«Δεν μετάνιωσα...»

Τελικά κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν μακριά από τα γήπεδα… Ένας από αυτούς είναι και ο Πέτρος Πασσαλής ο οποίος μετά από μία «πλούσια» καριέρα στην Ελλάδα με τα χρώματα Εδεσσαϊκού, Ολυμπιακού και Άρη, αποφάσισε να συνεχίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο ποδόσφαιρο από ένα διαφορετικό πόστο, αναλαμβάνοντας να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του στους μικρούς άσους των ακαδημιών του Άρη. «Το βλέπω σαν μια καινούργια πρόκληση, σαν κάτι το καινούργιο και το διαφορετικό», είπε στην «SportDay» για το νέο φιλόδοξο «στοίχημα» που έχει βάλει, κάνοντας ταυτόχρονα και ένα μίνι απολογισμό της καριέρας του.

Αναλυτικά στη συνέντευξη που ακολουθεί:

Πέτρο, ήταν δύσκολη η απόφαση να σταματήσεις το ποδόσφαιρο;

«Όποτε αποφασίσεις να αφήσεις πίσω κάτι που σε γεμίσει δυσκολεύεσαι. Ζύγισα τις προτάσεις που είχα, τα πλεονεκτήματα που υπήρχαν –κυρίως για την οικογένειά μου– αν σταματούσα και αποφάσισα. Δεκαέξι χρόνια στο ποδόσφαιρο είχα μία πολύ όμορφη διαδρομή και τη χάρηκα. Δεν ήθελα να αγωνίζομαι σε ομάδα που πάλευε για τη σωτηρία της ή σε μικρότερη κατηγορία, γιατί είχα συνηθίσει να αγωνίζομαι για μεγαλύτερους στόχους».

Κάνοντας μια ανασκόπηση, σε αυτά τα 16 χρόνια ενασχόλησής σου με το ποδόσφαιρο, μετάνιωσες που ασχολήθηκες;

«Αν και είχα αρκετούς τραυματισμούς και ατυχίες, δεν μετάνιωσα ούτε λεπτό».

Είναι γεγονός ότι είσαι από τους πιο άτυχους ποδοσφαιριστές σε αυτόν τον τομέα. Αν δεν είχες τόσους τραυματισμούς, πιστεύεις ότι θα μπορούσες να φτάσεις σε πιο υψηλό επίπεδο;

«Δεν ξέρω αν θα έφθανα σε πιο υψηλό επίπεδο, αλλά σίγουρα θα μπορούσα να βοηθήσω περισσότερο τις ομάδες στις οποίες αγωνιζόμουν».

Κατάφερες από μικρή ηλικία –ήσουν μόλις 17 χρονών– να αγωνιστείς στην Α' Εθνική. Πόσο δύσκολο ήταν αυτό;

«Ηταν πολύ δύσκολο. Αυτό επαναλαμβάνω συνεχώς και στα παιδιά της ακαδημίας για να καταλάβουνε ότι το ποδόσφαιρο είναι ένας συνεχής αγώνας. Στις 6 Δεκεμβρίου 1994 έπαθα κάταγμα περόνης στον αγώνα ΑΕΚ - Εδεσσαϊκός στη Ν. Φιλαδέλφεια. Στις 30 Νοεμβρίου 1995 υπέγραψα στον Ολυμπιακό, λιγότερο από ένα χρόνο μετά. Ημουν σε μία ηλικία που θα μπορούσα να σταματήσω το ποδόσφαιρο. Μέσα σε 12 μήνες άλλαξε ολόκληρη η ζωή μου. Το ποδόσφαιρο είναι ένας διαρκής αγώνας, μια διαρκής μάχη με τον εαυτό σου. Είναι απλό: αν κερδίσεις τη μάχη, θα παίξεις ποδόσφαιρο».

Νιώθεις ότι η ευκαιρία που σου έδωσε ο Αρης στις ακαδημίες είναι ένα «ευχαριστώ» του συλλόγου για ορισμένα πράγματα που υπέμεινες όλα αυτά τα χρόνια;

«Δεν το βλέπω σαν "ευχαριστώ" και δεν θέλω να το βλέπω με αυτόν τον τρόπο. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι δεν αξίζεις να κάνεις κάτι και σου κάνουν χάρη. Το βλέπω σαν μια καινούργια πρόκληση, σαν κάτι το καινούργιο και το διαφορετικό. Σαν κάτι που σηματοδοτεί την αρχή μιας καινούργιας πορείας στον χώρο του αθλητισμού και του ποδοσφαίρου πιο συγκεκριμένα».

