Πέκοβιτς: «Οι Έλληνες καταλαβαίνουν το παιχνίδι»

Παίκτης του Παναθηναϊκού θα πρέπει να θεωρείται ο Νίκολα Πέκοβιτς και μόνο οι ανακοινώσεις απομένουν για την ολοκλήρωση της μεταγραφής του. Ο 22χρονος Μαυροβούνιος, λίγες ώρες μετά την επιβεβαίωση του ρεπορτάζ για τριετές συμβόλαιο με τους «πράσινους» και από τον προπονητή του στην Παρτιζάν, Ντούσκο Βουγιόσεβιτς, παραχώρησε συνέντευξη στη «SportDay» και ουσιαστικά συστήθηκε στο ελληνικό κοινό. Σε αυτήν αναφέρθηκε σε όλα. Στα παιδικά του χρόνια, στο χόμπι του, στο λόγο που ασχολήθηκε με το άθλημα, στις σπουδές του, στα κίνητρα, στους στόχους του, αλλά και στο επίπεδο του μπάσκετ στη χώρα μας.

Αναλυτικά η συνέντευξή του στη «SportDay»:

«Γεννήθηκα στο Μπιέγιο Πόγιε του Μαυροβουνίου. Ο πατέρας μου Τοντόρ ήταν δημοσιογράφος και τώρα είναι συνταξιούχος. Μέχρι πρότινος ωστόσο, εργαζόταν στο κρατικό κανάλι ως υπεύθυνος των έκτακτων ειδήσεων, αλλά και όλων των ειδησεογραφικών εκπομπών, προτού μετακομίσει στην πρωινή ζώνη, ενώ έκλεισε την καριέρα του με την εκπομπή "Chronic of Podgorica", που επί της ουσίας ήταν το δελτίο ειδήσεων. Η μητέρα μου λέγεται Βέσνα, ενώ έχω και μια αδελφή τη Γενέλα» είπε αρχικά ο Πέκοβιτς και στη συνέχεια μίλησε για τα παιδικά του χρόνια, το χόμπι του και τον τρόπο με τον οποίο ξεκίνησε η «σχέση» του με την πορτοκαλί μπάλα.

«Το ψάρεμα ήταν τα πάντα για μένα όταν ήμουν 9-10 χρόνων. Τα χρήματα που μου έδιναν οι γονείς μου για να φάω κάτι στο σχολείο, τα ξόδευα για εξοπλισμό, περιοδικά και βιβλία σχετικά με το ψάρεμα. Ήθελα να πληροφορούμαι για οτιδήποτε νέο γύρω από το ψάρεμα Από τα 14 στα 15 πήρα 12 πόντους. Έως τότε ήμουν φυσιολογικός. Για το Μαυροβούνιο αυτό το ύψος είναι φυσιολογικό. Η απότομη ανάπτυξη μου δημιούργησε προβλήματα υγείας. Οι γιατροί μού είπαν πως πρέπει να κάνω κάποιο σπορ. Με το ύψος που είχα πια το ποδόσφαιρο δεν ήταν οψιόν. Έτσι στράφηκα στο μπάσκετ. Να σημειώσω πως τότε δεν σκεφτόμουν το μπάσκετ ως επάγγελμα. Αυτό συνέβη έπειτα από κάποια χρόνια. Τότε που διαπίστωσα πως ήμουν ικανός να γίνω καλός. Έκτοτε το μπάσκετ έγινε σοβαρή υπόθεση για μένα».

Μήπως έφτασε και στο σημείο να αφήσει τα μαθήματα για τις προπονήσεις; «Ούτε καν σκέφτηκα να κάνω κοπάνα. Ήμουν πολύ καλός μαθητής. Και ήθελα να γίνω οδοντίατρος. Γι' αυτό επέλεξα το τεχνικό λύκειο και την τέχνη του οδοντοτεχνίτη, που θα μου επέτρεπε στη συνέχεια να πάω στο Πανεπιστήμιο». Τα μαθήματα που γούσταρε περισσότερο «ήταν τα εξειδικευμένα». Όχι... η γλώσσα ή τα μαθηματικά αλλά «η ανατομία, η φυσική και η χημεία».

Ίνδαλμα είχε; «Ποτέ. Ουδέποτε σκέφτηκα πως πρέπει να γίνω καλύτερος από κάποιον. Πάντα προτιμούσα να κάνω αυτό που είχα να κάνω με τον δικό μου τρόπο, κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ώστε να έχω τα καλύτερα αποτελέσματα».

