Μια ουτοπία που διατήρησε μέσα της ζωντανή την ελπίδα

Η κλήρωση του Ολυμπιακού με τη Χέρτα μου έφερε στο μυαλό την πιο συγκινητική ιστορία οπαδού, η οποία διαδραματίστηκε στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου και αποδεικνύει πόση δύναμη μπορεί να δώσει μια ποδοσφαιρική ομάδα σε έναν απογοητευμένο άνθρωπο! Και ποιος ήταν αυτός ο οπαδός; Ισως ο διασημότερος… άσημος στον κόσμο, λόγω μιας παράξενης ιστορίας που άρχισε τη νύχτα που υψώθηκε το τείχος του Βερολίνου. Το όνομά του Χέλμουτ Κλόπφλες. Γεννήθηκε το 1948 και ήταν κάτοικος Βερολίνου. Υποστήριζε ομάδες της Δυτικής Γερμανίας, όπως η Χέρτα Βερολίνου και η Μπάγερν Μονάχου. Τη νύχτα της 13ης Αυγούστου 1961, έχοντας επισκεφτεί ένα φιλικό σπίτι στην ανατολική πλευρά, προτίμησε να κοιμηθεί εκεί παρά να οδηγήσει. Οταν ξύπνησε μαζί με το τείχος που απλωνόταν στην πόλη ουσιαστικά άλλαζε και η ίδια του η ζωή! Η ιστορία του Κλόπφλες, η οποία αγγίζει τα όρια του μύθου, αποτυπώθηκε εξαιρετικά στις σελίδες του καλύτερου βιβλίου που γράφτηκε πιθανότατα ποτέ για το ποδόσφαιρο, το «Football against the enemy» του Simon Kuper.

Οι μέρες περνούσαν, ο ίδιος πίστευε πως θα του επιτρέψουν να μετακινηθεί στη δυτική πλευρά και στο σπίτι του. Πως όλα ήταν απλώς ένα κακό όνειρο.

Μάταια όμως. Υστερα από καιρό άρχισε να το παίρνει απόφαση πως η ζωή του θα ήταν πια στην άλλη πλευρά. Και η Χέρτα ήταν το πλησιέστερο πράγμα που τον κρατούσε σε επαφή με το παρελθόν του.
Κάθε δεύτερη εβδομάδα πήγαινε μέχρι την άκρη του τείχους, στο σημείο που βρισκόταν πιο κοντά στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου, για να ακούει τις φωνές όταν αγωνιζόταν η Χέρτα. Ολη του η ζωή περιστρεφόταν γύρω από την ομάδα. Ανέπνεε και ζούσε για την επόμενη φορά που θα έπαιζε η Χέρτα!

Για να τη δει από κοντά πέρασε καιρός. Και χρειάστηκε να ταξιδέψει στην Πολωνία, όπου η Χέρτα αντιμετώπιζε για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ τη Λεχ Πόζναν. Δεν ήταν μόνο αυτός που ήθελε να παρακολουθήσει από κοντά την ομάδα. Πολύς κόσμος είχε σχηματίσει ουρά χιλιομέτρων με τα αυτοκίνητά του στα σύνορα για να μπει στην Πολωνία. Οι φρουροί που βρίσκονταν στα σύνορα, όμως, είχαν εντολή να μην επιτρέπουν τη διέλευση στον κόσμο. Ο Κλόπφλες ήταν προνοητικός και φανταζόταν ότι θα γινόταν κάτι τέτοιο. Είχε πάρει μαζί του τη μητέρα του και είπε στους φρουρούς ότι καταγόταν από την Πολωνία και πως ήταν άρρωστη! Την άφησαν να δει για τελευταία φορά τη χώρα της.

