Ταφόπλακα ο νόμος Μποσμάν (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

ΤΑ ΝΤΟΠΙΑ ΤΑΛΕΝΤΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΕΛΑΧΙΣΤΑ

Τα ματς των Ελπίδων έδιναν κάποτε τροφή για σκέψη. Εβλεπες το αύριο του ποδοσφαίρου κάθε χώρας. Ολα αυτά μέχρι πριν από λίγα χρόνια. Η νόμος Μποσμάν και η επόμενη μέρα που έφερε στο άθλημα, διέλυσε τα περισσότερα στεγανά που ξέραμε για το άθλημα. Κάποιοι τόλμησαν να το ψελλίσουν από τότε. Θυμάμαι τον Αγγλο Ρόι Χόγκσον, τότε τεχνικό της Ελβετίας και σημερινό στέλεχος της τεχνικής επιτροπής της ΟΥΕΦΑ, να προειδοποιεί πως το 2005 θα έχουν καταργηθεί τα όποια διαχωριστικά σε αγωνιστικό στυλ που έκαναν τις χώρες να διαφέρουν.

Ο Σκωτσέζος πρώην ομοσπονδιακός τεχνικός, Αντι Ρόξμπεργκ, που σήμερα είναι επικεφαλής της τεχνικής επιτροπής της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, έλεγε το '98 πως η χώρα του θα είναι η πρώτη που θα επηρεαστεί από την αλόγιστη μεταγραφική πολιτική με μέτριους ξένους παίκτες. Πόσο δίκιο είχε, φάνηκε άμεσα. Η Σκωτία βρίσκεται στο χειρότερο σημείο της ιστορίας της και οι διάδοχοι του Νταλγκλις, του Σούνες, του Λόου, του Μπρέμνερ, του Λόριμερ, του Τζόρνταν, του Χάνσεν, αλλά ακόμη και των πιο σύγχρονων, όπως του ΜακΑλιστερ και του ΜακΚόιστ, δεν υπάρχουν στον ορίζοντα. Οι Ελπίδες των «Χαιλάντερς» είναι ακόμη σε χειρότερη κατάσταση, αφού κάθε καλό ταλέντο που βγαίνει, προωθείται αμέσως στην πρώτη ομάδα. Κλασικότερο παράδειγμα από τον Φλέτσερ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν υπάρχει. Μερικά καλά ματς στο «Ολντ Τράφορντ» και έγινε αρχηγός της εθνικής Σκωτίας! Η απόλυτη ένδεια!

Τα σύγχρονα παιχνίδια των Ελπίδων είναι καλά, μόνο αν κάποια χώρα έχει αληθινά ταλέντα και τα αφήνει μέχρι το όριό τους να παίξουν σε αυτό το επίπεδο. Αλλωστε ποιο λόγο έχουν πραγματικά οι εθνικές Ελπίδων και Νέων από το να αποτελέσουν «θερμοκήπιο» των ποδοσφαιριστών και προθάλαμο για τα δύσκολα; Οι Ελβετοί είναι το καλύτερο παράδειγμα, αφού πήραν παίκτες όπως τον Σεντέρος και τον Φονλάντεν από την εθνική Νέων, που κατέκτησε το Πανευρωπαϊκό το 2002, αλλά και τον Καμπάνας και τον Λόνφατ από την Ελπίδων και έχουν δημιουργήσει την πιο νεανική ομάδα των προκριματικών στην Ευρώπη. Αν εξαιρέσουμε φυσικά το Αζερμπαϊτζάν, στο οποίο ο Κάρλος Αλμπέρτο (ο αρχηγός της μυθικής Βραζιλίας του '70 στο Μεξικό) επέλεξε να προωθήσει άμεσα επτά στελέχη της Ελπίδων μετά τη συντριβή από την Πολωνία με 8-0.

