Στους ομίλους, αν δεν καταργηθεί η λογική

Μια βασική διαφορά στα παιχνίδια του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, πέραν του αυτονόητου, που είναι το σκορ, ήταν ο τρόπος αντιμετώπισης των παιχνιδιών από τους προπονητές. Ο Χενκ Τεν Κάτε έκανε το αυτονόητο. Παρέταξε μια ομάδα με συγκεκριμένο αγωνιστικό προσανατολισμό και τρία αμυντικά χαφ, με πρώτο στόχο να μη χάσει το παιχνίδι. Ταυτόχρονα προσπαθούσε και να σκοράρει. Οταν το πέτυχε, ζύγισε τα πράγματα, μετά την ισοφάριση των Τσέχων προτίμησε να ρισκάρει έως την ώρα που διαπίστωσε ότι υπήρχε η δυνατότητα να κερδίσει το παιχνίδι. Τότε έβαλε τον Νίνη, αφαιρώντας τον Τζιόλη, δημιουργώντας συνθήκες αγωνιστικής υπεροχής για την ομάδα του, που σχεδόν αμέσως μετουσιώθηκαν στο 1-2 από τον Σιμάο.

Στο τελευταίο δεκάλεπτο δεν έκανε τίποτε άλλο απ' ό,τι οποιοσδήποτε προπονητής παρακολουθεί μαθήματα σε μια σχολή. Ενίσχυσε την άμυνά του με τον Νίλσον, έβαλε πιο μπροστά τον Γκάμπριελ, ο οποίος ήταν ο πιο αδύναμος κρίκος όλου του πρώτου ημιχρόνου με τις επιθετικές επελάσεις του, αφήνοντας ακάλυπτη την πλευρά του, κι έτσι κατάφερε να «κλειδώσει» μια νίκη που λογικά στέλνει τον Παναθηναϊκό στους ομίλους ύστερα από τρία χρόνια. Λέω λογικά, αλλά ξέρω πολύ καλά ότι η λογική έχει καταργηθεί πολλές φορές πάνω στο χορτάρι και πρώτος απ' όλους το ξέρει ο ίδιος ο Τεν Κάτε. Από τον Αύγουστο του 2006 έως τον Σεπτέμβριο του 2007, σε δεκατρείς μήνες μέσα βίωσε όπως η μέρα της μαρμότας τρεις αποκλεισμούς καρμπόν με τον Αγιαξ: Νίκη έξω, ήττα μέσα στο Αμστερνταμ και αποκλεισμός. Κοπεγχάγη, Σλάβια Πράγας και Ντιναμό Ζάγκρεμπ κατάργησαν τη λογική στην οποία αναφερθήκαμε πριν, αλλά για καλή τύχη του Ολλανδού τεχνικού ο Παναθηναϊκός δεν έχει συνηθίσει να πετάει στα σκουπίδια τέτοιες ευκαιρίες. Ο χθεσινός Παναθηναϊκός δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από αυτή τη Σπάρτα φθάνει να είναι όπως σε αυτό το 90λεπτο σοβαρός. Τίποτα περισσότερο αλλά και τίποτα λιγότερο.

Αντίθετα ο Ερνέστο Βαλβέρδε έκανε χθες όλα τα πράγματα που δεν θεωρούνται αυτονόητα. Ποιος μπορεί να εξηγήσει τη μη παρουσία του Αντζα στην ενδεκάδα, πώς μπορεί να πείσει κάποιον ότι αυτός ο Οσκαρ χρειαζόταν στον Ολυμπιακό, πώς μπορεί σε ένα ματς που η ομάδα του είναι πίσω στο σκορ να βγάζει τον μοναδικό με πολλά χιλιόμετρα σε τόσο δύσκολους δρόμους και εμπειρία Τζόρτζεβιτς, πώς είναι δυνατόν να μη δίνει εντολή το πέναλτι να το χτυπήσει ο Γκαλέτι και όχι ο αγχωμένος μέχρι τα μπούνια Μήτρογλου; Το κατηγορητήριο για τον Βάσκο τεχνικό θα μπορούσε να είναι ατελείωτο, αλλά όποιος σταθεί σε αυτόν είναι σαν βλέπει το δέντρο και να μην παρακολουθεί πως πίσω από τον άθλιο χθεσινό Ολυμπιακό υπάρχει ένα ολόκληρο δάσος ευθυνών. Μια ομάδα χωρίς αρχή και τέλος, η οποία χρειαζόταν επειγόντως μεταγραφές -κι ενώ ο Σωκράτης Κόκκαλης προτίμησε να χαλαρώσει στις διακοπές του- με ποδοσφαιριστές που είναι ολοφάνερο ότι δεν αντιμετώπισαν το ματς με την πραγματική σημασία που είχε. Το βασικότερο που υπάρχει σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η διάθεση. Με το 3-0 από χθες η Ανόρθωση είναι με το ενάμισι πόδι στους ομίλους και ο Ολυμπιακός στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Οσο για τον Βαλβέρδε, πάει να δώσει νέα διάσταση στο πολυφορεμένο δημοσιογραφικό κλισέ με τους προπονητές που δεν προλαβαίνουν την παρέλαση. Στην περίπτωσή του, το ζήτημα είναι αν θα προλάβει να είναι στη θέση του όταν ανοίξουν τα σχολεία.