Ζ. Σίλβα: «Ήρθα για να κερδίζω, να κερδίζω, να κερδίζω…»

Ανέκαθεν υπήρξε νικητής. Θα ήταν, λοιπόν, «κομματάκι» δύσκολο να αλλάξει τις απόψεις του από τη μια στιγμή στην άλλη… Ο Ζιλμπέρτο Σίλβα έχει συνηθίσει στις διακρίσεις και τις επιτυχίες. Τόσο με την Άρσεναλ, όσο και με την εθνική του ομάδα. Πλέον, ανήκει στον Παναθηναϊκό και οι στόχοι του μένουν ως είχαν. Θέλει και αναζητά τη νίκη, την επιτυχία και την αναγνώριση. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο «Τριφύλλι» (κυκλοφορεί σήμερα), ο Βραζιλιάνος μέσος δήλωσε διψασμένος για μπάλα: «Ήρθα στον Παναθηναϊκό για να κερδίζω. Είναι ευκαιρία στην καριέρα μου, έχω μεγάλη όρεξη για ποδόσφαιρο και ο Παναθηναϊκός μού δίνει κίνητρο. Στην Αρσεναλ δεν είχα πια. Ανυπομονώ να μπούμε σε αγωνιστικό ρυθμό και να βοηθήσω την ομάδα να φτάσει στους στόχους της», τόνισε χαρακτηριστικά.

Αναλυτικά, η συνέντευξη του Ζιλμπέρτο Σίλβα:

• Γιατί διάλεξες να συνεχίσεις την καριέρα σου στον Παναθηναϊκό;

«Ηρθα εδώ για να κερδίζω. Στην Αρσεναλ δεν υπήρχε μέλλον και εγώ έχω όρεξη να παίξω πολλά ματς και σε υψηλό επίπεδο. Οταν μου έγινε η πρόταση, το σκέφτηκα και αποφάσισα να έρθω εδώ να συνεχίσω τη ζωή και την καριέρα μου. Το βλέπω ως μεγάλη ευκαιρία. Ο καιρός μοιάζει πολύ με της Βραζιλίας, ο τρόπος ζωής είναι εξαιρετικός. Βλέπω μια πολύ καλή ομάδα, με δυνατότητες να κερδίσει τίτλους και να πάει καλά στο Τσάμπιονς Λιγκ».

• Αρα οι στόχοι σου είναι…

«Να κερδίζω, να κερδίζω, να κερδίζω. Είναι ευκαιρία στην καριέρα μου, έχω μεγάλη όρεξη για ποδόσφαιρο και ο Παναθηναϊκός μου δίνει κίνητρο. Στην Αρσεναλ δεν είχα πια. Ανυπομονώ να μπούμε σε αγωνιστικό ρυθμό και να βοηθήσω την ομάδα να φτάσει στους στόχους της».

• Σε βαραίνει ο τίτλος του ηγέτη, του «δασκάλου»;

«Οχι. Είμαι έτοιμος να κάνω το καλύτερο για την ομάδα εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Ο Παναθηναϊκός είναι πρόκληση για μένα και θα κάνω ό,τι χρειαστεί. Χαίρομαι που η ομάδα επιστρέφει στο Τσάμπιονς Λιγκ και που θα παίξω στην καλύτερη διοργάνωση με μια νέα ομάδα».

• Ο κόσμος στήριξε από το ξεκίνημα τη νέα ομάδα. Οι πρώτες εντυπώσεις σου;

«Εμεινα έκπληκτος και από την υποδοχή στο αεροδρόμιο και από την κοσμοσυρροή στο παιχνίδι με την Ντιναμό. Κανονικά έπρεπε να είναι σε διακοπές, αλλά ήταν στο πλευρό της ομάδας. Με έκαναν να ανυπομονώ να παίξω μπροστά στο κοινό μας».

• Την περσινή χρονιά στην Αρσεναλ είχες λίγες συμμετοχές και κάποια προβλήματα…

«Μετά το Κόπα Αμέρικα άργησα να γυρίσω στην ομάδα, επειδή έπρεπε να ξεκουραστώ. Δεν έπαιξα φυσικά στα πρώτα παιχνίδια, αλλά την προηγούμενη χρονιά ήμουν αρχηγός της ομάδας και περίμενα να έχω αρκετές συμμετοχές. Η ομάδα είχε ξεκινήσει καλά και παρ' ότι ήμουν έτοιμος, δεν έβρισκα χρόνο συμμετοχής. Αυτό μου έκανε εντύπωση γιατί ήμουν βασικός τα προηγούμενα χρόνια και το ότι έλειψα από την προετοιμασία ήταν λόγω εθνικής ομάδας».

