Γνωρίζονται πολύ καλά για να αιφνιδιαστούν

Ακούγεται ειρωνικό, αλλά στο ίδιο γήπεδο που τον περασμένο Οκτώβριο η Αγγλία ουσιαστικά αποκλείστηκε από το ευρωπαϊκό πάρτι, που θα διεξαχθεί σε λίγες μέρες σε Αυστρία και Ελβετία, δύο εκπρόσωποι της Πρέμιερ Λιγκ δίνουν απόψε το «παρών» στον τελικό της κορυφαίας, σε συλλογικό επίπεδο, διοργάνωσης. Και είναι οι δύο που τα τελευταία χρόνια βρίσκονται σε ένα μόνιμο μπρα-ντε-φερ στο πλουσιότερο πρωτάθλημα του πλανήτη.

Από τη μέρα που ο Ζοσέ Μουρίνιο έφτασε στο «Στάμφορντ Μπριτζ» η Τσέλσι έγινε η κύρια αντίπαλος της (δυνάστριας του αγγλικού ποδοσφαίρου από το 1993 και ύστερα) Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Οι «μπλε», οι οποίοι είχαν να κατακτήσουν πρωτάθλημα μισό αιώνα, μεταμορφώθηκαν αγωνιστικά και ψυχολογικά στα χέρια του Πορτογάλου και έβαλαν από κάτω για δύο χρονιές την ομάδα του Φέργκιουσον. Οι «κόκκινοι διάβολοι» αντέδρασαν κατακτώντας τον περσινό τίτλο, αλλά οι Λονδρέζοι απάντησαν πανηγυρίζοντας με το γκολ του Ντρογκμπά το Κύπελλο.

Ο Μουρίνιο απομακρύνθηκε, αλλά ουσιαστικά η δική του ομάδα συνεχίζει ακόμα και απόψε στη Μόσχα θα έχει την ευκαιρία απέναντι στην προσφάτως στεφθείσα πρωταθλήτρια Γιουνάιτεντ να διεκδικήσει το Τσάμπιονς Λιγκ. Και για τις δύο ομάδες είναι ένα ματς που δεν τολμούν να σκεφτούν καν ότι μπορεί να ηττηθούν. Ομως αυτό σίγουρα θα συμβεί, με τη διαφορά πως για τη Γιουνάιτεντ θα υπάρχει συνέχεια με τον ίδιο τρόπο και σχέδιο, αλλά για την Τσέλσι απόψε είναι τέλος εποχής.

Από αύριο, κερδίσει-χάσει, η εποχή Μουρίνιο θα ανήκει στο παρελθόν. Η ομάδα που έχτισε θα αρχίσει να διαλύεται, μια και ο Τσεχ συζητεί να αποχωρήσει, ο Ντρογκμπά το ίδιο, ο Καρβάλιο το είπε ανοιχτά σε πρόσφατη συνέντευξη πως ήταν πολύ ωραία αυτά τα χρόνια, αλλά πλέον θέλει να ανανεωθεί και ο Φρανκ Λαμπάρντ μπορεί να διαψεύδει τα σενάρια, αλλά το Μιλάνο (και η Ιντερ) μοιάζει ο επόμενος σταθμός της καριέρας του.

Aλλος πριν και άλλος μετά

Δεν είναι η πρώτη φορά που μία αγγλική ομάδα φτάνει (για παρθενική μάλιστα φορά) στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών αλλάζοντας προπονητή μέσα στη σεζόν. Η Αστον Βίλα το 1982 απέλυσε τον άνθρωπο που την ανέβασε δύο κατηγορίες και της χάρισε το πρωτάθλημα έπειτα από επτά δεκαετίες –τον Ρον Σόντερς–, δίνοντας την ομάδα στον βοηθό του Τόνι Μπάρτον, που την οδήγησε στην κατάκτηση του τροπαίου, αλλά με την ομάδα να υποβιβάζεται μόλις πέντε χρόνια μετά, η καλύτερη δουλειά που βρήκε ήταν στη Νορθάμπτον!

Το 1974-75 η Λιντς Γιουνάιτεντ απέλυσε ύστερα από μόλις 44 μέρες τον Μπράιαν Κλαφ, την ομάδα ανέλαβε ο (παλιός αρχηγός της εθνικής Αγγλίας και… ραδιοσχολιαστής) Τζίμι Αρμφιλντ, ο οποίος μπόρεσε να την οδηγήσει έως τον τελικό. Παρά την ήττα από την Μπάγερν, είχε καταφέρει να πάει τη σπουδαία εκείνη Λιντς έως εκεί που δεν είχε καταφέρει ο δημιουργός της, ο Ντον Ρέβι! Ο Αρμφιλντ έπειτα από δύο χρόνια, με τη Λιντς να κατρακυλάει βαθμολογικά, επέστρεψε σε αυτό που κάνει υπέροχα μέχρι σήμερα: ραδιοφωνικές περιγραφές για το BBC.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πως ο Αβραάμ Γκραντ απλώς πήρε ένα έτοιμο αυτοκίνητο και το πήγε λίγο πιο μακριά από εκεί που ο δημιουργός του είχε καταφέρει. Ανεξαρτήτως αποψινού αποτελέσματος, η Τσέλσι θα πρέπει να ξαναχτίσει από αύριο και παρ' ότι τα ατελείωτα χρήματα του Αμπράμοβιτς εγγυώνται καλύτερο μέλλον στην Τσέλσι του 2008 από την Αστον Βίλα του '82 ή τη Λιντς του '75, τα ερωτήματα που εγείρονται για το αν ο Ισραηλινός τεχνικός μπορεί να τα διαχειριστεί με την ίδια αποτελεσματικότητα, όπως ο Πορτογάλος προκάτοχός του, παραμένουν.