Αν είχε την τόλμη να «στείλει» νωρίτερα τον Φερέρ...

Σοφές κουβέντες του ανθρώπου που χθες είχε την τιμητική του... Είπε λοιπόν ο Ακης Ζήκος ότι ο Σαραβάκος, ο Βαζέχα, ο Σαβέβσκι δεν έζησαν μέσα στο γήπεδο, εν ενεργεία, ένα «αντίο» σαν αυτό. Μπορεί, όπως είπε, να ήταν η δική του αποζημίωση, αφού εκείνοι κέρδισαν το πρωτάθλημα, ενώ ο ίδιος όχι. Εκτός αν το CAS ανατρέψει την κατάσταση. Αυτό που δεν αλλάζει από χθες είναι πως στο «αντίο» ενός πολύ μεγάλου, όπως ο Ζήκος, η ατμόσφαιρα ήταν για τους οπαδούς της ΑΕΚ εορταστική. Γιατί μέσα στο γήπεδο η «Ενωση» πήρε πιο πολλούς βαθμούς από οποιονδήποτε αντίπαλό της. Κάτι που δεν της είχε συμβεί από το 1994, τελευταία χρονιά που πήρε το πρωτάθλημα. Και φυσικά δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάγος για να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι, αν υπήρχε νωρίτερα η τόλμη να σταλεί στο ξενοδοχείο του στη Μαγιόρκα ο Σέρα Φερέρ, τότε δεν θα χρειαζόταν να περίμενε χαρμόσυνα μαντάτα από τη Λωζάννη η ΑΕΚ.

Στο γήπεδο Καραϊσκάκη ο Ολυμπιακός δεν υπήρχε περίπτωση να στραβοπατήσει και σε τέτοιες περιπτώσεις δεν έχει συνηθίσει να κάνει δώρα. Η νίκη επί του Ηρακλή, αν δεν αλλάξει κάτι, του δίνει το 36ο πρωτάθλημα στην ιστορία του σε σύνολο 72 διοργανώσεων. Εκπληκτικό ρεκόρ, που όμως δεν πρέπει να τους εφησυχάσει στον Πειραιά. Από αυτά τα 36 πρωταθλήματα μπορώ άφοβα να πω ότι είναι εκείνο για το οποίο ο Ολυμπιακός πρέπει να χαίρεται λιγότερο. Ηρθε σε μία χρονιά που αν δεν υπήρχε η γκέλα της Καλαμαριάς με τον Βάλνερ, όχι μόνο δεν θα είχε επιτευχθεί, αλλά επίσης -παρ' ότι ήταν η καλύτερη παρουσία του συλλόγου ποτέ στην Ευρώπη- χωρίς τον Νικοπολίδη και τα γκολ του Κοβάσεβιτς στον πρώτο γύρο δεν θα είχε γίνει ποτέ η υπέρβαση. Και για να μην ξεχνούν αυτοί που στην εξέδρα ξεκινούν τα συνθήματα: ο Τζόρτζεβιτς, τον οποίο αρκετοί αποδοκίμασαν φέτος σε κάποια ματς, έφτασε τους 11 τίτλους σε 12 χρονιές. Ας βουτάνε τη γλώσσα στο μυαλό πριν αρχίσουν να γκρινιάζουν γι’ αυτόν στο μέλλον...

Ο Παναθηναϊκός σε σύγκριση με πέρυσι πήρε 12 πόντους περισσότερους και διεκδίκησε τουλάχιστον μέχρι την 28η αγωνιστική το πρωτάθλημα. Εμοιαζε να έχει καλύτερη εικόνα από τα τελευταία τρία χρόνια, όμως επί της ουσίας όλοι καταλαβαίνουν το αυτονόητο: ο Πεσέιρο απέτυχε μαζί με τους παίκτες του. Ο ΠΑΟ ήταν το φαβορί την 24η αγωνιστική, αλλά καταποντίστηκε. Τελεία και παύλα. Και όσο πιο γρήγορα τελειώνει το βάσανο και της φετινής χρονιάς για τους οπαδούς του τόσο το καλύτερο.

Στην ουρά γλίτωσε ο Εργοτέλης, που το άξιζε πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλον με την εκπληκτική πορεία τού δεύτερου γύρου, αλλά και για τη θαρραλέα στάση της διοίκησής του να κρατήσει και να στηρίξει τον Καραγεωργίου. Ο Λεβαδειακός επίσης πάλεψε κόντρα στα κύματα και τελικά το μάρμαρο το πλήρωσε ο Ατρόμητος, που πίστευε ότι ήταν σίγουρος πριν από πέντε-έξι ματς. Ο Πανιώνιος (και μπράβο του) πάλεψε στα ίσα το χθεσινό ματς, παρά την ατελείωτη φιλολογία των ημερών και την απόφαση (σκάνδαλο, όπως και εκείνη για το ματς Λεβαδειακού - ΠΑΟΚ) να μη συμπεριληφθεί η συνάντηση στο κουπόνι.

Στη Λάρισα ήρθαν τα πάνω κάτω σε ένα ματς που τελικά θα μείνει στις μνήμες κυρίως για το εκπληκτικής επινόησης και εκτέλεσης γκολ του νεαρού Αθανασιάδη. Ο Νίκος Νταμπίζας μπορεί να επιβεβαιώσει αν η κίνηση του μικρού θύμιζε τη μυθική προσποίηση του Ντένις Μπέργκαμπ στον ίδιο, το 2002, σε ματς της Νιούκαστλ με την Αρσεναλ. Σε ένα τραγικό τέλος σε μία πολύ δυσάρεστη χρονιά για τον ΠΑΟΚ τουλάχιστον τα δύο γκολ του Αθανασιάδη δίνουν ελπίδα για το αύριο.

Μία τελευταία αναφορά στον πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος, τον Ισμαέλ Μπλάνκο, ο οποίος ήρθε με τις περγαμηνές του από την Αργεντινή, ως παίκτης όμως της δεύτερης κατηγορίας εκεί, και κατάφερε σύντομα να αποδείξει ότι ο ντόρος για το όνομά του δεν ήταν τυχαίος. Ο Θωμάς Μαύρος ήδη τον έχρισε διάδοχό του και αυτό από μόνο του λέει πολλά. Είχα γράψει μετά το ματς με τον Ατρόμητο, πολύ νωρίς στο πρωτάθλημα, ότι ύστερα από χρόνια κάποιος θύμιζε στις κινήσεις τον μεγάλο Θωμά με τη φανέλα της ΑΕΚ. Φυσικά και δεν έγινε Μαύρος με μία χρονιά, αλλά η κίνηση και το ψαλίδι στο χθεσινό γκολ ήταν από αυτά που σε κάνουν να αρχίσεις τους συνειρμούς. Ηθελε να φτάσει τα 19 γκολ ο Μπλάνκο για να το αφιερώσει στον πατέρα του, τον οποίο έχασε 19 του μήνα. Οποιος δεν θυμάται ότι οι παίκτες μέσα στα γήπεδα είναι άνθρωποι πάνω από όλα καλό είναι να προσέχει τέτοιες λεπτομέρειες. Οπως και η εικόνα με την κορούλα του Ακη Ζήκου στην εξέδρα να βλέπει τον μπαμπά της να αστοχεί και στα δύο πέναλτι που εκτέλεσε και να αγωνιά! Και μετά στους ώμους του μπαμπά να φεύγει χαμογελαστή μαζί του από το γήπεδο. Σε μία σεζόν που τα ωραία πράγματα που έχουμε να θυμόμαστε είναι ελάχιστα, αυτή η εικόνα άξιζε παραπάνω από 1.000 λέξεις.