Θυμήθηκε τον εαυτό του στο Τσάμπιονς Λιγκ

Ο,τι πληρώνεις παίρνεις στην ποδοσφαιρική αγορά και ο Ολυμπιακός το καλοκαίρι πήρε τον Λουτσιάνο Φερνάντο Γκαλέτι και τον Ντάρκο Κοβάσεβιτς για να τον βοηθήσουν να κάνει το κάτι παραπάνω στην Ευρώπη. Ο Σέρβος το έπραξε και στο πρωτάθλημα, στο οποίο τα δικά του γκολ, κυρίως στον πρώτο γύρο, κράτησαν μαζί με τις αποκρούσεις του Νικοπολίδη την ομάδα μέσα στο κόλπο του τίτλου. Ο Γκαλέτι αντίθετα στην Ελλάδα... μάζευε αρκετή γκρίνια, πως διαλέγει ματς, δεν παίζει στο πρωτάθλημα καλά και όλα τα σχετικά. Οταν χρειάστηκε σ' έναν τελικό, έκανε αυτό που είχε πράξει και το 2004 με τη φανέλα της Σαραγόσα απέναντι στη Ρεάλ κα μάλιστα τότε με πολύ πιο αντίξοες συνθήκες. Δηλαδή πήρε την ομάδα επάνω του και δημιούργησε το πρώτο γκολ με εξαιρετική προσπάθεια, ενώ από το δικό του πόδι ήρθε και η σέντρα του 2-0. Εχασε την ευκαιρία να κάνει το 3-0 με το πέναλτι, αλλά τελικά αυτό δεν επηρέασε το ματς, ευτυχώς για τον Κασναφέρη που... ανακάλυψε παράβαση που δεν υπήρχε. Αλλωστε, πήγε να βάλει ένα εντυπωσιακό γκολ με ένα σουτ που δοκίμασε την... αντοχή του δοκαριού!

Ο Αρης προδόθηκε και στις δύο φάσεις των γκολ από το κέντρο της άμυνάς του. Και ειδικά στο δεύτερο δεν υπάρχει δικαιολογία, γιατί ήταν στημένη μπάλα αλλά η άμυνα σε ζώνη, αντί για προσωπικό μαρκάρισμα σε ανάλογες περιπτώσεις, συνήθως έχει τέτοια αποτελέσματα. Ο Ολυμπιακός ευτύχησε να έχει σε εξαιρετική βραδιά τον Ζεβλάκοφ και τον Αντζα που έσβησαν τον Κόκε, τον Στολτίδη που έκλεισε μαζί με τον Πατσατζόγλου και τον Τοροσίδη τους χώρους «στραγγαλίζοντας» τους τεχνίτες του Αρη, οι οποίοι αναγκάστηκαν να κάνουν σέντρες. Αυτό έγινε βούτυρο στο ψωμί των κεντρικών αμυντικών και του Νικοπολίδη. Ο Ραούλ Μπράβο μόνο ταλαιπωρήθηκε για μισή ώρα από τον Χαβίτο, αλλά μετά το πρώτο γκολ όλα ήρθαν σε ισορροπία. Ο Ολυμπιακός αυτός, που ολοκληρώνει με νταμπλ αλλά και με καλή παρουσία στην Ευρώπη τη σεζόν 2007-2008, εννοείται πως δεν είναι του Σεγούρα αλλά του Τάκη Λεμονή. Αυτός σχεδίασε την ομάδα το καλοκαίρι και επιμένω πως ήταν χωρίς λογική η απομάκρυνσή του. Ο Ολυμπιακός χαλάρωσε για ένα μήνα, οι ποδοσφαιριστές του διασκέδασαν αλλά όταν χρειάστηκε χθες ήταν απολύτως προσηλωμένοι σε αυτό που έπρεπε να κάνουν.

Ο Αρης έχασε τη μεγαλύτερη ευκαιρία της ιστορίας του, μετά το Κύπελλο του 1970, να σπάσει την κακοδαιμονία. Στην πόλη του, στο τυχερό του γήπεδο, με έναν Ολυμπιακό που σχεδόν ένα μήνα είχε σταματήσει να αγωνίζεται, δεν πιστεύω πως υπήρχε καλύτερη συγκυρία για να πανηγυρίσει τον τίτλο. Με μία διαφορά: καλά όλα αυτά, αλλά έπρεπε να παίξει καλύτερα στη βραδιά. Εμοιαζε άναρχος και απείθαρχος στο πρώτο μέρος και υπνωτισμένος μετά το δεύτερο γκολ, όταν πέταξε λευκή πετσέτα. Ναι, μπορεί με το δοκάρι του Αβραάμ Παπαδόπουλου να ξανάμπαινε στο ματς αλλά ειλικρινά δεν νομίζω πως αυτό θα άλλαζε κάτι. Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς φώναζε να μην παίζουν με γιόμες οι ποδοσφαιριστές του, αλλά το μυαλό θολώνει όταν δεν βρίσκεις χώρους. Και ο ίδιος θα παραδεχτεί πως ήταν στη χειρότερη βραδιά του σε τελικό και δεν βοήθησε την ομάδα του ούτε με τις αλλαγές.

Για επίλογο, αφήνω το αντίο του Κασναφέρη. Του ανθρώπου που πίστευε και πιστεύει πως ο διαιτητής είναι το κέντρο του σύμπαντος και αναγκαίο κακό το ότι υπάρχουν γύρω του και παίκτες! Δεν αφήνει κανένα κενό πίσω του, αν και θα επιθυμούσε, έχω την αίσθηση, σε ένδειξη... πένθους για το αντίο του να μη γίνει ξανά ποδοσφαιρικό ματς στην Ελλάδα. Αντε, με το καλό μια μέρα και αρχιδιαιτητής ή τηλεκριτικός...