Μέχρι τώρα έχει δουλέψει με αρκετούς προπονητές. Πιο συγκεκριμένα τους Ντέγιαν Βουκμάνοβιτς, Βλάτκο Βλάχοβιτς, Ζάρκο Βουτσούροβιτς, Λούκα Παβίσεβιτς και Ντούσκο Βουγιόσεβιτς. Ποιος του δίδαξε τα περισσότερα; «Εκτός της Παρτίζαν την τελευταία διετία, τα περισσότερα τα έμαθα υπό τις οδηγίες του Βουτσούροβιτς (πρώην παίκτης, σέντερ της Ραντνίσκι και συνεργάτης του Παβίσεβιτς στους μικρούς της Ατλας). Ημουν μικρός και είχε την υπομονή να ασχοληθεί μαζί μου και να δείξει πράγματα. Ενας Θεός ξέρει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένα 16χρονο παιδί που μετακομίζει από μικρή πόλη στο Βελιγράδι, χωρίς να ξέρει κανέναν και τίποτα. Επρεπε να μάθω την πόλη, την ομάδα, να βρω νέους φίλους. Να φροντίσω από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα. Αυτό που πρέπει να καταλάβεις είναι πως μέχρι τότε το μπάσκετ ήταν παιχνίδι για μένα. Σε μία ημέρα έγινε ζωή. Η καθημερινότητά μου ήταν προπόνηση, σπίτι, αγώνας και πάλι από την αρχή. Ο πρώτος χρόνος ήταν πραγματικά πολύ δύσκολος».

Όπως αναφέρει ο ίδιος, το υψηλότερο κίνητρό του δεν ήταν «η ατομική διάκριση, αλλά η ομαδική επιτυχία. Θέλαμε να φτάσουμε όσο πιο μακριά γινόταν. Η ενότητα είναι το κύριο προσόν της Παρτίζαν! Δεν είμαστε ομάδα που πάει στα αποδυτήρια, μετά για προπόνηση και έπειτα ο καθένας τραβά τον δρόμο του. Είμαστε φίλοι με εξαιρετικές σχέσεις, συν τους προπονητές που διαθέτουμε κάνουμε ότι κάνουμε φέτος. Καθ' οδόν ωστόσο, ήλθαν οι προσωπικοί τίτλοι. Δεν τους περίμενα, είναι η αλήθεια. Είμαι μέλος μιας ομάδας, ενός συνόλου. Όλα για όσα έχω δουλέψει αφορούν την επιτυχία της παρέας μου. Εννοείται, βέβαια, πως οι ατομικές διακρίσεις είναι ωραίες, με κάνουν χαρούμενο. Πρόκειται για το στέμμα μιας καλής σεζόν. Την ίδια ώρα, όμως, αποτελούν και το μεγαλύτερο κίνητρο για να συνεχίσω τα επόμενα χρόνια την ίδια σκληρή δουλειά που έκανα με την Παρτίζαν».

Τι ξέρει για τη χώρα μας; «Γνωρίζω πάρα πολλά για το μπάσκετ. Όχι μόνο για την τωρινή Εθνική, την πρωταθλήτρια του 2005 που έχει παίκτες του επιπέδου των Διαμαντίδη και Παπαλουκά και κόουτς τον Γιαννάκη. Ξέρω και πράγματα για το παρελθόν. Πολλοί Σέρβοι και Μαυροβούνιοι μπασκετμπολίστες έχουν παίξει στην ελληνική λίγκα. Εχω ακούσει πράγματα και για παιχνίδια του '80. Έχω δει και κάποια ματς από εκείνη την περίοδο. Πρόκειται για μπασκετική χώρα σαν και τη δική μας. Οι Έλληνες καταλαβαίνουν το παιχνίδι. Πέραν τούτου, όμως, μετά τις επισκέψεις μου με την Παρτίζαν που ο χρόνος ήταν περιορισμένος, χαίρομαι ιδιαίτερα διότι θα έχω τον καιρό να δω τα πάντα, όλα όσα αφορούν την ιστορία. Διότι έχετε πολύ μεγάλη ιστορία. Και εκπληκτικούς ανθρώπους».

Το μότο της ζωής του είναι «να ζω κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία. Και να κάνω το καλύτερο που μπορώ για τον εαυτό μου». Και τι θέση έχει το ΝΒΑ στο μυαλό του; «Θέλω να διευκρινίσω πως ουδέποτε είπα ότι δεν το γουστάρω. Αυτή τη στιγμή, όμως, δεν με απασχολεί. Δεν θα τρέξω στο ΝΒΑ. Δεν είναι κάτι που μου παίρνει το μυαλό. Τη συγκέντρωση. Ισως κάποια στιγμή στο μέλλον. Το βέβαιο είναι πως δεν είμαι κάποιος που θα πει... ουάου στο ΝΒΑ»!

Ο κόουτς που θα ήθελε να δουλέψει περισσότερο απ' όλους είναι «ξέρεις τα ονόματα». Οσο για τον υπέρτατο στόχο του; «Υπό φυσιολογικές συνθήκες, όταν πας σε μια μεγάλη ομάδα, το κύριο μέλημα είναι να δώσεις τον καλύτερο εαυτό σου. Εύλογα θα προσπαθήσω να γίνω μέλος μιας νικήτριας ομάδας. Εχω αυτοπεποίθηση και είμαι σίγουρος πως μπορώ να συνεισφέρω στην επιτυχία». Δεν με νοιάζει αν θα παίζω 10 ή 40 λεπτά. Αρκεί να νικά η ομάδα, να βελτιώνεται και να είμαστε όλοι χαρούμενοι»

Τέλος, μίλησε για το ποιον θεωρεί καλύτερο στο είδος του στην Ευρώπη; «Τον Μπατίστ και τον Παπαδόπουλο». Γιατί; «Είναι αυτοί που με δυσκόλεψαν περισσότερο απ' όλους».

Επιμέλεια: Σταύρος Χαϊταντόγλου