Πώς ακριβώς προέκυψε η συνεργασία με τον Αρη σε επίπεδο ακαδημιών;

«Σταμάτησα το ποδόσφαιρο και πήρα την απόφαση να εγκατασταθώ μόνιμα στα Γιαννιτσά. Επέλεξα να κάνω τη μετακόμιση δύο μέρες πριν αρχίσουν τα σχολεία. Την Κυριακή μού τηλεφωνούν από τον Αρη και μου προτείνουν να αναλάβω τις ακαδημίες. Τα πράγματα στο σπίτι ήταν μέσα σε κούτες και είχα κλείσει για τη Δευτέρα το πρωί τη μεταφορική εταιρεία για τη μετακόμιση. Συμφώνησα να συζητήσω την πρόταση, τελικά συμφωνήσαμε και… έβγαλα τα πράγματα από τις κούτες. Ηταν μια ευκαιρία για ένα καλό καθάρισμα στο σπίτι τελικά».

Πώς αισθάνεσαι με αυτό το νέο κεφάλαιο στην καριέρα σου;

«Είναι μια δουλειά στην οποία, επί τη ουσίας, έχω κάτι παραπάνω από έξι μήνες προϋπηρεσία. Χρειάζεται πολύ ψάξιμο, πολύ διάβασμα και υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν γνώριζα. Πρόκειται για μια δύσκολη δουλειά και μια υπεύθυνη θέση. Προσπαθώ να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις και το αν θα τα καταφέρω, θα το δείξουν τα αποτελέσματα στο μέλλον. Χρειάζεται, όμως, χρόνος για να εξάγεις ασφαλή συμπεράσματα».

Τώρα με την αναγέννηση της πρώτης ομάδας αρχίζει μια προσπάθεια να αναβαθμιστούν και οι ακαδημίες;

«Κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Θέλουμε σε πρώτη φάση να φέρουμε στην ομάδα παιδιά με ταλέντο. Ο απώτερος σκοπός είναι να έρχεται ο κόσμος στο γήπεδο και να βλέπει νεαρούς ποδοσφαιριστές που ξέρουν μπάλα. Να ξέρουνε να πασάρουν και να σουτάρουν σωστά, να κάνουν μία ντρίμπλα. Οσο μεγαλώνουν να ξέρουν τακτικά πώς να σταθούν μέσα στο γήπεδο. Δεν μπορώ να δεχθώ ότι ένα παιδί 17 χρονών είναι ακόμα ταλέντο. Αυτή είναι λάθος αντίληψη. Σε αυτή την ηλικία πρέπει να είσαι ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής. Απλώς σου λείπει η εμπειρία, την οποία θα αποκτήσεις μέσα από τα παιχνίδια».

Ποια ακριβώς είναι η φιλοσοφία που θέλεις να διέπει τις ακαδημίες της ομάδας;

«Η φιλοσοφία που θέλουμε να περάσουμε στα παιδιά των ακαδημιών είναι ότι στις μικρές ηλικίες δεν μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Δεν μπορώ να δεχθώ ότι θα παίξουμε ένα παιχνίδι με το τμήμα Τζούνιορ και θα έχουμε στόχο μας το αποτέλεσμα. Αυτή η φιλοσοφία αγγίζει και τις μεγάλες ηλικίες πολλές φορές. Δεν είναι δυνατόν να κάνουμε προπόνηση στις στημένες φάσεις ή να παίζουμε με αντεπιθέσεις για να κερδίσουμε έναν αγώνα. Ξέρουμε να δώσουμε μια σωστή πάσα, να κυκλοφορήσουμε την μπάλα και να παίξουμε σωστό ποδόσφαιρο; Αυτό είναι το ζητούμενο. Αν δεν τα μάθουμε αυτά και ανάγουμε ως πρώτο στόχο το αποτέλεσμα, τότε δεν κάνουμε καλά τη δουλειά μας, διότι δεν είναι αυτός ο ρόλος των ακαδημιών».

Ποιο είναι το πλάνο πάνω στο οποίο δουλεύετε πλέον;

«Στην ακαδημία υπάρχει προπονητής που ασχολείται με τη μυϊκή ενδυνάμωση των παιδιών από τις μικρές ηλικίες, ο Παπαδόπουλος (καθηγητής Πανεπιστημίου με ειδικότητα στους κλειστούς χώρους). Ο Αγγελος Ζαζόπουλος ασχολείται με την προπόνηση τεχνικής. Μαθαίνει στα παιδιά πώς να τοποθετούν το σώμα τους, όταν υποδέχονται την μπάλα από τον αέρα ή πώς να δώσουν μια σωστή πάσα, με τι ταχύτητα θα πασάρουν κ.ά. Υπάρχει ποικιλία στις προπονήσεις, αλλά και πολλά πράγματα ακόμα που θέλουμε να ενσωματώσουμε στο πρόγραμμα, όπως οι προπονήσεις σε πλαστικό χόρτο, γιατί η μπάλα κινείται με μεγαλύτερη ταχύτητα και υπάρχει μεγαλύτερος βαθμός δυσκολίας. Με τον καιρό όλα θα γίνουν».

Επιμέλεια: Σταύρος Χαϊταντόγλου