Ο φόβος του να μην παραμείνει... Ολλανδός!

Aυτή η ιστορία με τις δηλώσεις του Γκούμα και την «τιμωρία» του με αποκλεισμό από την αποστολή του ΠΑΟ στη Θεσσαλονίκη είναι κωμικοτραγική. Και ομολογώ πως αν είναι απόφαση του Τεν Κάτε, θα με ξαφνιάσει. Γιατί ο Ολλανδός είναι αυταρχικός, ιδιότροπος, ξεροκέφαλος, στα όρια του εκκεντρικού μερικές φορές στις ομάδες που δούλεψε, αλλά παραμένει… Ολλανδός.

Τι σημαίνει αυτό; Αν κάποιος μπει στον κόπο να διαβάσει το πιο σημαντικό βιβλίο που έχει γραφτεί, επιχειρώντας να αναλύσει τον ολλανδικό τρόπο σκέψης και προσέγγισης του παιχνιδιού που λέγεται ποδόσφαιρο, θα αντιληφθεί πολλά. Λέγεται «Brilliant orange: the neurotic genius of Dutch football» και είναι γραμμένο από τον Dαvid Winner και η εκδοτική του επιτυχία καθιέρωσε τον συγγραφέα ανάμεσα στους πιο πετυχημένους του είδους στην Ευρώπη.

Μιλάει για την τρέλα και την ψύχωση των Ολλανδών με τον χώρο και την εκμετάλλευση και του τελευταίου τετραγωνικού γης στην επιφάνεια της χώρας τους, που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα ήταν καλυμμένη από νερό άνευ των φραγμάτων! Συνεπώς, ότι αυτοί ανακάλυψαν το τόταλ φούτμπολ, με την απλή μεν αλλά ιδιοφυή σκέψη του Ρίνους Μίχελς πως το γήπεδο έχει σταθερές διαστάσεις, αλλά είναι ευμετάβλητο αν πρεσάρεις μικραίνοντάς το ή μεγαλώνοντάς το αν επιθετικά αναπτύσεσαι με όλους τους παίκτες, ήρθε ως φυσικό επακόλουθο της κουλτούρας τους. Εκείνο, κυρίως, που διαπιστώνεις διαβάζοντας το βιβλίο, αν δεν ξέρεις ή δεν έχεις συναναστραφεί με Ολλανδούς, είναι η έμφυτη τάση τους να διαφωνούν! Με όλα και σε όλα! Ο Χίντινκ είχε πει όταν ανέλαβε τη Νότιο Κορέα πως βαριόταν αφόρητα στην αρχή επειδή όλοι συμφωνούσαν μαζί του! Ελεγε χαρακτηριστικά σε συνέντευξή του δημοσιευμένη στην «Guardian» λίγο πριν από το Μουντιάλ του 2002 πως «στην Ολλανδία μόλις πεις ''καλημέρα'' σε έναν παίκτη αμέσως σου λέει γιατί αντί να σου ανταποδώσει». Ο Γιόχαν Κρόιφ έχει ισχυριστεί πως ένας Ολλανδός μόνος του σε ένα δωμάτιο θα αρχίσει να τα βάζει με τον εαυτό του!

Ο Τεν Κάτε, λοιπόν, είναι μεγαλωμένος με την κουλτούρα της διαφωνίας. Αν λοιπόν έχει επιλέξει ο ίδιος να τιμωρήσει τον Γκούμα για την προς τα έξω έκφραση διαφωνίας σχετικά με την (ατυχή έτσι και αλλιώς) επιλογή για μαν του μαν στον Ιμπραΐμοβιτς, τότε πάω πάσο. Μου προξενεί εντύπωση και μάλλον προλάβαμε να τον κάνουμε να σκέφτεται ελληνικά κιόλας! Επιτυχία! Αλλά γιατί έχω την εντύπωση πως στον νέο πολυμετοχικό Παναθηναϊκό δεν αντιλαμβάνονται ότι, όπως σε κάθε μεγάλη εταιρεία με διαφορετικούς συνεταίρους και αντιλήψεις υπάρχουν διαφωνίες, έτσι θα συμβαίνει και στην μπάλα; Και επειδή διοικητικά είναι μαθημένος αλλιώς για πάρα πολλά χρόνια ο ΠΑΟ, καλό είναι να αντιληφθούν σύντομα οι καινούργιοι πως ο παίκτης είναι ο πρωταγωνιστής και έχει δικαίωμα να μιλά.

Ειδικά αν είναι χρόνια στην ομάδα. Καλύτερο παράδειγμα από τον Τζέιμι Κάραγκερ, που πέρασε Μπενίτεθ και ιδιοκτήτες από μηχανή του κιμά στο καινούργιο βιβλίο του, δεν υπάρχει. Γιατί ο Κάραγκερ είναι «η καρδιά και η ψυχή» του συλλόγου. Και ο Γκούμας, λοιπόν, έχει αφιερώσει όλη την καριέρα του στον ΠΑΟ και πονάει αυτό που βλέπει. Οπως είναι λάθος να αφήνεται να διαρρέει πως ο κύριος Πατέρας δυσαρεστήθηκε απ' αυτά που είπε ο Αντώνης Αντωνιάδης. Δεν θέλω να πιστέψω πως ισχύει αλλά αν συμβαίνει κάτι τέτοιο καλό είναι να τον συμβουλέψουν πως ο Αντωνιάδης έχει κάθε δικαίωμα, με την ιστορία που έγραψε φορώντας το τριφύλλι στο στήθος, να πει τη γνώμη του και να ασκήσει κριτική. Δηλαδή, αν δεν έχουν το δικαίωμα ο Αντωνιάδης, ο Δομάζος, ο Καμάρας, ο Σαραβάκος και ο Βαζέχα να ασκήσουν κριτική, ποιος το έχει για να καταλάβουμε και τη νοοτροπία;

Εν τέλει μεγαλύτερη ζημιά προκαλεί στα αποδυτήρια μιας ομάδας η αίσθηση πως όποιος πει κάτι που είδε όλη η Ελλάδα, κινδυνεύει με τιμωρία από όποια προβλήματα λύνει. Και η «νέα τάξη πραγμάτων» του Παναθηναϊκού οφείλει να αποδεικνύει στην πράξη πως πιστεύει τις εξαγγελίες για καινούργιους ορίζοντες και τα σχετικά που λέγονται πάνω στην ευφορία της στιγμής των φωτογραφιών και των ιστορικών εξελίξεων. Οσο για τον Τεν Κάτε, οφείλει να αποδείξει πως παραμένει Ολλανδός. Γιατί μ' αυτή την περγαμηνή ήρθε στον ΠΑΟ. Με την υπόσχεση να παίξει η ομάδα καλύτερο ποδόσφαιρο. Αυτό που μετρά στη χώρα του. Το να προσαρμόζεται σε πρακτικές που είναι 100% δικές μας και αναχρονιστικές δεν κάνει καλό σε κανέναν.