• Η Βραζιλία έχει παιχνίδια για τα προκριματικά του Μουντιάλ. Στην Ελλάδα έχει πολλούς οπαδούς. Σε τι να ελπίζουν;

«Στο προηγούμενο Παγκόσμιο Κύπελλο δεν πήγαμε καλά γιατί είχαμε λάθος προσέγγιση. Ελπίζω ότι θα βγάλουμε χωρίς προβλήματα τη φάση των προκριματικών και θα πάμε έτοιμοι στη Νότιο Αφρική. Το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει πολύ και πρέπει να είμαστε πιο ρεαλιστές. Ολες οι ομάδες τα δίνουν όλα εναντίον μας για να μας νικήσουν και πρέπει να είμαστε έτοιμοι γι’ αυτό».

• Η «σελεσάο» είναι το όνειρο κάθε Βραζιλιάνου. Τι αισθάνθηκες όταν φόρεσες πρώτη φορά τη φανέλα;

«Ηταν απίθανα. Η εθνική ομάδα είναι ο στόχος κάθε ποδοσφαιριστή, αλλά για να φτάσεις στην πόρτα της, πρέπει να τα καταφέρεις με την ομάδα σου. Να προσπαθείς κάθε μέρα και να αποδεικνύεις ότι αξίζεις. Πάντα μέσα μου πίστευα ότι θα έρθει αυτή η μέρα και δεν έπαψα να δουλεύω. Ηθελα να είμαι έτοιμος για να αρπάξω την ευκαιρία».

• Εχεις δουλέψει και με τον Σκολάρι και με τον Παρέιρα. Ποιον θεωρείς καλύτερο;

«Δεν μπορώ να τους συγκρίνω γιατί με τον Παρέιρα δεν συνεργάστηκα για πολύ καιρό. Ο Σκολάρι είναι εξαιρετικά συμπαθής ως άνθρωπος και θεωρώ ότι κάνει πολύ καλά τη δουλειά του».

• Ποιος ήταν ο καλύτερος φίλος σου στην Αγγλία;

«Εκανα κάποιους καλούς φίλους. Τον Σεντέρος, τον Εντού, τον Ντενίσλον, τον Λαουρέν».

• Και ο πιο δύσκολος αντίπαλος;

«Στην Αγγλία, αν δεν είσαι έτοιμος και σε καλή κατάσταση, κάθε αντίπαλος είναι πολύ δύσκολος. Γενικά νομίζω ότι κόντρα στον Μακελελέ και τον Τζέραρντ έδωσα τις μεγαλύτερες μάχες».

Στην αρχή της καριέρας του ο Σίλβα έπαιζε κεντρικός αμυντικός: «Οταν ξεκίνησα επαγγελματικά στην Αμέρικα, έπαιζα στο κέντρο της άμυνας. Μου άρεσε γιατί έκανα αυτό που αγαπούσα. Τον τελευταίο μου χρόνο στην ομάδα ο Ελιο ντος Ανχιος, ο προπονητής, με προώθησε στη μεσαία γραμμή και εκεί μου άρεσε πολύ περισσότερο. Το 2000 που πήγα στην Ατλέτικο έπαιξα ξανά την πρώτη χρονιά στην άμυνα, αλλά τον επόμενο χρόνο ο Λεβίκο, ο οποίος με ήξερε από τα ματς της Αμέρικα κόντρα στην Κρουζέιρο, με έβαλε ξανά στο κέντρο».

Ο Ζιλμπέρτο Σίλβα αναφέρθηκε και στο Μουντιάλ του 2002 που κατέκτησε με τη Βραζιλία, αλλά και στον νονό του, ο οποίος του έδωσε το προσωνύμιο «αόρατος τοίχος»:

«Πραγματικά οι αναμνήσεις είναι έντονα χαραγμένες στο μυαλό μου. Πριν από τα παιχνίδια ο Σκολάρι μας έβγαζε επικούς λόγους. Διάβαζε αποσπάσματα από την "Τέχνη του Πολέμου" και μας προετοίμαζε ψυχολογικά για μάχη. Ηξερε πώς να μας δίνει κίνητρο για να τα δώσουμε όλα. Ηθελε να μας δώσει να καταλάβουμε πόσο σημαντικό θα ήταν για τη χώρα και για εμάς να κατακτήσουμε το κύπελλο. Και τα κατάφερε».

