Μίλησε ο νόμος του «Ανφιλντ» (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Σε οποιοδήποτε άλλο γήπεδο, υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες, η Τσέλσι των τόσων επιλογών κι ενός προπονητή που δεν φοβάται να ρισκάρει, έχοντας 90 λεπτά, από τη στιγμή που δέχτηκε το γκολ, θα είχε καταφέρει να ισοφαρίσει.

Στο «Ανφιλντ» όμως, με τον κόσμο να παίζει ρόλο όχι μόνο 12ου, αλλά και 13ου και 14ου παίκτη, η Λίβερπουλ μπόρεσε να αντέξει στην εξουθενωτική πίεση και να γίνει η πρώτη ομάδα σε αυτά τα δύο χρόνια παρουσίας της Τσέλσι στο Τσάμπιονς Λιγκ που την αφήνει σε 180 λεπτά στο μηδέν. Σ' ένα παιχνίδι που έσπασε καρδιές, μέτρησε για μία ακόμα φορά η βαριά φανέλα.

Η μία ομάδα έψαχνε τον 6ο τελικό της στο σπουδαιότερο Κύπελλο, η άλλη μόλις τον πρώτο. Υπάρχουν κάποια πράγματα που όλοι οι τραπεζικοί λογαριασμοί του κόσμου δεν μπορούν να αγοράσουν. Η Λίβερπουλ μπορεί να είναι κοιμώμενος γίγαντας, αλλά από την πρώτη κιόλας μέρα της στη διοργάνωση με τη Μονακό και σε όλη την πορεία, όποτε χρειάστηκε, στο «Ριαθόρ», με τον Ολυμπιακό στο 2ο ημίχρονο, με τη Λεβερκούζεν, στο Τορίνο και χθες το βράδυ με την πρωταθλήτρια Αγγλίας, έδειξε να βάζει το καλό της κουστούμι.

Από την άλλη, η Τσέλσι ακόμα βρίσκεται έξω από το κλαμπ των ελάχιστων ομάδων με πολύ ειδικό βάρος. Χτυπά την πόρτα όπως και πέρυσι, αλλά προς το παρόν δεν της ανοίγουν.

Για τη Λίβερπουλ, 20 χρόνια μετά το Χέιζελ, η παρουσία σε έναν τελικό δεν είναι απλώς καπρίτσιο της μοίρας, αλλά η ηχώ από το παρελθόν, που θυμίζει πως όσες φθορές κι αν φέρει ο χρόνος πάνω σ' ένα έργο τέχνης, αυτό δεν χάνει ποτέ την αξία του. Στην Πόλη το ραντεβού των φίλων της ομάδας είναι μαζικό. Χαράλαμπε, έλα κι εσύ να πανηγυρίσουμε άλλη μια μεγάλη βραδιά των «reds».