Πραγματική δικαιοσύνη

Eλάχιστες είναι οι φορές στο ποδόσφαιρο που το παιχνίδι αποδίδει πραγματική δικαιοσύνη. Αυτή τη φορά, όμως, η ομάδα που τα κατάφερε, η Ισπανία δηλαδή, το άξιζε πραγματικά.

Πρόκειται για την ομάδα που ξεκίνησε με τρεις νίκες στον όμιλο και τελικά έφθασε στην κατάκτηση του τροπαίου. Κάτι που δεν είχε γίνει ξανά από το 1984 και μετά...

Η Ισπανία, λοιπόν, με καθαρές νίκες σε όλα τα ματς του Euro, εξαιρουμένου του αγώνα κόντρα στην Ιταλία που έφθασε στα πέναλτι (βέβαια και εκεί οι Ιβηρες τα κατάφεραν) πήραν ύστερα από 44 χρόνια ένα μεγάλο τουρνουά. Κι αυτό χάρη στην τεράστια προσωπικότητα των ποδοσφαιριστών.

Από την άλλη, στον τελικό είδα την πιο κακή και αναιμική Γερμανία που θυμάμαι από το 1972 κι ύστερα. Δεν κατάφερε σε κανένα σημείο να προβληματίσει τους αντιπάλους της και δεν απείλησε ούτε μετά το 1-0 των Ισπανών. Κι επειδή τα μεγάλα ματς τα κάνουν οι μεγάλοι παίκτες, στη Γερμανία ακόμα περιμένουν τον Μπάλακ να κάνει κάτι σημαντικό, την ίδια ώρα που ο Τόρες εξέπληξε ακόμα και τον Λέμαν στη φάση που έκρινε το παιχνίδι. Ο Ισπανός επιθετικός της Λίβερπουλ κινήθηκε όπως ακριβώς έπρεπε! Εξυπνα, γρήγορα και άνοιξε το σκορ. Από εκείνο το σημείο (δηλαδή το 33ο λεπτό) και μετά ήταν θέμα χρόνου το πότε οι Ισπανοί θα κατακτήσουν το τρόπαιο.

Ο Τσάβι ήταν μακράν ο καλύτερος μέσα στο γήπεδο και ο Σένα έκανε άλλο ένα εκπληκτικό ματς. Από εκεί και πέρα, ο Ράμος και ο Καπντεβίλα περιόρισαν τον Ποντόλσκι και τον Σβαϊνστάιγκερ στα άκρα. Ο Μαρτσένα και ο Πουγιόλ δεν άφησαν τον Κλόζε να αναπνεύσει ούτε στιγμή! Στον πάγκο ο προπονητής, ο Λουίς Αραγονές, είχε πολύ καλή επαφή με το παιχνίδι και αυτό φάνηκε από τις αλλαγές του. Με τον Τσάμπι Αλόνσο και τον Καθόρλα ανανέωσε το παιχνίδι και έδωσε περισσότερο δυναμισμό στη μεσαία γραμμή. Σε επίπεδο που οι Γερμανοί εγκλωβίστηκαν και ένιωσαν τη θηλιά να σφίγγει επικίνδυνα.