Η τελευταία ελπίδα του Τζορτζ Μπεστ (Sportday / Χρ.Σωτηρακόπουλος)

Τόσους και τόσους ντρίμπλαρε στην καριέρα του με έναν τρόπο μοναδικό, δικό του,
αξεπέραστο. Το αλκοόλ, δυστυχώς, δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει...
Πριν από σχεδόν 15 χρόνια, προτού κατακλυσθεί η αγορά με παιχνίδια για κομπιούτερ, μου είχαν δώσει την ευκαιρία στο BBC να βάλω όποια στοιχεία ήθελα στον υπολογιστή και να ζητήσω ένα φανταστικό ματς να διεξαχθεί μπροστά μου. Ηταν πρόκληση. Σκέφτηκα πάρα πολλή ώρα. Και πελάγωσα! Ηθελα να βάλω τα δεδομένα της Βραζιλίας του '70, της ομάδας του Πελέ, του Ζαϊρζίνιο, του Ριβελίνο και του Ζέρσον απέναντι στην Ουγγαρία του Πούσκας, του Χιντεγκούτι του Τσίμπορ και του Κόκτσις. Την ομάδα που μάγεψε για επτά χρόνια κάθε φίλαθλο, αλλά το 1954 έμεινε βασίλισσα χωρίς στέμμα χάνοντας στον τελικό του Μουντιάλ. Η προσμονή ήταν μοναδική, μέχρι που όλα ήταν έτοιμα. Είχα ήδη αρχίσει να σκέφτομαι το επόμενο ζευγάρι. Τη Ρεάλ του Ντι Στέφανο και των πέντε Κυπέλλων κόντρα στον Αγιαξ του Κρόιφ και του «τόταλ φουτμπόλ».
Και τότε έκανα πίσω. Θεώρησα πως δεν άξιζε τον κόπο. Γιατί αυτή είναι η διαφορά του ανθρώπινου εγκεφάλου από το τελειότερο κομπιούτερ: η φαντασία! Εκεί που ταξιδεύει ο νους δεν σε πάει καμία μηχανή. Τι να καταλάβει το κομπιούτερ από συναίσθημα, τη στιγμή που τα πάντα γι' αυτό είναι δεδομένα και λογική; Πώς να συλλάβει ένα μηχάνημα την καλλιτεχνική κίνηση του Ροναλντίνιο στη φάση που είδαμε και ξανάδαμε την περασμένη εβδομάδα; Πώς να εγκλωβίσεις σε ένα κομπιούτερ την επινόηση του Πελέ να αφήσει την μπάλα από τη μία πλευρά και να φύγει από την άλλη με αντίπαλο τον Ουρουγουανό γκολκίπερ Μαζούρκεβιτς, δοκιμάζοντας να σημειώσει ένα γκολ βγαλμένο από τα παραμύθια; Πώς να αιχμαλωτίσει το άψυχο μηχάνημα την εικόνα του Μαραντόνα, που πέρασε όποιον βρήκε στο Μεξικό από την άμυνα της εθνικής Αγγλίας; Πώς να κάνεις ένα αντικείμενο να μπει στο νόημα της ιδιοφυΐας του Κρόιφ, που πήγε ένα βήμα πιο μπροστά από τους κανονισμούς εκτελώντας το –ιστορικό πλέον– πέναλτι με… πάσα;
Αυτή είναι η διαφορά του ανθρώπου. Η ικανότητα να δημιουργεί εικόνες, να κρατά αναμνήσεις, να μπολιάζει την ψυχή του με το όμορφο, να αντιλαμβάνεται τη μοναδικότητα, να ανακαλύπτει την τέχνη. Και το ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο είναι τέχνη. Είναι ένας πίνακας ζωγραφικής, που αποτελεί βάλσαμο για τα μάτια. Μια συμφωνία που χαϊδεύει τα αυτιά, ένα ποίημα που αγγίζει την ψυχή. Κανένα πρόγραμμα κομπιούτερ, όσο προχωρημένο κι αν είναι, δεν πρόκειται ποτέ να αντιληφθεί τη διαφορά που προκαλεί η ανθρώπινη ευφυΐα. Και ποτέ κανένα κομπιούτερ δεν πρόκειται να αναλύσει την ανθρώπινη ψυχή. Γιατί στα άδυτά της κρύβεται ολόκληρος ωκεανός αισθημάτων, τα οποία ένα μηχάνημα αδυνατεί ακόμα και να πλησιάσει. Ο Κασπάροβ στην ιστορική κόντρα του το '95 με το «τέλειο κομπιούτερ» μπόρεσε να νικήσει γιατί είχε την ανθρώπινη αντίδραση και πανουργιά. Θυσίαζε πιόνια για να φτάσει στο σκοπό του. Το μηχάνημα δεν ήταν δυνατό να κάνει κάτι ανάλογο! Ετσι, κράτησε για πάντα ανοιχτή την πόρτα της ελπίδας για το ανθρώπινο γένος.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά μόλις διάβασα για την κατάσταση του Τζορτζ Μπεστ. Δύο εβδομάδες ζωής τού δίνουν οι γιατροί, σύμφωνα με αγγλική εφημερίδα. Ενα κομπιούτερ, αν του έβαζες τα δεδομένα μετά τη μεταμόσχευση του 2002, θα σου έβγαζε πως ο Μπεστ πια είναι καλά και έτοιμος να ξαναζήσει. Η αλήθεια είναι διαφορετική στη ζωή όμως. Ουσιαστικά φώναξε μόνος του τον Αχέροντα να τον πάρει στον Αδη. Τόσους και τόσους ντρίμπλαρε στην καριέρα του με έναν τρόπο μοναδικό, δικό του, αξεπέραστο. Το αλκοόλ δυστυχώς δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει. Εστω και τώρα έχει μια τελευταία ελπίδα!