Σενάριο γραμμένο από θεϊκό χέρι (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Η επέτειος του «Χίλσμπορο» 16 χρόνια μετά μοιάζει διαφορετική

Ξημερώνοντας 15η Απριλίου κάθε χρόνο η μνήμη θέλει να μην γυρίσει στα γεγονότα του 89, αλλά δεν γίνεται. Στο «Χίλσμπορο» εκείνη τη μέρα τίποτα δεν προμήνυε την καταστροφή. Εχω ξαναγράψει πως νομίσαμε ότι απείχαμε ενενήντα λεπτά από το Γουέμπλεϊ. Αποδείχτηκε ότι ήμασταν μόλις επτά λεπτά μακριά από την Κόλαση. Οι πόρτες που άνοιξαν για όλους, η αστυνομία που δεν έκανε τη δουλειά της, τα κιγκλιδώματα που είχαν μπει στη μετά Χέιζελ εποχή, το κακό δεν άργησε να γίνει. Ο απολογισμός τραγικός, με 96 αθώες ψυχές να φεύγουν αναίτια χωρίς ακόμη και σήμερα να έχει καταλάβει κανείς το γιατί.

Μόνο που η φετινή επέτειος είναι διαφορετική. Η πρόκριση στο Τορίνο βλέπετε. Αυτό που όλες οι ψυχές εκεί ψηλά θα ήθελαν να ζήσουν, αν ήταν ακόμη μαζί μας. Η επιστροφή της Λίβερπουλ εκεί που ανήκει. Η νύχτα του «Χέιζελ» δεν σημάδεψε μόνο τη μοίρα όλων όσων βρέθηκαν στη μοιραία εξέδρα Ζ, αλλά χάραξε βαθιά το αγωνιστικό προφίλ της τελειότερης ποδοσφαιρικής μηχανής που έβγαλε ποτέ το αγγλικό ποδόσφαιρο. Η επιστροφή της Λίβερπουλ στο Κύπελλο που άφησε ως Πρωταθλητριών το Μάη του 1985 και βρήκε ξανά ως Τσάμπιονς Λιγκ έγινε το καλοκαίρι του 2001. Στο ενδιάμεσο, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε εγκαθιδρύσει τη δική της αυτοκρατορία. Αλλά ακόμη και η Αρσεναλ με την Μπλάκμπερν, τη Λιντς και την Τσέλσι είχαν καταφέρει να πάρουν το εισιτήριο στο ενδιάμεσο! Η «κόκκινη αρμάδα», λες και κουβαλούσε την κατάρα εκείνης της νύχτας, παρακολουθούσε από μακριά. Το 90 που άνοιξαν ξανά τα σύνορα για τις αγγλικές ομάδες, η Λίβερπουλ -αν και πρωταθλήτρια- έπρεπε να εκτίσει ποινή ενός ακόμη χρόνου! Το 97 που οι ομάδες έγιναν δύο, αν και ήταν δεύτερη μέχρι την τελευταία αγωνιστική, έμεινε… τέταρτη! Το 2000 ήταν δεύτερη με τέσσερα ματς να απομένουν και «κατάφερε» να μη σκοράρει ούτε σε ένα, με αποτέλεσμα να μείνει εκτός τριάδας!

Οταν το κατάφερε το 2001 είχε την προίκα του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ με τον επικό τελικό εναντίον της Αλαβές. Λες και κάτι πλανιόταν ακόμη πάνω από το «Ανφιλντ», η καρδιακή προσβολή του Ουγιέ παραλίγο να την εκτροχιάσει. Το βράδυ που υπερασπίστηκε το 1-0 στο Λεβερκούζεν όλα της πήγαν στραβά και το ποθητό ραντεβού με τη Γιουνάιτεντ στα ημιτελικά έμεινε όνειρο.

Η φετινή πορεία μοιάζει με παραμύθι. Οι τραυματισμοί που αποψίλωσαν την ομάδα η οποία άρχισε τη σεζόν έφτασαν σε οριακό σημείο τον Μπενίτεθ. Κάποια στιγμή εννιά παίκτες έφτασαν να μην είναι στα πλάνα του. Πόσοι σύλλογοι θα άντεχαν; Και όμως αυτή η ομάδα έχει την ικανότητα να αναγεννιέται από τις στάχτες της. Νίκησε στην Κορούνια, όταν την είχαν ξεγραμμένη. Πέτυχε τρία γκολ σε ένα ημίχρονο στον Ολυμπιακό, o οποίος στα προηγούμενα έντεκα 45λεπτα της σεζόν είχε δεχτεί μόλις δύο! Νίκησε μέσα και έξω τη Λεβερκούζεν, η οποία νωρίτερα μοίραζε τριάρες σε Ρεάλ και Ντιναμό Κιέβου. Εβαλε δύο γκολ στον Μπουφόν μέσα σε μισή ώρα, όταν η άμυνά του είχε παραβιαστεί τόσες σε όλα τα προηγούμενα παιχνίδια του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ. Και πήρε 0-0 στο Τορίνο, εκεί που η προϊστορία ήθελε τη Γιουβέντους να ανατρέπει πάντα το σε βάρος της 1-2 στα Κύπελλα Ευρώπης. Μοιάζει με σενάριο γραμμένο από κάποιο θεϊκό χέρι. Μπορεί και να είναι απλώς αυτό που αόριστα όλοι μας ονομάζουμε «δύναμη της φανέλας». Ισως πάλι η χιλιοειπωμένη ατάκα του Κοέλιο για το σύμπαν που συνωμοτεί υπέρ κάποιου όταν θέλει κάτι πολύ, πιθανόν να βρίσκει μία πραγματική εφαρμογή.

Ο,τι και να είναι αυτή η πρόκριση, δεν θα μπορούσε να έρθει σε καλύτερη μέρα από την προπαραμονή της 15ης Απριλίου. Τη μέρα που ο χρόνος σταμάτησε για πάντα στο Σέφιλντ για 96 ανθρώπους. Αυτή η επική νύχτα στους πρόποδες των Αλπεων ήταν για όλους εκείνους, οι οποίοι θα δάκρυσαν από εκεί ψηλά!

ΥΓ: Αυτή η πρόκριση ήταν και για τον Χαράλαμπο. You’ll never walk alone!