Με τα κόλπα που έκανε κάθε φορά ο Κλόπφλες κίνησε σύντομα υποψίες και μπήκε στο στόχαστρο της Στάζι. Κάθε φορά που δυτικογερμανική ομάδα έπαιζε αγώνα στο ανατολικό μπλοκ ήταν στις εξέδρες. Σε έναν αγώνα της Δυτικής Γερμανίας κόντρα στη Βουλγαρία ο Χέλμουτ εκδηλώθηκε. Εδειξε όλο του το μίσος με φωνές και συνθήματα. Η Στάζι αποφάσισε να τον ακολουθούν πράκτορες παντού! Το 1981 ήταν η πρώτη φορά που τον συνέλαβαν. Του κατάσχεσαν όλα τα αναμνηστικά που είχε από τον αγώνα και τον άφησαν να φύγει. Ο Χέλμουτ Κλόπφλες ποτέ δεν έκρυψε πως είχε φιλικές σχέσεις με παίκτες που μπορούσαν να του προμηθεύουν εισιτήρια. Ετσι, οι Αρχές, γνωρίζοντας ότι μπορούσε να μπαίνει σε όλα τα γήπεδα, του αφαιρούσαν το διαβατήριο για να μην μπορεί να ακολουθεί τις δυτικές ομάδες στους αγώνες τους.
Το 1985 τον έπιασαν πάλι. Η Δυτική Γερμανία αντιμετώπισε την Τσεχοσλοβακία και μετά το ματς έδωσε στον Φραντς Μπεκενμπάουερ, προπονητή τότε της ομάδας, ένα αρκουδάκι. Ηταν το σύμβολο του ενωμένου Βερολίνου.

Λίγες μέρες πριν από την έναρξη του Μουντιάλ του 1986 εκτυλίχθηκε το τελευταίο επεισόδιο του σίριαλ Στάζι – Κλόπφλες. Η μυστική αστυνομία εντόπισε το τηλεγράφημα που είχε στείλει ευχόμενος καλή επιτυχία στη Δυτική Γερμανία. Η ανάκριση ήταν τόσο σκληρή, που αναγκάστηκε να πει κάτι το οποίο τελικά θα του έσωζε τη ζωή και θα τον απελευθέρωνε μια για πάντα από το κυνήγι της αστυνομίας. «Αφήστε με να πάρω ένα τηλέφωνο ένα φίλο μου...», είπε και έκανε την παύση για να δώσει έμφαση στη συνέχεια της φράσης του: «Τον Φραντς Μπεκενμπάουερ», συνέχισε.

Οι Αρχές φοβήθηκαν τη δημοσιότητα που θα έπαιρνε η υπόθεση και το σκάνδαλο που θα ξεσπούσε. Ετσι, προτίμησαν να τον αφήσουν ελεύθερο. Οταν έπεσε το τείχος, το 1989, ο Κλόπφλες ήταν εκεί, πανηγυρίζοντας μαζί με χιλιάδες άλλους συμπολίτες του. Ο εφιάλτης έπαιρνε τέλος. Ηταν ξανά ελεύθερος. Με την πρώτη ευκαιρία πήγε να δει τη Χέρτα σε επίσημο ματς, αλλά απογοητεύτηκε. Αυτό που είχε πλάσει στο μυαλό του, η ιδανική ομάδα, το δέσιμό του με τη ζωή που είχε αφήσει πίσω, ήταν τελικά μια ουτοπία. Και με τον καιρό είδε ανθρώπους που είχαν συνεργαστεί με τη Στάζι και με το καθεστώς του Χόνεκερ να βρίσκονται στα επίσημα και να απολαμβάνουν VIP φιλοξενία! Εκεί κατέρρευσε οριστικά μέσα του το οικοδόμημα που έχτισε με βάση την προσμονή και την ελπίδα. Μια ελπίδα, όμως, που τον βοήθησε να περάσει αλώβητος τη δραματική εμπειρία της αλλαγής της ζωής του, επειδή βρέθηκε σε λάθος τόπο, σε λάθος χρόνο το βράδυ της 13ης Αυγούστου 1961!