Διαφορετικές ποδοσφαιρικές κουλτούρες στον ίδιο παρονομαστή

Η ατάκα του Γκάρι Λίνεκερ σχετικά με τους Γερμανούς έγινε πιο πολυφορεμένη και από το κλισέ του Κοέλιο σχετικά με το σύμπαν που συνωμοτεί υπέρ σου όταν επιθυμείς κάτι πάρα πολύ. Ο πρώην σέντερ φορ της εθνικής Αγγλίας είχε τη... φαεινή ιδέα πριν από 12 χρόνια, όταν η Αγγλία είχε χάσει ακόμα μία φορά στα πέναλτι από τους Γερμανούς μέσα στο «Γουέμπλεϊ», να διατυπώσει τη γνώμη ότι «τελικά το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό άθλημα, στο οποίο παίζουν 11 εναντίον 11 και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί... στα πέναλτι», αλλά επειδή βόλευε περισσότερο τις εφημερίδες και τους τηλεσχολιαστές, η ατάκα σχετικά με τα πέναλτι «κόπηκε» και έμεινε το υπόλοιπο. Το οποίο από το 1996 και μετά δεν έχει και τόσο μεγάλη ισχύ, αν το δούμε ψυχρά. Εξαίρεση το ματς με την Τουρκία, για παράδειγμα, εκεί που ο Λαμ «σκότωσε» τη γενναία ομάδα του Τερίμ με έναν τρόπο που συνήθιζαν οι ομάδες του Σεν και του Ντέρβαλ πριν από σχεδόν τρεις δεκαετίες. Αλλά στα Euro, για να μην ξεχνιόμαστε, η Γερμανία μόλις πριν από τρεις εβδομάδες κατάφερε, νικώντας τους Πολωνούς, να κάνει την πρώτη νίκη της ύστερα από 12 χρόνια! Από τον τελικό με την Τσεχία το 1996 και τα δύο γκολ του Μπίρχοφ στο «Γουέμπλεϊ». Ο Λίνεκερ είχε πει την περίφημη ατάκα, ως σχολιαστής του BBC πια, έπειτα από ακόμα μία ψυχοφθόρα διαδικασία πέναλτι. Κι επειδή κάποια πράγματα έχουν και μεταφυσική εξήγηση, Γερμανός ήταν αυτός που πρότεινε το 1970 στην ΟΥΕΦΑ να προχωρήσει σ' αυτό τον τρόπο επίλυσης ενός ματς αντί για το (εξαιρετικά άδικο είναι η αλήθεια) στρίψιμο νομίσματος που ίσχυε έως τότε. Από το 1976, όταν πρωτοεφαρμόστηκε η διαδικασία σε εθνικές ομάδες, οι Γερμανοί έχασαν μόνο μία φορά: την πρώτη! Στο Βελιγράδι, το 1976, στον τελικό του Euro με τους Τσεχοσλοβάκους. Για να συμβεί χρειάστηκε να στείλει την μπάλα ο Ούλι Χένες στα... πουλιά και να χτυπήσει ο Αντον Πανένκα το ωραιότερο και πιο ψύχραιμο πέναλτι έως τότε στον κόσμο. Ενα έργο τέχνης που φέρει ακόμα και σήμερα για όποιον το δοκιμάζει την υπογραφή του.

Από εκείνη τη νύχτα της 20ής Ιουνίου του 1976 οι Γερμανοί αγνοούν τη λέξη «ήττα» σ' αυτή την ποδοσφαιρική ρουλέτα. Μπορεί απόψε να πάει μέχρι εκεί το ματς; Γιατί όχι; Δύο ισορροπημένες ομάδες που έχουν την ικανότητα να φτάσουν στο γκολ, με πολλούς παίκτες από τη μέση και μπροστά, αλλά ταυτόχρονα το άγχος για την τελική έκβαση μπορεί να οδηγήσει σε πιο κλειστό παιχνίδι απ' ό,τι περιμένουμε όλοι. Θα έλεγα πως θα δούμε τουλάχιστον δύο γκολ και γι' αυτούς που θέλουν στοιχηματική καθοδήγηση ίσως το over να είναι καλή λύση. Δεν πρέπει πάντως να ξεχνάμε πως για εξήντα λεπτά μπορεί οι φιναλίστ να είναι αρκετά επιθετικοί, αλλά η τελευταία μισή ώρα (όπως συνέβη και το 2006 στο Μουντιάλ) φέρνει το φάσμα της ήττας πολύ κοντά για να ρισκάρουν οι προπονητές. Χρυσός κανόνας σε τελικούς; Να μη χάσεις αν δεν μπορείς να κερδίσεις. Και να επιχειρήσει η Ισπανία κάτι παράλογο, αν δεν της βγαίνει, μου φαίνεται πιο πιθανό από τους Γερμανούς, οι οποίοι και πριν από δύο χρόνια στο Ντόρτμουντ, στον ημιτελικό με τους Ιταλούς, ήταν ολοφάνερο πως δεν θα ρίσκαραν στην παράταση, πιστεύοντας στους οιωνούς των πέναλτι. Ο Σένα στον ρόλο που περιόρισε τον Αρσάβιν, δηλαδή ενός τρίτου στόπερ και του «κολλημένου» αμυντικού χαφ μπροστά από Πουγιόλ και Μαρτσένα, θα είναι καταλυτικός στον έλεγχο και του Μπάλακ. Γιατί ο Γερμανός είναι στη μέρα του ικανός να κερδίσει μόνος του. Πιθανή απουσία του από τον σημερινό τελικό, λόγω του γνωστού προβλήματος στη γάμπα, θα προκαλέσει δυσεπίλυτο πρόβλημα στον Λεβ, μια και κανείς άλλος δεν έχει την προσωπικότητα του Μίκαελ.

Οσο για την Ισπανία, η απουσία του Βίγια μπορεί να μη γίνει αισθητή αν ο Φάμπρεγκας παίξει ξανά όσο καλά αγωνίστηκε με τη Ρωσία. Κερδίζει έναν πληθωρικό χαφ, έχει τον Σίλβα σε πιο ελεύθερο ρόλο και ίσως ο Τόρες να έχει φυλάξει ένα καλό ματς για τον τελικό, στην καλύτερη σεζόν της καριέρας του έως τώρα.

Η Γερμανία έχει τη δυνατότητα να σκοράρει με τον Ποντόλσκι, τον Μπάλακ, τον Κλόζε στον αέρα, τον Σβαϊνστάιγκερ, ακόμα και με τον Λαμ, που, όπως έδειξε με την Τουρκία, είναι πιο επικίνδυνος επιθετικά απ' ό,τι θετικός στα αμυντικά καθήκοντά του! Δύο σχολές εντελώς διαφορετικές στην κουλτούρα του ποδοσφαίρου, με κοινό παρονομαστή όμως την επιθυμία να παίξουν όσο μπορούν. Σε μία εποχή που πολλά ματς μοιάζουν αφόρητα ίδια στο ποδόσφαιρο, καλύτερο ζευγάρι δεν μπορούσε να προκύψει. Και έχω την αίσθηση, που γινόταν βεβαιότητα όσο περνούσαν οι μέρες, πως ένα τέτοιο τόσο εξαιρετικό Euro (επαναλαμβάνω, το καλύτερο από το 1988) δεν μπορεί να έχει ένα αδιάφορο φινάλε. Κάτι θα μείνει αληθινά μοναδικό που θα το θυμόμαστε ως σημείο αναφοράς.