Περισσότερο χρειάζεται την αύρα και λιγότερο τον προπονητή

Η επιστροφή του Μπάγεβιτς στην ΑΕΚ ουσιαστικά υπαγορεύτηκε απ' τις συνθήκες. Πιο πολύ απ' τους μετόχους και λιγότερο απ' τον κόσμο, αλλά πάντως ήρθε φυσιολογικά ως απόρροια των γεγονότων των τελευταίων έξι μηνών. Ο Μπάγεβιτς έφυγε το 1996, αφήνοντας τη σύγχρονη ΑΕΚ στο καλύτερο αγωνιστικό της επίπεδο. Μέσα σε μία οκταετία, από την ώρα που άφησε το Μόσταρ για να επιστρέψει ως προπονητής πια το 1988, η ΑΕΚ του Μπάγεβιτς κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα. Το πρώτο, το 1989, ήταν για τους οπαδούς της «Ενωσης» και το πιο... γλυκό, μια και ήρθε έπειτα από μία δεκαετία «ξηρασίας» με το 1-0 μέσα στο ΟΑΚΑ επί του γηπεδούχου Ολυμπιακού και με ομάδα που δεν διέθετε τους μεγάλους σταρ.

Οι τρεις σερί τίτλοι, όμως, από το 1992 έως και το 1994 ήταν το μεγάλο κατόρθωμα του Μπάγεβιτς. Η ΑΕΚ έπαιξε εξαιρετικό ποδόσφαιρο, αναγκάζοντας και τους αντιπάλους της να το παραδεχθούν. Το 1995-96, την τελευταία χρονιά με τον Σέρβο στον πάγκο, η «Ενωση» απέδωσε πιθανώς καλύτερα και από τις χρονιές των τίτλων, αλλά έμεινε δεύτερη πίσω από τον Παναθηναϊκό του Ρότσα, ο οποίος είχε φτάσει στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Ολα είχαν κριθεί στο ματς του ΟΑΚΑ με το γκολ του Μπορέλι. Η εμφάνιση στον τελικό του Κυπέλλου με το 7-1 εναντίον του Απόλλωνα Σμύρνης έμελλε, εκτός απ' το να χαρακτηριστεί η πιο επιβλητική παράσταση που έδωσε ποτέ η ομάδα στην εποχή Μπάγεβιτς, να είναι και η τελευταία. Συνήθως έτσι τα πράγματα εξελίσσονται σε ταινίες και όχι στη ζωή.

Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Μα, ακριβώς επειδή στην «Ενωση» έχουν την τάση να βιώνουν γεγονότα τόσο έντονα, αλλά συνάμα και βγαλμένα από σενάρια που ένα αόρατο χέρι έχει βαλθεί να γράφει. Ολα όσα έγιναν από τη μέρα που έφυγε ο Ντούσκο μέχρι τη μέρα που ξαναγύρισε το 2002 (επιστροφή που έμοιαζε καταδικασμένη από χέρι) και, φυσικά, όσα μεσολάβησαν από τη νύχτα του Ιανουαρίου του 2004 στη Φυλή, όταν η «Ορίτζιναλ» κέρδισε τον πόλεμο απομακρύνοντάς τον, έως την τρίτη επιστροφή του χθες, ποιο μυαλό θα μπορούσε να τα φανταστεί χωρίς να θεωρηθεί αρρωστημένο;

Πριν από μερικά χρόνια ο Μανουέλ Βάσκεζ Μονταλμπάν είχε γράψει πως «το ποδόσφαιρο αποτελεί το δικαίωμα στο έπος έστω και με τον τρελό τρόπο που το ασκεί ο λαός», αλλά πιστεύω πως ούτε ο ίδιος φανταζόταν τις σκηνές που έχουν εκτυλιχθεί αυτά τα 12 χρόνια στην ιστορία ανάμεσα στον Μπάγεβιτς, την ΑΕΚ και τους οπαδούς. Ο κόσμος της ΑΕΚ ένιωσε (και λογικό είναι) προδομένος όταν ο προπονητής που είχε μεγαλύτερη ισχύ και από πρόεδρο στην «Ενωση» έφυγε τον Μάη του '96 με προορισμό τον Ολυμπιακό. Επειδή, όμως, ο χρόνος αμβλύνει τα πάθη, με το να στέκονται ακόμη κάποιοι σε ό,τι συνέβη προκαλούν μόνο κακό. Σε όλους. Αλλά, πρώτα απ' όλα, στην ίδια την ΑΕΚ.

Ο Μπάγεβιτς, πέραν κάθε αμφιβολίας, είναι ο πιο πετυχημένος προπονητής στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου με τίτλους σε ΑΕΚ, Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ, αλλά κυρίως με το παράσημο πως όλες οι ομάδες του έπαιξαν καλή μπάλα. Μόνο που ο χρόνος περνά αδυσώπητα για όλους. Ο 60άρης πια Ντούσκο μπορεί να ηρέμησε, να έγινε πιο μειλίχιος, να είναι διαφορετικός απ' αυτόν που γνώρισαν όλοι στην ΑΕΚ πριν από σχεδόν δύο δεκαετίες, αλλά παραμένει μια έντονα χαρισματική φυσιογνωμία. Αυτό έχει ανάγκη περισσότερο από έναν καλό προπονητή η ΑΕΚ αυτή τη στιγμή. Την αύρα του και την προσωπικότητά του.

Μόνο που στο ποδόσφαιρο το μόνο που δίνει χρόνο και παράταση στην υπομονή της εξέδρας είναι το αποτέλεσμα. Ειδικά σε μια διχασμένη εξέδρα μόνο οι νίκες μπορούν να κατευνάσουν τις αντιδράσεις.

Ομολογώ πως θαυμάζω το κουράγιο του να εμπλακεί ξανά σ' ένα περιβάλλον στο οποίο για κάθε ένα φανατικό φίλο έχει κι έναν ορκισμένο εχθρό. Από την άλλη σκέφτομαι πως κατά βάθος μάλλον αυτό είχε πάντα στον νου του. Στο μυαλό του η «Ιθάκη» λεγόταν πάντα ΑΕΚ. Δεν μπορείς να πεις a priori αν θα πετύχει. Από μόνο του το ρίσκο είναι σημαντικό. Οι μέτοχοι επέλεξαν ένα πρόσωπο που θα τραβήξει από πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας. Ο Ντούσκο παίρνει ένα ρίσκο που για την υστεροφημία του ως προπονητή δεν μπορεί να του στοιχίσει, γιατί οι τίτλοι δεν αλλάζουν με τίποτα κάτοχο και μέχρι να βρεθεί κάποιος που θα τον απειλήσει θα περάσει καιρός.

Ομως, σε προσωπικό επίπεδο κανείς δεν θα επέλεγε αυτή τη στιγμή να επιστρέψει στην ΑΕΚ μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τον εγωισμό του. Συνεπώς, όσο και αν κάποιοι το αμφισβητούν, λειτούργησε μέσα του η ανάγκη να βοηθήσει τη μόνη ομάδα που πραγματικά αγάπησε στην Ελλάδα.