Μοιάζει γεννημένος γι' αυτή τη διοργάνωση

Μπορεί η νίκη στο Αμστερνταμ να ήταν πιο σημαντική από εκείνη στο Μιλάνο, μπορεί η πρόκριση το 2001-2002 να έγινε με 12 πόντους και με νίκες κόντρα σε Αρσεναλ και Σάλκε, μπορεί ένα χρόνο νωρίτερα να έγινε το ίδιο, κερδίζοντας και μέσα στο Αμβούργο και τη Γιουβέντους στο ΟΑΚΑ, αλλά αυτό που πέτυχε φέτος ο Παναθηναϊκός δεν συγκρίνεται με οτιδήποτε άλλο. Ακριβώς γιατί με έναν πόντο ύστερα από τρία ματς η στατιστική δεν σου κάνει τα… γλυκά μάτια. Είναι αμείλικτη και σε στριμώχνει στα σχοινιά. Μόνο η Λίβερπουλ πέρυσι έκανε αυτό που κατάφερε ο ΠΑΟ (τρεις νίκες σερί) και δεν μπόρεσε μάλιστα να τερματίσει πρώτη στον όμιλό της. Η Ντιναμό Κιέβου το 2000 είχε κι αυτή έναν πόντο έπειτα από τρία ματς και πέρασε τελικά με επτά βαθμούς, αλλά σε έναν πολύ πιο εύκολο όμιλο. Από πλευράς δυσκολίας, λοιπόν, ο πήχης ήταν ψηλά. Για να ξεπεράσεις τον εαυτό σου δεν αρκεί να παίξεις καλά, ούτε να σε «πάει» το παιχνίδι. Χρειάζεται να το πιστέψεις. Ο Παναθηναϊκός που μπήκε στο γήπεδο την Τρίτη έβλεπες πως δεν υπήρχε περίπτωση να αποκλειστεί. Ακόμη και στα πρώτα είκοσι λεπτά, όταν η Ανόρθωση έκανε τη μοναδική της καλή ευκαιρία, ένιωθες τον αέρα της υπεροχής. Ο ΠΑΟ δεν προκρίθηκε μόνο το βράδυ της Τρίτης, αλλά το έκανε όπως έχει μάθει τόσα χρόνια στην Ευρώπη: παίζοντας με πίστη και σύστημα, χωρίς φόβο, γιατί νιώθει σαν στο σπίτι του μόλις ακουστεί ο ύμνος του Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτό έδειχνε και ο πανηγυρισμός του Γιώργου Καραγκούνη.

Το DNA του ΠΑΟ έχει μέσα του την ευρωπαϊκή επιτυχία και δεν είναι απόρροια της εποχής του «Γουέμπλεϊ» μόνο. Οσοι δεν ξέρουν στέκονται σ' αυτό, αλλά αγνοούν ότι από τον τελικό του 1971 μέχρι την πορεία στα ημιτελικά του 1985 μεσολάβησαν 14 χρόνια πανωλεθρίας. Ο Παναθηναϊκός σ' αυτό το διάστημα αποκλειόταν κάθε χρόνο στον πρώτο γύρο, με εξαίρεση το 1977-78, όταν ξεπέρασε τη Φλοριάνα Μάλτας, αλλά μετά έπεσε πάνω στη Φ.Κ. Μπριζ, η οποία έφτασε στον τελικό. Στο ενδιάμεσο, λοιπόν, έπαθε... πλάκες από την Μπέογκραντ, την Γκρασχόπερς, την Τζβικάου (ομάδα της Β΄κατηγορίας στην Ανατολική Γερμανία), την Αρτζες Πιτέστι, την Αούστρια Βιέννης. Την αληθινή ευρωπαϊκή του ταυτότητα την απέκτησε από το 1985 έως το 1996, όταν μέσα σε 11 χρόνια έφτασε στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (δύο φορές) και στα προημιτελικά του ΟΥΕΦΑ, ενώ το 1991-92 πήρε μέρος στην πειραματική έκδοση του Τσάμπιονς Λιγκ, φτάνοντας στα προημιτελικά. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, που άκουσε πολλά από τους οπαδούς στα χρόνια της παντοδυναμίας του (και τον οποίο ο σύλλογος οφείλει να τιμήσει επίσης για τη συμβολή του με την ευκαιρία των 100 χρόνων), είναι αυτός που πιστώνεται το μεγαλύτερο κομμάτι. Αυτός μιλούσε πάντα για τον Παναθηναϊκό της Ευρώπης και είναι βέβαιο πως αν είχε ποτέ την επιλογή του 2003, να ζητήσει από τους παίκτες να επιλέξουν ανάμεσα στο πρωτάθλημα και το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, δεν θα έκανε ποτέ το λάθος του Αγγελου Φιλιππίδη.

Ο μεγάλος κερδισμένος από την πρόκριση, εκτός από τον σύλλογο που ξαναβρήκε τη χαμένη του αυτοπεποίθηση στα ευρωπαϊκά σαλόνια, είναι ο Τεν Κάτε. Και μόνο που θα έχει στο βιογραφικό του αυτή την επιτυχία, να φέρει μια ελληνική ομάδα πάνω από την Ιντερ του Μοράτι και του Μουρίνιο, αρκεί για να βρει δουλειά όπου θέλει. Στην Παιανία οφείλουν να τον προφυλάξουν και να του δώσουν ό,τι ζητήσει προκειμένου να ενισχύσει την ομάδα. Οσο για την κλήρωση, η κατάκτηση της πρώτης θέσης δίνει το αβαντάζ της ρεβάνς στην Αθήνα, αλλά μετά τις νίκες στη Βρέμη και στο Μιλάνο ποιος μιλά σοβαρά γι' αυτό; Η ουσία είναι πως απέφυγε την Μπαρτσελόνα και τη Λίβερπουλ, αλλά κυρίως πως τα ονόματα των Σπόρτινγκ και Ατλέτικο Μαδρίτης δεν στερούν το δικαίωμα του Παναθηναϊκού στο όνειρο.

ΥΓ.: Και μια και μιλάμε για τη μεγαλύτερη (λόγω διαμορφωμένων συνθηκών επαναλαμβάνω) πρόκριση στην ιστορία του «τριφυλλιού» στο Τσάμπιονς Λιγκ, δράττομαι της ευκαιρίας να πω πως οι δύο τόμοι με τα 100 χρόνια του συλλόγου, που έχουν κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις DELLA και που ήρθαν στα χέρια μου πριν από λίγες μέρες, αποτελούν το καλύτερο δώρο γι' αυτούς που ξέρετε πως τα αισθήματά τους είναι «πράσινης» απόχρωσης. Με σπάνιο φωτογραφικό υλικό δίνουν την ευκαιρία στα νέα παιδιά να μάθουν πολλά για την ομάδα που υποστηρίζουν. Με τον έναν τόμο να ασχολείται με την Ελλάδα και τον άλλο με τις ευρωπαϊκές παρουσίες. Και, περιμένοντας την κλήρωση των «16», σκέφτεσαι τελικά πόσο σημαντικό είναι για ένα σύλλογο να διατηρεί τις μνήμες του. Τα τελευταία πέντε χρόνια, θυσία στον βωμό ενός πρωταθλήματος ο ΠΑΟ του Σουμ, του Σκάζνι, του Μαλεζάνι, του Μπάκε και του Πεσέιρο, είχε κάνει… σκληρές προσπάθειες να απολέσει το διαβατήριό του. Μόνο που το DNA παραμένει ένα και μοναδικό.