• Υποθέτω ότι το πιο δύσκολο ματς ήταν με την Αγγλία, στο οποίο βρεθήκατε πίσω στο σκορ και μείνατε μετά με 10 παίκτες…

«Οχι. Ηταν δύσκολο αλλά όχι το πλέον. Ημασταν σίγουροι ότι θα κερδίσουμε ακόμα κι όταν μείναμε 10. Και μου έκανε εντύπωση που κανείς δεν έγραψε τότε, κανείς δεν αντιλήφθηκε ότι ουσιαστικά το πιο δύσκολο ματς ήταν αυτό με το Βέλγιο. Ηταν το πρώτο νοκ άουτ και το Βέλγιο είχε πολύ καλή ομάδα. Στο 0-0 τους ακυρώθηκε γκολ και αν είχε μετρήσει, μπορεί τα πράγματα να ήταν πολύ σκούρα για εμάς».

• Πώς είναι να πιάνεις στα χέρια σου το κύπελλο;

«Νιώθεις ότι το μεγαλύτερό σου όνειρο έγινε πραγματικότητα. Είσαι πραγματικά στην κορυφή του κόσμου. Πριν από λίγα χρόνια ήμουν στην πόλη μου και έπαιζα ερασιτεχνικά και εκείνη τη στιγμή είχα στα χέρια μου το «άγιο δισκοπότηρο».

• Είναι βαρύ;

«Ναι. Αρκετά. Αλλά εκείνη την ώρα νιώθεις ότι θα μπορούσες να σηκώσεις οποιοδήποτε βάρος».

• Μετά το Μουντιάλ το περιοδικό «Βέιζα» έγραψε ότι «ο Ζιλμπέρτο κουβαλούσε το πιάνο ώστε ο Ροναλντίνιο και ο Ρονάλντο να δώσουν το ρεσιτάλ τους»…

«Σε μια ομάδα ο καθένας έχει τον ρόλο του. Ο δικός μου ήταν να κάνω τη "βρόμικη δουλειά" και αυτό έκανα. Αν στο ποδόσφαιρο δεν λειτουργείς ως ομάδα, τότε δεν έχεις τύχη, όσο ταλέντο και να έχουν οι παίκτες».

• Τότε ήταν που βγήκε και το παρατσούκλι σου;

«Ναι, μου το έδωσε ένας αθλητικογράφος. Εγραψε ότι "ο Ζιλμπέρτο στο κέντρο του γηπέδου είναι σαν αόρατος τοίχος που δεν περνάει τίποτα". Και μου αρέσει».

• Πώς ήρθε η μεταγραφή στην Αγγλία;

«Εκείνο τον καιρό είχα προτάσεις από την Ισπανία και τη Γερμανία αλλά και την Αρσεναλ. Αποφάσισα, λοιπόν, να πάω στην Αγγλία παρ' ότι για τους Βραζιλιάνους δεν είναι πολύ κοινή επιλογή. Το όνομα της Αρσεναλ, όμως, έπαιξε ρόλο. Μεγάλη ομάδα με μεγάλους παίκτες. Το είδα ως άλλη μία πρόκληση. Οχι μόνο για το ποδόσφαιρο αλλά και για τον τρόπο ζωής».

• Πόσο δύσκολη ήταν η προσαρμογή στην Αγγλία;

«Αρκετά. Οταν έφτασα, άρχισα προπονήσεις αλλά δεν είχα πάρει ακόμα άδεια εργασίας. Ημουν μεν βασικός στην εθνική αλλά όχι για ένα χρόνο, που θεωρείται απαραίτητο, παρά για 9 μήνες. Τελικά βρέθηκε λύση και ολοκληρώθηκε η μεταγραφή. Η αντίθεση της ζωής σε σχέση με τη Βραζιλία ήταν τεράστια. Κατ' αρχάς, δεν ήξερα ούτε λέξη από τη γλώσσα. Δεύτερον, έπρεπε να προσαρμοστώ στον τρόπο παιχνιδιού στη χώρα, που είναι πολύ σκληρό και δυνατό, αλλά και στο πώς έπαιζε η Αρσεναλ. Και φυσικά ήταν και το lifestyle. Τελικά προσαρμόστηκα σε όλα. Και στην αγγλική κουλτούρα και στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Κι αυτό ήταν το πιο σημαντικό. Στη συνέχεια βρήκα και σπίτι στο Ενφιλντ και μπήκα σε καλό δρόμο».

• Είχες κάποιον δικό σου μαζί όταν πήγες στο Λονδίνο;

«Στην αρχή ήμουν μόνος μου. Επειτα από πέντε μήνες, όταν αγόρασα το σπίτι μου, ήρθαν δύο από τις αδερφές μου και με βοηθούσαν».

• Πριν από 3-4 χρόνια είχες σταματήσει και ξαφνικά βρέθηκες βασικός στην εθνική…

«Η ιστορία μου στο ποδόσφαιρο είναι κάτι σαν δώρο Θεού. Ηταν η καλύτερη ανταμοιβή για όσα έκανα για την οικογένειά μου. Πάντα θα Τον ευχαριστώ για όσα μου έδωσε. Η ζωή μου άλλαξε προς το καλύτερο».

