Το δημιουργικό άγχος που σε κρατά προσηλωμένο στον στόχο

Ρώτησαν κάποτε τον σερ Λόρενς Ολίβιε αν είχε ποτέ τρακ στη σκηνή. «Πάντοτε», απάντησε. «Από το πρώτο έργο μέχρι το τελευταίο», είπε ένας από τους πιο αυθεντικούς σαιξπηρικούς ηθοποιούς. «Το τρακ βοηθά να συγκεντρώνεσαι και να είσαι προετοιμασμένος για κάθε αναποδιά». Πριν από τέσσερα χρόνια στο Πόρτο η ομάδα μας ήταν απόλυτα συγκεντρωμένη. Είχε το λεγόμενο «δημιουργικό άγχος» να μπει και να αποδείξει σε όποιους την είχαν ξεγραμμένη πόσο λάθος έκαναν. Πάντα αυτός ο «εσωτερικός» εχθρός λειτουργούσε θετικά. Σε ένα εξαιρετικό βιβλίο που κυκλοφορεί με θέμα τη ζωή του Μπράιαν Κλαφ, το «Provided you will not kiss me», ο συγγραφέας, που διετέλεσε ρεπόρτερ της Νότιγχαμ Φόρεστ επί σειρά ετών, γράφει: «Οταν μία φορά οι εφημερίδες έγραφαν ύστερα από μία ήττα πως η ομάδα είχε ξοφλήσει, ο Κλαφ έδειξε στους παίκτες τα αποκόμματα και τους ζήτησε να αποδείξουν στους μπάσταρδους πόσο λάθος κάνουν. Λειτούργησε άψογα και η ομάδα στο επόμενο ματς διέλυσε τον αντίπαλό της». Το κακό είναι πως αυτή τη φορά ελάχιστα αρνητικά έχουν γραφτεί και μόνο τον Πανούτσο διάβασα πρόσφατα διατεθειμένο να παίξει τον ρόλο του κακού (όπως ο Κλάους Κίνσκι στα γουέστερν σπαγγέτι) ρίχνοντας λάδι στη φωτιά.

Αυτή η ομάδα έχει πιο γεμάτο ρόστερ από ό,τι το 2004. Ομως τότε κανένας δεν περίμενε τίποτα περισσότερο από μία νίκη ή το πολύ μία πρόκριση -σε extreme σενάριο- στους προημιτελικούς. Μετά τον άθλο της Πορτογαλίας ο κόσμος ανέβασε τις απαιτήσεις. Ο κίνδυνος είναι να μην αντιληφθεί η κοινή γνώμη τι ακριβώς νοείται ως επιτυχία εν έτει 2008. Η ομάδα έχει δυνατότητες, αυτό είναι σίγουρο. Από την άλλη, το να περιμένει κανείς να φτάσουμε τελικό είναι ουτοπικό. Πιστεύω πως μπορούμε να περάσουμε στην άλλη φάση. Και εκεί να παλέψουμε με όποιον μας τύχει από τον λεγόμενο και «όμιλο του θανάτου». Ναι, αυτό για εμένα είναι επιτυχία. Ολα, όμως, αρχίζουν με το πρώτο βήμα. Και μία ισοπαλία σήμερα δεν μου ακούγεται κακό αποτέλεσμα.

Τι έχουν κάνει οι πρωταθλητές Ευρώπης στα προηγούμενα τουρνουά, στην πρεμιέρα τους; Η Γαλλία το 2004 άρχισε με νίκη επί των Αγγλων, με δύο γκολ στις καθυστερήσεις, η Γερμανία το 2000 με ισοπαλία κατά των Ρουμάνων με 1-1, το 1996 η Δανία επίσης με 1-1 με τους Πορτογάλους, όπως και η Γερμανία το 1984 με την Πορτογαλία. Η Γαλλία το 1988 δεν βρέθηκε στην τελική φάση για να υπερασπιστεί τον τίτλο της. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πως η στατιστική λέει ισοπαλία, και μάλιστα με 1-1, όμως οι αριθμοί (το έχουμε ξαναπεί) δεν παίζουν ποδόσφαιρο, αν και το ότι δεν έχουμε χάσει ποτέ από τους Σουηδούς από το 1981 και έπειτα που τους νικήσαμε στη Θεσσαλονίκη, ακούγεται ενθαρρυντικό.

Τι θέλω να δω απόψε; Την Εθνική με το πάθος που παρατάχτηκε στο Οσλο και στην Πόλη. Αυτό θα δώσει την ώθηση για να έρθει και το αποτέλεσμα… Και κάτι για τον Ελβετό Μπουζάκα. Είναι καλός διαιτητής, όποτε θέλει. Δεν θα μας αδικήσει, έχω την εντύπωση. Φτάνει να μην του αρχίσουμε την γκρίνια από νωρίς.