Βγήκαν αρνάκια και ξαναμπήκαν τίγρεις

Αν κάποιος δει σήμερα μόνο το σκορ, θα θεωρήσει πως ήταν από τις πιο εύκολες βραδιές στην Ευρώπη για ελληνική ομάδα.

Ομως όποιος οπαδός του Ολυμπιακού έβγαλε χωρίς επιπλοκές στην υγεία του το πρώτο δεκάλεπτο του χθεσινού αγώνα, τότε δεν αντιμετωπίζει καρδιακά προβλήματα. Γιατί μόνο κάποιος με γερή καρδιά και καλά νεύρα άντεχε να βλέπει σε μόλις δέκα λεπτά αγώνα τη Χέρτα να έχει κάνει πέντε τελικές προσπάθειες, από τις οποίες οι δύο κλασικές ευκαιρίες. Η μία με τον Νταρντάι στο καλησπέρα είναι από αυτές που ο τερματοφύλακας αποδεικνύει τη χρησιμότητά του. Ο Νικοπολίδης προ πολλού έχει βγάλει τα λεφτά του και λειτούργησε για μια ακόμα φορά υποδειγματικά. Στη δεύτερη, όμως, ένας Θεός ξέρει πώς ο Πάντελιτς σε κενή εστία αστόχησε. Ο Βαλβέρδε πρέπει να έζησε για 45 λεπτά τον καλοκαιρινό εφιάλτη του, βλέποντας την άμυνά του να δέχεται κατά κύματα επιθέσεις και να μην μπορεί να κλείσει τις τρύπες που άνοιγαν. Η λήξη του ημιχρόνου ήρθε σαν βάλσαμο για να τελειώσει ένα γεμάτο νευρικότητα παιχνίδι. Και ξαφνικά στο δεύτερο μέρος ο Ολυμπιακός άλλαξε από Τζέκιλ σε Χάιντ και από το καλόβολο ανθρωπάκι που δεχόταν στωικά τις παρενοχλήσεις των Γερμανών μεταβλήθηκε σε killer. Ο Ντουντού (με διαφορά ο καλύτερος παίκτης των πρωταθλητών χθες) πέτυχε το 1-0 με κεφαλιά και από εκεί και έπειτα όλα τελείωσαν. Ή μάλλον άρχισαν. Για τη Χέρτα είχαν τελειώσει, αλλά για τους γηπεδούχους το πάρτι μόλις ξεκινούσε. Ο Γκαλέτι, ο Τοροσίδης και ο Ντιόγο πήραν μερίδιο από τη λάμψη του Ντουντού, αλλά γενικά από τη μέση και μπροστά σε ανοιχτούς χώρους δεν είναι μυστικό πως ο Ολυμπιακός είναι αχτύπητος. Το ερώτημα, όμως, και συγγνώμη που χαλάω την ωραία ατμόσφαιρα, παραμένει: αν η Χέρτα είχε μπει μπροστά στο σκορ και ταμπουρωνόταν μετά, τι θα συνέβαινε; Πριν μου πει κάποιος πως η ερώτηση είναι υποθετική, λέω πως ο Βαλβέρδε οφείλει να έχει απάντηση στα νοκ άουτ. Γιατί ναι μεν Ολυμπιακός απέφυγε Μίλαν, Βαλένθια και Τότεναμ και τη Σεβίλλη που χθες... αυτοκτόνησε, αλλά δεν θα βρει Μπενφίκα και Χέρτα στη συνέχεια, με εξαίρεση ίσως τη

Σεντ Ετιέν. Φυσικά όπως έγραφα τη μέρα της κλήρωσης, το γήπεδο Καραϊσκάκη παραμένει η δύναμή του. Ελεγα πως με δύο νίκες στον Πειραιά δεν έχει να φοβάται τίποτα. Και το ίδιο επιμένω για τη συνέχεια. Μόνο που έχοντας πρώτα το ματς στην έδρα του τον Φλεβάρη, όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος, θα οφείλει να κάνει αυτό που χθες του πήρε ένα ημίχρονο: να παίξει την μπάλα που μπορεί από τη μέση και μπροστά. Αλλά γι' αυτά υπάρχει καιρός να συζητάμε...