* «Η Μίνας Χεράις είναι η δεύτερη σε πληθυσμό και τέταρτη σε μέγεθος πόλη της Βραζιλίας. Δεν είναι ούτε ήταν από τις πλούσιες περιοχές και οι συνθήκες διαβίωσης ανάλογες. Ο πατέρας μου ήταν σιδεράς σε εργοστάσιο και δούλευε πολύ σκληρά. Με τα λεφτά που έβγαλε μας αγόρασε ένα σπίτι. Μικρό αλλά αξιοπρεπές. Μοιραζόμουν ένα δωμάτιο με τις 3 αδελφές μου, αλλά δεν με ένοιαζε. Είχαμε σπίτι, έπαιζα μπάλα στον δρόμο με τους φίλους μου, έβρισκα ένα πιάτο φαΐ. Hμουν ευτυχισμένος».

• Στα 16 σου ανέλαβες τη συντήρηση της οικογένειάς σου δουλεύοντας εργάτης σε εργοστάσιο. Πώς τα πήγες;

«Η αλήθεια είναι πως ήταν σκληρή δουλειά. Επρεπε όμως να το κάνω για να βοηθήσω τον πατέρα μου που δεν μπορούσε να δουλέψει άλλο. Ετυχε δυστυχώς να αρρωστήσει και η μητέρα μου και ο κλήρος έλαχε σε μένα που ήμουν ο μεγαλύτερος σε ηλικία. Είχα παίξει για 5 μήνες στην Αμέρικα στα 15 μου. Οταν αναγκάστηκα να σταματήσω, έπαιζα μόνο για διασκέδαση με τους φίλους μου στην πόλη. Ευτυχώς όταν γύρισα στο Μπέλο Οριζόντε έκανα επαγγελματικό συμβόλαιο και βρήκα ξανά τον ρυθμό μου».

Για πρώτη φορά ο Σίλβα κλήθηκε στην εθνική στα προκριματικά του Μουντιάλ του 2002 και ασφαλώς αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να την ξεχάσει:

«Επειτα από την πρόκρισή μας στα τελικά δώσαμε 7 φιλικά παιχνίδια μέχρι να αρχίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο Σκολάρι σε αυτά τα παιχνίδια χρησιμοποίησε παίκτες που έπαιζαν στη Βραζιλία τότε και δεν κάλεσε λεγεωνάριους. Ηταν πολύ σημαντική εμπειρία για μένα, γιατί σε αυτά τα ματς έβαλα 3 γκολ, τα μόνα που πέτυχα με την εθνική. Επαιξα σε όλα τα ματς αυτά και έτσι πήρα θέση στην ομάδα. Θυμάμαι όταν ο γιατρός ανακοίνωσε ότι ο Εμερσον θα χάσει ουσιαστικά τη διοργάνωση υπήρξε ένταση. Το ίδιο βράδυ ο Σκολάρι με τους βοηθούς του ήρθαν στο δωμάτιό μου. Μου ανακοίνωσε ότι θα παίξω βασικός και ξαφνιάστηκα. Υπήρχαν στην ομάδα παίκτες με περισσότερες συμμετοχές, όπως ο Βαμπέτα και ο Ρικαρντίνιο, οι οποίοι θεωρητικά ήταν μπροστά από μένα στην "ιεραρχία" για μία θέση στην ομάδα. Ημουν λίγο νευρικός, αλλά ο Σκολάρι μου τόνωσε την αυτοπεποίθηση. "Απλώς παίξε όπως και στην Ατλέτικο", μου είπε».

• Εχεις πετύχει και το γρηγορότερο γκολ του Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στην Αϊντχόφεν, ακριβώς 20 δευτερόλεπτα και 7 εκατοστά μετά τη σέντρα.

«Ηταν άλλο ένα πράγμα που συνέβη αναπάντεχα στην καριέρα μου. Δεν είμαι επιθετικός και η δουλειά μου δεν είναι να σημειώνω γκολ. Πραγματικά έμεινα έκπληκτος, όταν μου είπαν ότι ήταν το πιο γρήγορο γκολ στην ιστορία της διοργάνωσης».

• Υποθέτω ότι εσείς είχατε τη σέντρα…

«Οχι (χαμογελάει). Οι αντίπαλοι ξεκίνησαν το ματς, αλλά κλέψαμε αμέσως την μπάλα και ο Μπέργκαμπ έβγαλε μπροστινή μπαλιά στον Ανρί. Ο Τιερί έφυγε από αριστερά, τον ακολούθησα και όταν σέντραρε, σούταρα με τη μία και αυτό ήταν».

Παναγιώτης Σεμερτζίδης