Η σκέψη της ανατροπής που παραλύει τις αισθήσεις

Eκεί που κάποτε στεκόταν για 38 χρόνια το τείχος του Βερολίνου, στις περιοχές του Κρόιτσμπεργκ και του Νόικελν, οι Τούρκοι έχουν πάρει τα σπίτια που έφτιαχνε μαζικά για τους εργάτες η κυβέρνηση της πρώην Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Οταν έπεσε το τείχος ελάχιστοι Γερμανοί επιθυμούσαν να μείνουν στις εργατικές κατοικίες και οι Τούρκοι έφτιαξαν τις δικές τους συνοικίες, μέσα στις οποίες αναπτύχθηκε ένα μίνι οθωμανικό κράτος, που όμως βοήθησε πολύ να ανθήσει η νέα γερμανική οικονομία. Γενικά, η σχέση Γερμανών και Τούρκων είναι στοργής και μίσους.

Στην μπάλα, φυσικά, η Γερμανία έχει το πάνω χέρι. Διαχρονικά δεν υπάρχει ημιτελικός που να αποκλείστηκε η «νασιοναλμάνσαφτ» αν δεν βρισκόταν η Ιταλία απέναντί της! Α, μία φορά, σε γερμανικό έδαφος, μάλιστα στο Αμβούργο, το 1988, όταν ο Φαν Μπάστεν προκάλεσε έμφραγμα στη Γερμανία με τη νίκη των Ολλανδών με 2-1 στο Euro. Τελεία. Η φανέλα μετράει πολύ κι ας ακούγεται ως το πιο τετριμμένο κλισέ στο ποδόσφαιρο. Η Τουρκία του Τερίμ είναι λαβωμένη, πονάει, αλλά είναι επικίνδυνη, διότι ήδη τρεις φορές έχει υπάρξει νεκρή και αναστήθηκε. Γιατί να μην το κάνει άλλη μία; Ο Γιόακιμ Λεβ το είπε άλλωστε: «Αν χάνουν με ένα γκολ και έχει ακόμα μισό λεπτό, θα πιστεύουν πως μπορούν να ανατρέψουν την κατάσταση. Αυτό τους κάνει πολύ επικίνδυνους». Ακριβώς. Το ψυχολογικό μπλοκάρισμα που προκαλεί η σκέψη πως ο αντίπαλος έχει φέρει τούμπα τα προγνωστικά ούτε μία ούτε δύο, αλλά τρεις φορές, παραλύει τις αισθήσεις. Ομως η αποδεκατισμένη Τουρκία του μαχητικού Σεμίχ, του πολύπειρου Ρουστού και του αληθινά συγκλονιστικού και ως μπακ αλλά κυρίως χαφ Αλτιντόπ δεν διαθέτει Μπάλακ, ούτε Ποντόλσκι. Η ποιότητα των χαφ συν την ικανότητα στις στημένες μπάλες, που κρίνουν κατά πολύ τα ματς στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, θα γείρουν τελικά την πλάστιγγα υπέρ των Γερμανών.

Ολα τα ματς του ομίλου η Γερμανία τα αντιμετώπισε με τακτική αφέλεια. Δεν ξέρω αν έγινε τυχαία. Ξέρω, πάντως, ότι ο Λεβ, που προκρίθηκε ως λύση αντί του Κλίνσμαν, ως βοηθός του το 2006, ζητεί και παίρνει πολλή βοήθεια σε θέματα τακτικής από τους γύρω του. Τον Ολιβερ Μπίρχοφ, τον άνθρωπο που χάρισε με τα δύο γκολ εναντίον των Τσέχων το 1996 στο «Γουέμπλεϊ» τον τελευταίο τίτλο στη Γερμανία. Τον Κέπκε, τον γκολκίπερ εκείνης της ομάδας, αλλά και τον βοηθό του, τον Χανς Ντίτερ Φλικ. Δεν έχει κρύψει ο Λεβ πως ακούει με προσοχή ό,τι λέγεται στις εκπομπές που κάνουν κριτική αληθινοί κολοσσοί του γερμανικού ποδοσφαίρου, όπως ο Γκίντερ Νέτσερ, ή σε εφημερίδες στις οποίες γράφουν φυσιογνωμίες σαν τον Πάουλ Μπράιτνερ. Ο Μπράιτνερ ζητούσε να γίνεται καλύτερη και περισσότερη κίνηση από τα άκρα και αυτό έγινε με την Πορτογαλία. Δεν είναι εύκολο να είσαι προπονητής στη Γερμανία, να ακούς τον Μπεκενμπάουερ να λέει πως με την Κροατία οι αμυντικοί χαφ έδιναν χώρο και ότι χρειάζεται η προσθήκη του Ρόλφες και να μην το κάνεις. Αυτό έγινε με τους Πορτογάλους. Ο Ρόλφες και ο Χιτσλσπέργκερ έδωσαν στη Γερμανία αυτό που της έλειπε στην ήττα με τους Κροάτες. Οι Γερμανοί οπαδοί δεν έχουν τη δική μας τρέλα ή των Ιταλών, που όλοι είμαστε ομοσπονδιακοί τεχνικοί, αλλά αυτοί που κάνουν κριτική ή μιλάνε στα κανάλια έχουν κερδίσει βουνά από «κούπες» και επί των ημερών τους η πρώην Δυτική Γερμανία δημιούργησε ένα μύθο που αντέχει και στις μέρες μας, οπότε είναι δύσκολο να αγνοήσεις τα κελεύσματά τους.

Απόψε το τεστ θα είναι δύσκολο. Ο Τερίμ είναι μαζί με τον Χίντινκ οι δύο κορυφαίοι τεχνικοί του τουρνουά. Στις συνεχείς κινήσεις της σκακιέρας που θα γίνονται, ο Τούρκος τεχνικός θα περιμένει απαντήσεις. Από τη Γερμανία περιμένω να βρουν τις λύσεις οι ίδιοι οι παίκτες και κυρίως ο μόνος χαρισματικός ποδοσφαιριστής που διαθέτει αυτή η φουρνιά, ο Μίκαελ Μπάλακ. Αν δεν το κάνει, τότε ο Φατίχ Τερίμ μπορεί να αποδειχτεί ακριβώς αυτό που λέει το όνομά του: εκπορθητής. Και να οδηγήσει την Τουρκία στον τελικό της Βιέννης. Δύσκολο ναι. Ακατόρθωτο όμως όχι.