Η κοινή λογική δεν έβλαψε ποτέ κανέναν (SportDay/ Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Ας σκεφτούν στην ΕΠΟ αν αξίζει αυτή η μεταχείριση στο άθλημα που μας χάρισε τη μεγαλύτερη χαρά
Ποτέ δεν ήταν προτεραιότητα των ομάδων. Ιδιαίτερα από τότε που το Τσάμπιονς Λιγκ εξαπλώθηκε, το Κυπελλούχων το πήρε το ποτάμι των αναμνήσεων! Ομως, σου κάθεται στο στομάχι να το υποβαθμίζει και η ίδια η ομοσπονδία! Ο τελικός του Κυπέλλου στην Ελλάδα μοιάζει με τον Βασιλάκη Καΐλα στις παλιές ελληνικές ταινίες. Του κλότσου και του μπάτσου. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα πρόσφατα γεγονότα. Πού αλλού στη Δυτική Ευρώπη θεσμός Κυπέλλου έχει περάσει τέτοια βάσανα; Θέλετε μια μικρή αναδρομή;

Τη δεκαετία του '70, με την ΕΡΤ μονοπωλιακή και παντοδύναμη, ερχόμασταν στο αμήν κάθε χρόνο για να μάθουμε αν θα βλέπαμε το ματς. Το '72 η ΕΠΟ μετέφερε τον τελικό στις 5 Ιουλίου γιατί στην αρχική ημερομηνία, τέσσερις μέρες νωρίτερα, η ΕΡΤ είχε προγραμματισμένη εκδήλωση -την περίφημη Ολυμπιάδα Τραγουδιού στο Παναθηναϊκό Στάδιο- για το καθεστώς της 21ης Απριλίου! Και άντε τότε να πεις όχι στους συνταγματάρχες!

Το '73 ο ΠΑΟΚ απειλούσε να μην κατέβει στον τελικό με τον Ολυμπιακό, επειδή ήταν προγραμματισμένος στο Στάδιο Καραϊσκάκη. Επειτα από πολλές συζητήσεις, το ματς έγινε με ξένο διαιτητή, τον διάσημο Βέλγο Λορό, που έφτασε στην Αθήνα με ελικόπτερο του Αριστοτέλη Ωνάση και το όνομά του έμεινε επτασφράγιστο μυστικό έως και μία ώρα πριν από τη σέντρα!

Το '75 είχαμε διπλό πρόβλημα, αφού ο Παναθηναϊκός κατέβηκε με αναπληρωματική ομάδα χωρίς Δομάζο, Αντωνιάδη, Καψή, Ελευθεράκη, Οικονομόπουλο, Καμπά, Δημητρίου και Καραΐσκο, λόγω της διεξαγωγής του τελικού στην έδρα του Ολυμπιακού. Επίσης, η ΕΠΟ δεν άφηνε την ΕΡΤ να μεταδώσει το ματς γιατί δεν ήθελε να μείνουν απούλητα τα εισιτήρια. Τη λύση έδωσε ο τότε υφυπουργός Αθλητισμού Αχιλλέας Καραμανλής, αδελφός του αείμνηστου Κωνσταντίνου, που έδωσε εντολή στην ΕΠΟ να αφήσει δωρεάν την κρατική τηλεόραση ως προσφορά στους φιλάθλους!

Το 1982 ήταν τόσο καλή η... οργάνωση του τελικού, που τον έβαλαν πάνω σε ματς του Μουντιάλ της Ισπανίας και η ΕΡΤ έψαχνε τρόπο να τον μεταδώσει! Το 1989 καταφέραμε και το απίστευτο, δηλαδή να μη δει ο κόσμος το ματς ζωντανό επειδή έτσι επιθυμούσε ο Γιώργος Βαρδινογιάννης! Η ΕΠΟ συναίνεσε στην (παράλογη) επιθυμία του Παναθηναϊκού και ο κόσμος, για πρώτη φορά από το 1969, άκουσε μόνο από το ραδιόφωνο τη συνάντηση. Το ματς (Παναθηναϊκός-Πανιώνιος 3-1) δόθηκε τελικά από την ΕΡΤ2 σε μαγνητοσκόπηση!

Η απόλυτη εξαθλίωση της διοργάνωσης ήταν η φαεινή ιδέα της ΕΠΟ να κάνει το Κύπελλο αλα ιταλικά με διπλό τελικό, το 1991 και το 1992. Στην πρώτη περίπτωση, το ζευγάρωμα του πανίσχυρου πρωταθλητή Παναθηναϊκού με τον Αθηναϊκό δεν τράβηξε το ενδιαφέρον κανενός, οπότε τα παιχνίδια έμειναν... ορφανά από τηλεοπτική στέγη. Το '92, τουλάχιστον για το Ολυμπιακός–ΠΑΟΚ ενδιαφέρθηκε ο ΑΝΤ1.

Την τελευταία δεκαετία, το Κύπελλο βρήκε κάπως το δρόμο του με τα συμβόλαια που έκανε η ΕΠΟ με το συνδρομητικό κανάλι. Μόνη εξαίρεση το 1996, όταν η εκπληκτική παράσταση της ΑΕΚ στο 7-1 με τον Απόλλωνα ορίστηκε για νωρίς το απόγευμα, με αποτέλεσμα να μην τον παρακολουθήσουν ούτε στο γήπεδο ούτε τηλεοπτικά όσοι θα ήθελαν!

Πέρυσι, καμία πόλη δεν επιθυμούσε να διοργανώσει το ματς για το φόβο επεισοδίων! Και η φετινή χρονιά έρχεται να επιβεβαιώσει, με το σύνολο των λανθασμένων επιλογών της ΕΠΟ, πως η ιστορία όντως έχει την ικανότητα να κάνει κύκλους! Δεν λέμε να προγραμματίζουμε τόσο λεπτομερώς όπως οι Αγγλοι, που ήδη έχουν ορίσει την ημερομηνία του τελικού του 2006, αλλά η κοινή λογική δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Ποιος θα βγει τελικά χαμένος; Το ίδιο το άθλημα, η ίδια η διοργάνωση. Γιατί, σε ανοιχτή κόντρα με το πανηγυράκι της Eurovision, το οποίο όμως παρακολουθούν απείρως περισσότεροι, το ποδόσφαιρο θα βγει χαμένο σε εντυπώσεις και ουσία. Ας σκεφτούν στην ΕΠΟ αν αξίζει αυτή τη μεταχείριση το άθλημα που μας χάρισε τη μεγαλύτερη χαρά.