Καλύτεροι στην πρεμιέρα, όπως και οι Σουηδοί

Aν γύριζε κάποιος στο ρολόι τον χρόνο πίσω, στη χθεσινή αναμέτρηση (για να μη χρησιμοποιήσω τη λέξη «ταλαιπωρία») της Εθνικής με την Αρμενία ήταν σαν να ξαναέβλεπε κανείς σε βίντεο το παιχνίδι με το Λιχτενστάιν, μία εβδομάδα πριν από την έναρξη του Euro της Πορτογαλίας. Η διαφορά ότι τότε υπό καταρρακτώδη βροχή νικήσαμε 2-0 περισσότερο έχει να κάνει με την καλύτερη εικόνα που είχαν οι Αρμένιοι μέσα στο γήπεδο από τους παίκτες του μικρού κρατιδίου, παρά με οτιδήποτε άλλο.

Επί της ουσίας, λοιπόν, καμία ομάδα στο τελευταίο φιλικό πριν από το Euro δεν καίγεται να παίξει σε φουλ ρυθμό. Εξαιρέσεις όπως των Ιταλών στο 3-1 επί του Βελγίου εξισσοροπούνται αμέσως από εικόνες όπως των Πολωνών με τη Δανία, των Ισπανών με το Περού, των Γάλλων με την Παραγουάη και στέκομαι και στους Σουηδούς, που χθες έχασαν από την Ουκρανία. Οι πρώτοι μας αντίπαλοι στο Euro σε μία εβδομάδα αποκλείεται να είναι τόσο κακοί όσο στη χθεσινή εικόνα που έβγαλαν στη Στοκχόλμη.

Το ίδιο λοιπόν ισχύει και για τη δική μας ομάδα, αφού ειδικά σε τέτοια παιχνίδια όπως το χθεσινό η αδρεναλίνη σπάνια χτυπά κόκκινο. Κι όταν καμιά φορά το κάνει, υπάρχει κίνδυνος, όπως η αψυχολόγητη ενέργεια του Γιούρκα Σεϊταρίδη να... κοκορομαχήσει με τον Αρμένιο αντίπαλό του, που θα μπορούσε να στοιχίσει πολύ ακριβά. Ή όπως το μαρκάρισμα του Σωτήρη Κυργιάκου λίγο πριν από το τέλος του παιχνιδιού, που επίσης σε ένα κανονικό ματς μπορούσε να επισύρει και απευθείας κόκκινη.

Συνήθως λοιπόν στα φιλικά παίζεις με νεκρά ταχύτητα και όπου σε βγάλει. Τι κρατάμε λοιπόν απ' το χθεσινό παιχνίδι; Τα λίγα θετικά, που είναι η εξαιρετική εμφάνιση του Αγγελου Μπασινά, ο οποίος ήταν με διαφορά ο κορυφαίος της ομάδας μας και που ήρθε λίγες μέρες μετά την ανησυχία απ' τον τραυματισμό του κόντρα στους Ούγγρους. Η καλή παρουσία για μεγάλο διάστημα του Σεϊταρίδη απ' τα δεξιά και ειδικά η συμμετοχή του στην επιθετική δραστηριότητα της ομάδας. Το κέφι του Σπυρόπουλου στο πρώτο ημίχρονο, η ακατάπαυστη παρουσία στα χαφ του Κατσουράνη και η καλή χημεία μεταξύ Κυργιάκου και Αντζα στο κέντρο της άμυνας. Στα αρκετά αρνητικά όμως πρέπει την επόμενη εβδομάδα να σταθεί ο Οτο Ρεχάγκελ και να ψάξει να βρει αν θα παίξει με 4-4-2 αντί για 4-3-3, επιλέγοντας όμως πολύ προσεκτικά τους δύο κυνηγούς του, αφού αυτή τη στιγμή με την εικόνα των δύο τελευταίων φιλικών κανείς δεν έχει πείσει πως δικαιούται τη φανέλα του βασικού στο... δωμάτιό του.

Δεύτερον, να αποφασίσει αν ο Δέλλας θα είναι ο ένας απ' τους δύο στο κέντρο της άμυνας, αφού αυτή τη στιγμή οι άλλοι δύο βασικοί υποψήφιοι, όπως αναφέραμε πιο πάνω, δείχνουν να δένουν καλύτερα. Και, τρίτον, αν σταθούμε στα πρώτα 45 λεπτά και υπολογίσουμε πως οι εννιά στους έντεκα μοιάζουν να είναι οι βασικές επιλογές για την πρεμιέρα στο Σάλτσμπουργκ με τη Σουηδία, πρέπει να προβληματιστούμε.

Παρ' όλα αυτά, είμαι κάτι παραπάνω από βέβαιος πως στο πρώτο ματς θα είμαστε πάρα πολύ καλύτεροι. Οπως θα είναι και οι Σουηδοί. Εκείνο που θα πρέπει να ρισκάρουμε και να αποφασίσουμε είναι αν θα έχουμε εμείς παιχνίδι πρωτοβουλίας εκείνη τη μέρα ή θα αφήσουμε αυτόν τον ρόλο, κάτι που μας βολεύει πολύ περισσότερο, στην ομάδα του Λάγκερμπακ. Η οποία όμως δείχνει επίσης να προτιμά τη στάση αναμονής. Θα είναι ένα παιχνίδι-σκάκι, που έχει ήδη ξεκινήσει από τη μέρα της κλήρωσης τον περασμένο Νοέμβριο.