Το λάθος να συνδέονται τα πάντα με την επιτυχία

Η πρώτη γηπεδική γιορτή για τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από την ίδρυση του συλλόγου δεν συμπίπτει για τον Παναθηναϊκό με τις ιδανικές συνθήκες. Κάτι η αποκλιμάκωση της εορταστικής διάθεσης που πάντα ακολουθεί το τέλος, των διακοπών, κάτι η συνεχιζόμενη κόντρα διοίκησης - οργανωμένων, βάλτε λίγο και τη μόνιμη γκρίνια των οπαδών για μεταγραφές, προσθέστε και το μη ηχηρό όνομα του αντιπάλου και έχετε έτοιμο το μενού! Κι όμως, από μόνο του το γεγονός θα έπρεπε να αποτελεί λόγο συσπείρωσης, από μόνη της η ευκαιρία να γιορτάσει κάποιος κάτι τόσο σημαντικό και ιστορικό για την ομάδα που αγαπά θα αρκούσε στο εξωτερικό για να μην έβρισκε κάποιος εισιτήριο διαθέσιμο. Δυστυχώς στην Ελλάδα οι οπαδοί έμαθαν διαφορετικά. Εχουν αποδεχθεί και οι ομάδες το φαινόμενο να είναι κοντά τους οι οπαδοί μόνο στις επιτυχίες, μόνο στις νίκες, μόνο στα θετικά. Ακόμα κι αυτό, μια γιορτή, δείχνει να μην είναι γεγονός ικανό να βγάλει τους φίλους των «πρασίνων» από το βόλεμα της πολυθρόνας και να τους οδηγήσει εκεί που οφείλει να βρίσκεται ο οπαδός: στην εξέδρα.

Εχω ξαναγράψει πως όλο και περισσότερο στη χώρα μας μετατρέπουμε σε παθητικό τον ρόλο συμμετοχής των παιδιών στο γήπεδο. Σχεδόν κανείς δεν τολμά να πάρει τα παιδιά του μαζί και αυτά αποδέχονται ως φυσιολογικό το να βλέπουν τα ματς από την τηλεόραση. Το αποτέλεσμα είναι με τα χρόνια να τα μετατρέπουμε σε θεατές που ποτέ δεν απαιτούν και ποτέ δεν θα μπορέσουν να επιλέξουν το φυσιολογικό, την ατμόσφαιρα δηλαδή που μόνο το γήπεδο σου προσφέρει, από το ψεύτικο, που είναι το σαλόνι του σπιτιού. Φυσικά, τέτοιοι προβληματισμοί ποτέ δεν απασχόλησαν τους διοικούντες, που πρώτο μέλημά τους παραμένει να εισπράττουν όλο και πιο πολλά λεφτά από τα τηλεοπτικά συμβόλαια! Το ότι σε λίγα χρόνια θα είναι πιο πολλοί αυτοί που θα βρίσκονται πάνω στο χόρτο από εκείνους που θα κάθονται στην εξέδρα δείχνει να μην τους αφορά.

Αν οποιαδήποτε ομάδα στο εξωτερικό συμπλήρωνε τα 100 χρόνια της, ήδη θα υπήρχε sold out στο σύνολο των εκδηλώσεων που θα ακολουθούσαν. Ειδικά, όμως, για την πρώτη θα υπήρχε τέτοια ζήτηση, που τα εισιτήρια θα άλλαζαν χέρια στη μαύρη αγορά. Απλώς αναφέρω πως η συμπλήρωση της εκατονταετηρίδας σε μια ομάδα είναι αυτό που θεωρείται ως απόλυτο ορόσημο και ακόμα και σε χρονιές ή περιόδους που ένας σύλλογος περνά κρίση ή βρίσκεται σε κάκιστο αγωνιστικό σημείο, αυτό είναι εντελώς αδιάφορο για τους οπαδούς. Για παράδειγμα, όταν έκλεισε τα 100 χρόνια της η Εβερτον, το 1979, βρισκόταν αγωνιστικά σε αποσύνθεση, αλλά δεν υπήρξε ματς και εκδήλωση που να μη γινόταν λαϊκό προσκύνημα, αναγκάζοντας ουσιαστικά τη διοίκηση να προγραμματίσει άλλες τρεις φιέστες για να ικανοποιηθεί ακόμα περισσότερος κόσμος!

Αυτό που λείπει από την ελληνική κοινωνία είναι γενικότερα η ιστορική συνείδηση. Στον αθλητισμό αυτό γίνεται ακόμα πιο φανερό από την έλλειψη μουσείων σχετικών με το αντικείμενο. Το ποδόσφαιρο δεν είναι από μόνο του κάτι που θα άλλαζε αυτή τη γενική κακή εικόνα και οι ομάδες πληρώνουν ακριβώς το γεγονός πως ο κόσμος τους δεν γαλουχήθηκε με την ιδέα να αγαπά κάτι, παρά μόνο αν αυτό του χαρίζει επιτυχίες. Και αυτό αποτελεί πληγή, όχι μόνο για τον αθλητισμό, αλλά για τον ίδιο τον κοινωνικό ιστό, που αποτελείται ολοένα και πιο πολύ από ανθρώπους που συνδέουν τα πάντα με την επιτυχία. Συχνά χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Ακούγεται πολύπλοκο, αλλά δυστυχώς τα αίτια είναι πολύ πιο απλά. Η αντιμετώπιση του φαινομένου, όμως, μοιάζει εξαιρετικά δαιδαλώδης και μάλλον είναι ανέφικτη.