Ένας χρόνος χωρίς τον Αντόνιο Πουέρτα

Ο χρόνος λένε ότι είναι πανδαμάτορας… Στο πέρασμά του αναμνήσεις, σκόρπιες και συνειρμικές εικόνες ή ακόμη και φιγούρες, που πρότερα θα φάνταζαν ανεξίτηλες, αναπόφευκτα υπόκεινται στην φθορά του. Όχι όμως στο «οικοσύστημα» που λέγεται ποδόσφαιρο. Λες και επιστρατεύεται μια λειτουργία…υπενθύμισης για τους πεσόντες στον βωμό του αθλήματος. Σήμερα συμπληρώνεται ένας χρόνος, 365 ημέρες από τη στιγμή που η καρδιά του Αντόνιο Πουέρτα, προδομένη από τα αλλεπάλληλα καρδιακά επεισόδια, έπαψε να χτυπά, βυθίζοντας στο πένθος όχι μόνο ένα ολόκληρο έθνος, αλλά ολάκερη τη ποδοσφαιρική «υφήλιο».

25 Αυγούστου 2007, πρεμιέρα του ισπανικού πρωταθλήματος και η Σεβίλλη υποδέχεται την Χετάφε. Η Ανδαλουσία εκείνη τη περίοδο αποτελεί (και δικαιολογημένα) το επίκεντρο του ισπανικού και ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Και πώς να μην είναι όταν ο βρισκόμενος σε λήθαργο για πολλά χρόνια γίγαντας που άκουγε στο όνομα Σεβίλλη, είχε πλέον ξυπνήσει για τα καλά… Η κατάκτηση δύο διαδοχικών Κυπέλλων ΟΥΕΦΑ, άλλωστε, το επιβεβαιώνει περίτρανα. Τα φώτα είναι στραμμένα στο απόρθητο «Σάντσεθ Πιθχουάν» για καθαρά αγωνιστικούς λόγους. Όχι όμως για πολύ. Η σκηνή του 22χρονου Πουέρτα να καταρρέει κοντά στη γραμμή του άουτ, είναι τελικά αυτή που κάνει με την ταχύτητα του φωτός τον γύρο του κόσμου. Οι καρδιές των φίλων των Σεβιλλιάνων επιστρέφουν στις θέσεις τους όταν βλέπουν τον παίκτη να αποχωρεί από τον αγωνιστικό χώρο ναι μεν υποβασταζόμενος, αλλά στα…πόδια του. Τρεις ημέρες αργότερα θα επέλθει το μοιραίο. Ο θάνατος ενός εκ των μελλοντικών αστέρων του ισπανικού ποδοσφαίρου, που μόλις στην ηλικία των 22 ετών είχε προλάβει να πανηγυρίσει δύο Κύπελλα ΟΥΕΦΑ, ένα κύπελλο Ισπανίας, ένα ισπανικό και ένα ευρωπαϊκό σούπερ καπ, ενώ το δικό του γκολ κόντρα στη Σάλκε ήταν αυτό που οδηγούσε την ομάδα στον πρώτο ευρωπαϊκό τελικό.

Ήταν ουσιαστικά αυτός που σηματοδότησε την «χρυσή εποχή» της Σεβίλλης. Ήταν αυτός που σήμανε την αρχή και το τέλος αυτής της περιόδου. Ο θάνατός του επέφερε-άθελά του βέβαια- ένα ντόμινο ριζικών αλλαγών. Ο τεχνικός του συλλόγου και αρχιτέκτονας των επιτυχιών, Χουάντε Ράμος λίγους μήνες μετά εγκαταλείπει το καράβι για χάρη της Τότεναμ. Το λες και βγαλμένο από λογισμικό ηλεκτρονικού παιχνιδιού γρήγορο και φανταζί ποδόσφαιρο, χάθηκε και αυτό μαζί με τον Αντόνιο. Οι εικόνες των οπαδών της άσπονδης «συμπολίτισσας» Μπέτις να δίνουν το παρών στο «ύστατο χαίρε», με διακριτικά μάλιστα της μισητής αντιπάλου, διογκώνει ακόμη περισσότερο τον «μύθο» του.

Η μνήμη στο σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι εύθραυστη, αλλά η μνήμη του έκανε την επανεμφάνισή της στα τέλη του Ιουνίου, κατά τη διάρκεια των πανηγυρισμών μετά από την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος από τους «φούριας ρόχας». Ναι είναι γεγονός… Ο Αντόνιο Πουέρτα συνεχίζει να ζει…



Επιμέλεια: Θάνος Μουστερής