Το αναπόφευκτο τέλος της G14 (Sportday / Χρ.Σωτηρακόπουλος)

Το καλοκαίρι του 1998 το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο έφτασε στο χείλος της καταστροφής. Πόσο κοντά ήμασταν στο να διαλυθεί ό,τι ξέρουμε αυτή τη στιγμή; Όσο και η πυρηνική σύγκρουση των ΗΠΑ με τη Σοβιετική Ένωση λόγω της κρίσης στον Κόλπο των Χοίρων στις αρχές της δεκαετίας του '60. Η επιθυμία κυρίως των Ιταλών να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους οδήγησε στη δημιουργία της Media Partners, με την ευχή του Μπερλουσκόνι, και την ενοικίαση γραφείων στο Μιλάνο. Η επιλεκτική πρόσκληση στους μεγάλους της Ευρώπης, με την πρόκληση στον ορίζοντα της δημιουργίας ενός κλειστού πρωταθλήματος στα πρότυπα του ΝΒΑ, ήταν πολύ ελκυστική για να την απορρίψουν κάποιοι. Οι ισχυροί είδαν την ευκαιρία να τους χαμογελάει στην προσπάθειά τους να πάρουν το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας.

Ο Γκέρχαρντ Αϊγκνερ, πανέξυπνος και ζυμωμένος μέσα στην ποδοσφαιρική ίντριγκα, έστειλε από το δείπνο εκείνου του Αυγούστου το μήνυμα σε όλους. Όποιος επιχειρήσει να σαμποτάρει την ΟΥΕΦΑ θα τη βρει απέναντι. Γιατί η ευρωπαϊκή ομοσπονδία σκέφτεται και για την Ισπανία, την Ιταλία και την Αγγλία, αλλά και για τη Μολδαβία, τη Λετονία, τη Μάλτα. Σφάξιμο με το βαμβάκι. Κάθε λέξη και μαχαιριά.

Τα επόμενα χρόνια είχαμε κλεφτοπόλεμο. Η δημιουργία της G14 στρίμωξε για λίγο την ΟΥΕΦΑ, η οποία βρήκε όμως χώρο για αντεπίθεση σύντομα. Κάθε πλευρά προσπαθούσε να πάρει κάτι παραπάνω. Η ευρωπαϊκή ομοσπονδία «μεγάλωσε» το Τσάμπιονς Λιγκ, δίνοντας στους τρίτους και τέταρτους δικαίωμα στο όνειρο, οι ομάδες αναγκάζονταν να δηλώνουν υποστήριξη στα όποια πλάνα της ομοσπονδίας.

Ηταν φανερό πως δεν ένιωθε κανείς άνετα με τον άλλον. Απλώς υπέφεραν στη συνύπαρξη.
Το άνοιγμα της ομοσπονδίας στις άλλες ομάδες πλέον των 18 που είχαν γίνει πλέον μέλη της G14, με τη δημιουργία Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ με ομίλους, ήταν φανερή κίνηση αντιπερισπασμού. Οι συμμέτοχοι στην πρώτη προσπάθεια πάντα έβλεπαν με μισό μάτι την κοινή διαχείριση των τηλεοπτικών και εμπορικών δικαιωμάτων από την ΤΕΑΜ και έχουν κάνει πολλές προσπάθειες να μην ισχύει αυτό το μέτρο. Τζίφος. Αντίθετα, η ΟΥΕΦΑ έδωσε στις μικρότερες ομάδες, αυτές δηλαδή που δεν βγαίνουν στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά παίζουν στο ΟΥΕΦΑ, την αυτοδιαχείριση των τηλεοπτικών τους δικαιωμάτων. Κάτι που μεταφράζεται, πολύ απλά, σε καλόπιασμα των μικρών, σε αντίθεση με τους ισχυρούς.

Και φτάσαμε μέσω των χαρακωμάτων στην απόφαση του Οκτωβρίου για δημιουργία της ένωσης των ποδοσφαιρικών λιγκών. Η νέα Ένωση έχει σκοπό να βάλει την G14 στο περιθώριο και αυτό άφησε να εννοηθεί ανοιχτά ο πρόεδρος της Πρέμιερ Λιγκ Ντέιβ Ρίτσαρντς. Ο ίδιος, πολύ έμπειρος και από ποδοσφαιρικό τζάκι, αφού η οικογένειά του είχε για χρόνια την ιδιοκτησία της Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, εξηγούσε πως η δημιουργία της λίγκας των λιγκών βάζει στο τραπέζι απέναντι στην ΟΥΕΦΑ τα αληθινά προβλήματα των πρωταθλημάτων και όχι μόνο των δυνατών.

Αυτή η εξέλιξη είμαι βέβαιος πως δεν θα εκλήφθηκε με καλό μάτι από τις Βρυξέλλες, όπου εδρεύει η G14. Αλλωστε, η ΟΥΕΦΑ, όπως είπαμε, ποτέ δεν είδε με συμπάθεια τη γιγάντωση των συλλόγων και τώρα, δίνοντας τις ευλογίες της στην EPFL, ανοίγει την κερκόπορτα για την άλωση της (ουδέποτε ισχυρής αλλά πάντα υπολογίσιμης) ένωσης των μεγάλων. Αργά ή γρήγορα, ο εκτελεστικός διευθυντής της G14 Τόμας Κουρτ θα αποδεχτεί την ήττα, υποκλινόμενος στη μεγαλειώδη παγίδα που του έστησε η ΟΥΕΦΑ. Έγραφα από το 1998 πως θα είναι ένας πόλεμος νεύρων, στον οποίο θα κερδίσει αυτός που δεν θα επιχειρήσει να σκοτώσει τον άλλο, αλλά που θα καταφέρει να τον κάνει να αδρανοποιηθεί. Ο Αϊγκνερ, ο οποίος ουσιαστικά διοίκησε τα τελευταία χρόνια μέχρι την απόσυρσή του την ΟΥΕΦΑ, κατάφερε ακριβώς αυτό. Έκανε την G14 σκύλο που γάβγιζε, αλλά δεν δάγκωσε ποτέ!