Στην Ελλάδα η Ελπίδων είχε πάντα καλούς παίκτες. Ενίοτε και καλή ομάδα, μιας και τα δύο αυτόματα δεν συνυπάρχουν. Ομως σπάνια δοκιμάζουμε να ρίξουμε κάποιον στα βαθιά. Εγινε με τον Μαχλά από τον Παναγούλια το '93 στη Βιέννη με αντίπαλο την Αυστρία, από τον Μπίλι Μπίγκαμ που έχρισε διεθνή στα 17 του χρόνια τον Θωμά Μαύρο το '72 στη συντριβή μας από τους Ολλανδούς του Κρόιφ στο Καραϊσκάκη. Εγινε και από τον Λάκη Πετρόπουλο, ο οποίος εμπιστεύτηκε πριν κλείσει τα 18 τον Ελευθεράκη στο Τελ Αβίβ το '68 και μάλιστα σκόραρε στο ισόπαλο 3-3 με το Ισραήλ. Συνήθως όμως δεν τολμάμε. Ο Κώστας Πολυχρονίου πιεσμένος από τα γεγονότα μετά το εφιαλτικό Μουντιάλ το 1994, επέλεξε να στηριχτεί στα δικά του φυντάνια από την Ελπίδων. Τα αποτελέσματα τα είδαμε στην Πορτογαλία δέκα χρόνια μετά, αφού σε εκείνο τον πυρήνα βασίστηκε το θαύμα του Οτο Ρεχάγκελ.

Ομως παραμένει ο αρχικός προβληματισμός. Τα ντόπια ταλέντα σε κάθε χώρα είναι πια ελάχιστα. Είδαμε την κατάντια της Βορείου Ιρλανδίας, που έκανε τρία χρόνια να νικήσει και 15 ματς έστω να σκοράρει. Η χώρα που τη φανέλα της φόρεσε ο μέγιστος Τζορτζ Μπεστ! Ο νόμος Μποσμάν έκανε καλό στις τσέπες των ποδοσφαιριστών και κυρίως στους τραπεζικούς λογαριασμούς των ατζέντηδων. Για το άθλημα όμως αποτέλεσε ταφόπλακα.

Ολα στο χέρι μας

Στο ποδόσφαιρο, το καλύτερο πράγμα είναι να μπορείς να ορίζεις μόνος τη μοίρα σου. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος από το χθεσινό παιχνίδι με την Αλβανία. Μετά το ισχνό ξεκίνημα στα τρία πρώτα παιχνίδια, κάναμε πράξη αυτό που στα λόγια φαινόταν εύκολο, αλλά στην πράξη ήταν βουνό. Οι 4 κολλητές νίκες με Καζακστάν, Δανία, Γεωργία και Αλβανία μας δίνουν την πολυτέλεια να βρισκόμαστε στη δεύτερη θέση και να ορίζουμε μόνοι μας το τι μέλλει γενέσθαι. Το καυτό τετραήμερο 4-8 Ιουνίου είναι πλέον όλα τα λεφτά. Το ταξίδι μας στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και το παιχνίδι στο Καραϊσκάκη με την Ουκρανία, αναμένεται να ξεδιαλύνουν το ομιχλώδες τοπίο του ομίλου, σε ένα σκηνικό που θυμίζει έντονα πλέον τον τρόπο με τον οποίο πήραμε την πρόκριση στο Euro.

Σε ό,τι αφορά στο χθεσινό παιχνίδι, ήταν μία ακόμα απόδειξη για αυτή την περιβόητη αλλαγή επιπέδου της Εθνικής μας. Χωρίς να φτάσει σε πολύ υψηλά στάνταρ απόδοσης, έπαιξε όσο έπρεπε, έτρεξε όσο έπρεπε, ίδρωσε όσο έπρεπε για να πάρει αυτό το 2-0. Με άνεση, που πιστοποιεί το στέμμα της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Σε ένα τέτοιο παιχνίδι γάτας-ποντικού, παλιότερα θα δυσκολευόμασταν να διασπάσουμε μία τόσο κλειστή άμυνα. Χθες, με υπομονή και ορθολογική ανάπτυξη, δημιουργήσαμε ευκαιρίες, ανοίξαμε το σκορ με ένα κλασικό γκολ Εθνικής (στημένη φάση και κεφαλιά Χαριστέα) και στη συνέχεια, σχετικά άνετα, φτάσαμε στο τέταρτο κολλητό «τρίποντο», που βάζει ακόμα ένα λιθαράκι στην υπόθεση πρόκριση στα γερμανικά γήπεδα.