ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ και όχι αγωνιστικό (SportDay/ Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Το έχω ξαναπεί. Ο καθρέπτης του ελληνικού ποδοσφαίρου ήταν και είναι η Εθνική ομάδα. Τέτοια έχουμε. Πρωταθλήτρια Ευρώπης μάλιστα. Στη δωδέκατη θέση της λίστας της ΦΙΦΑ. Θα είμαστε εκεί στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών. Όχι καλεσμένοι ή τιμής ένεκεν. Με το σπαθί μας. Τώρα ας αφήσουμε στην άκρη την Εθνική. Το ελληνικό πρωτάθλημα είναι στατιστικά ανάμεσα στα καλυτέρα της Ευρώπης. Δεν το λέω εγώ. Είναι γεγονός, το οποίο προκύπτει από τη βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ μέσα από τις διακρίσεις των κορυφαίων ομάδων μας. Κάποια στιγμή πιάσαμε ταβάνι. Η έκτη θέση δεν ήρθε τυχαία, αλλα οπωσδήποτε δεν ήταν και η αληθινή εικόνα μας. Όχι αγωνιστικά. Ο Αλέξης Σπυρόπουλος το έγραφε και είχε 100% δίκιο. Αν αυτά που έγιναν στο ελληνικό πρωτάθλημα την Κυριακή συνέβαιναν στην Πριμέρα Ντιβιζιόν ή στην Πρέμιερσιπ, θα είχαμε μείνει έκθαμβοι!

Έγιναν όμως εδώ. Στην Ελλαδίτσα. Γκολ με σκάψιμο της μπάλας από Ζιοβάνι και Γκονζάλες. Γκολ στο τελευταίο δευτερόλεπτο από τον Λυπερόπουλο στο Ηράκλειο. Ένας ΟΦΗ, που γύρισε το ματς από το πουθενά, ενώ συνήθως στην Ελλάδα οι ομάδες που είναι πίσω στο σκορ πετάνε λευκή πετσέτα. Η Χαλκηδόνα πήγε στην Λεωφόρο, με σκοπό να παίξει και όχι να καταστρέψει. Η ελληνική μικροκοσμική λογική την ήθελε να κάτσει πίσω, βάζοντας και ένα πούλμαν στο τέρμα, αν χρειαστεί, για να θυμηθούμε την γνωστή ρήση του Μουρίνιο για την Τότεναμ πριν από λίγους μήνες!

Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα μπορεί ακόμη να μας προσφέρει ανατροπές, όπως εκείνη του Άρη στην Ξάνθη. Παιχνίδια με σασπένς, όπως στο Ολυμπιακός- ΑΕΚ. Και ας είναι ένα Κύπελλο, που ξενερώνεις με τα διπλά ματς. Αν γινόταν ξανά με μονά ματς και με τον μικρότερο να φιλοξενεί τον μεγαλύτερο –όπως γίνεται στην Ισπανία- να είστε σίγουροι πως θα αποκτούσε ξεχωριστό ενδιαφέρον. Τι δεν έχει λοιπόν το πρωτάθλημα μας και δεν παρακολουθείται στις εξέδρες από πιο πολύ κόσμο; ΠΑΙΔΕΙΑ! Μόνο αυτό. Ούτε τα γήπεδα είναι το πρόβλημα, ούτε η αγωνιστική εικόνα. Η αληθινή αθλητική παιδεία. Αυτή λείπει και δεν την βρίσκεις στα σούπερ μάρκετ. Είναι κάτι που αποτύχαμε να περάσουμε στα μικρά παιδιά με την ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων. Γιατί η οικογένεια δεν μπορεί να κάνει αυτό τον ρόλο μόνη της. Γιατί στην Ελλάδα το να υποστηρίξεις μια ομάδα είναι συνώνυμο της επιτυχίας. Δεν μπορεί να λες πως είσαι οπαδός μια ομάδας, η οποία έχει χρόνια να πάρει τίτλο. Να μην έχει κιόλας κανέναν, αποτελεί κοινωνικό στίγμα. Οπότε όλοι γίνονται Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί. Η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ διατηρούν πυρήνα, ο Άρης έχει την ιστορία και την παρακαταθήκη του μπάσκετ. Όμως για στο Ηράκλειο κάποιος να μην είναι ΟΦΗ ή Εργοτέλης. ΜΟΝΟ! Ειδικά η πτώση της ομάδας του Τζώρτζογλου είναι ζημιά. Ο Εργοτέλης προτίμησε να φύγει από το «Μαρτινέγκο» και τον μικρόκοσμο του και να ανοιχτεί στα βαθιά. Στο ολοκαίνουργιο Παγκρήτιο επένδυσε. Σε όνειρα, σε περιβάλλον, σε πολιτισμό. Θα το εισπράξει στο μέλλον. Από τα μικρά παιδιά που πήγαν με τους γονείς. Από τις οικογένειες που πέρασαν καλά. Στην Ελλάδα έχουμε ανάγκη από την Λάρισα. Την Καστοριά. Τη Δράμα. Τον Πιερικό. Την Παναχαική. Τον Πανσερραικό. Την ισχυρή Ξάνθη, των τελευταίων χρόνων. Τον ΟΦΗ της δεκαετίας 85’-95’. Τις ομάδες που είχαν και έχουν παράδοση. Που προσέφεραν στο ποδόσφαιρο πιο πολλά από ότι πήραν.

Δεν είναι κακό το πρωτάθλημα μας. Αν το βοηθήσει στο μέλλον η συγκυρία, μπορεί να γίνει ακόμη καλύτερο. Πρώτα όμως πρέπει να το βοηθήσουμε εμείς. Ο Τύπος πάνω από όλα. Αλλά εδώ πατάμε τη νάρκη. Δημοσιογράφοι οπαδοί, ομαδικές εφημερίδες και εκπομπές. Όσο ταΐζεις το θηρίο, γιγαντώνεται. Και πλέον δεν τον ελέγχεις. Η παιδεία λοιπόν είναι αυτό που λείπει. Αλλιώς, ποδόσφαιρο καλό βλέπουμε στην χωρά μας. Η κάποια αρχή έγινε, αλλα ο δρόμος είναι μακρύς.

Υ.Γ.: Καλή ανάσταση σε όλους και καλό Πάσχα. Με υγειά! Το πιο σημαντικό αγαθό!