία. Και τώρα που απέβαλε το άγχος τού εκτός έδρας, η ομάδα του Τάκη Λεμονή θα έχει κάθε τύχη να κάνει τη ζημιά στη ρεβάνς του «Μεάτσα».

Φυσικά, όλα μπαίνουν στο πλαίσιο της θεωρίας. Υπό οποιοδήποτε πρίσμα κι αν το δει κανείς, ακόμα και η Ιντερ θα είναι καλύτερη περίπτωση από την Πόρτο, ακριβώς γιατί και σε αυτή την εκδοχή η αποφόρτιση θα ισχύσει, συν το έξτρα κίνητρο πως η πρωταθλήτρια Ιταλίας παραδοσιακά την… πατάει από μικρότερης εμβέλειας αντιπάλους. Η χειρότερη κλήρωση για τον Ολυμπιακό εκτιμώ, όπως και οι πιο πολλοί άλλωστε, πως θα είναι η Μπαρτσελόνα, ειδικά τώρα που ο Ετό ξαναβρίσκει τον εαυτό του, όπως και το αγγλικό δίδυμο Τσέλσι και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η Σεβίλλη είναι η πιο αστάθμητη περίπτωση. Δεν είναι στην κατάσταση που ήταν όταν τη βρήκε απέναντί της η ΑΕΚ το καλοκαίρι. Ο θάνατος του Πουέρτα, ό,τι επακολούθησε, η φυγή του Χουάντε Ράμος και τα αρκετά μέτρια αποτελέσματα στην Ισπανία της έβγαλαν τον μανδύα της ανίκητης αρμάδας. Δείτε όμως πώς διαχειρίστηκε τον όμιλό της μετά το 0-3 της πρεμιέρας με την Αρσεναλ και θα καταλάβετε ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να καταστρέψει τον αντίπαλό της.

Ετσι κι αλλιώς, η κουβέντα θα κρατήσει μέχρι την επόμενη εβδομάδα και κυρίως μετά για αρκετό διάστημα. Μιλάμε, μην το λησμονείτε, για αγώνες που θα γίνουν σε δύο μήνες και για δύο βραδιές. Κάθε λάθος πληρώνεται, αλλά και κάθε ευκαιρία είναι εκεί για να την αρπάξεις. Οπως έχουμε άλλωστε ξαναπεί, οι καλές και οι κακές κληρώσεις είναι στα λόγια. Στην πράξη εκείνο που μένει είναι οι καλές και οι κακές βραδιές μες στο γήπεδο. Εκεί δηλαδή που κρίνονται όλα!

Δύο λόγια μόνο για τον Τάκη Λεμονή. Εχω γράψει πολλές φορές για την αξία του, πήγα κόντρα στο ρεύμα όταν επέστρεψε πέρυσι, λέγοντας πως δεν έπρεπε να απομακρυνθεί το 2002, και το καλοκαίρι μάλλιασε η γλώσσα μου στον SuperΣΠΟΡ FM να εξηγώ στους ανήσυχους φίλους του Ολυμπιακού πως φυσικά και ήταν ικανός να διαχειριστεί αυτό το υλικό. Η επιτυχία του είναι 100% δική του, αλλά αντανακλάται στους ανθρώπους που εδώ, στην Ελλάδα, έκαναν το όνομά τους. Ο Μπάγεβιτς, που στην ΑΕΚ ουσιαστικά έφτιαξε την καριέρα του, πήγε τον Ολυμπιακό στους προημιτελικούς και έβαλε για πρώτη φορά ελληνική ομάδα σε ομίλους (την «Ενωση» το 1994). Ο Ρότσα πήγε τον ΠΑΟ στους ημιτελικούς το 1996, ο Κυράστας δημιούργησε στην Παιανία την ομάδα που τρεις σερί χρονιές έκανε εξαιρετικές πορείες και ματς από το 2000 έως το 2003. Πέρασαν μεγάλα ονόματα από τα μέρη μας τα τελευταία 15 χρόνια (για να μη μιλήσουμε για πιο παλιά), από τον Οσιμ και τον Μπλάζεβιτς, από τον Μαλεζάνι και τον Χάαν μεχρι τον Σόλιντ, τον Λίμπρεχτς και τον Στεπάνοβιτς, αλλά κανείς δεν έκανε κάτι καλύτερο, κάτι πιο σημαντικό από τους δικούς μας. Ο Οτο Ρεχάγκελ αποτελεί αληθινή όαση με αυτά που συνέβησαν στην Εθνική ομάδα, όμως μην ξεχνάμε πως δεν ήταν σε σύλλογο, στον οποίο θα είχε γκρίνια σε καθημερινή βάση. Συνήθως, λοιπόν, αυτοί που γαλουχήθηκαν στον δικό μας μικρόκοσμο, με τα χούγια μας και με τις πολλές ιδιαιτερότητές μας, διαχειρίζονται και καλύτερα τα πράγματα. Κανόνας, άλλωστε, της ίδιας της ζωής.