Αλλο αρχηγός και άλλο αληθινός ηγέτης

Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς μαζί του, ο Αντρέας Βγενόπουλος είναι το πιο ενδιαφέρον πρόσωπο σε ένα ελληνικό ποδόσφαιρο που έμαθε σαν τις γάτες να κρύβει τα περιττώματά του στην άμμο. Μιλάει σκληρά μερικές φορές, αλλά δεν διστάζει να πει αυτά που θα ήθελαν να πουν πολλοί.

Ο «γκουρού» του μάρκετινγκ, ο Πολ Αρντεν, επιμένει ότι με το να λες πράγματα που αρέσουν στον πολύ κόσμο γίνεσαι καλός αρχηγός, αλλά ποτέ καλός ηγέτης. Και αυτό διαφοροποιεί τον Αντρέα Βγενόπουλο. Συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί του. Αυτά που λέει δεν σε αφήνουν αδιάφορο και επειδή πέρυσι καυτηρίασα κάποιες δηλώσεις του (άσχετο αν αυτές έβρισκαν εύκολα απήχηση στο κοινό), οφείλω για δεύτερη φορά στην τρέχουσα περίοδο να τον συγχαρώ. Γιατί ήθελε δύναμη και πυγμή να στηρίξεις τον προπονητή τη στιγμή που ακόμα και ο Πατέρας έδινε διορία σ' αυτόν δέκα μέρες τον περασμένο Νοέμβριο. Αλλά ακόμα πιο πολύ επειδή χρειάζεται αληθινά ηγετική φυσιογνωμία για να μπουν στη θέση τους τα πράγματα μετά το ντέρμπι. Γιατί είναι μία πολύ καλή δικαιολογία για τον Παναθηναϊκό των πάμπολλων λανθασμένων επιλογών να φορτώνονται τα πάντα στη διαιτησία. Και, φυσικά, ακόμα περισσότερο θέλει καθαρό μυαλό να εγκαλέσεις τον προπονητή σου για την τραγική παραίνεσή του προς τους παίκτες να μη δέχονται αδιαμαρτύρητα τις αποφάσεις των διαιτητών. Αν αυτή την ανοησία ο Τεν Κάτε την είχε πει στην Ολλανδία ή, ακόμα χειρότερα, στην Αγγλία, ούτε που θέλω να σκέφτομαι τι θα είχε διαβάσει. Ομως, σε μία χώρα που ο οπαδικός Τύπος περιμένει εκατέρωθεν ένα σινιάλο για να κάνει «σημαία» μία τέτοια δήλωση, ο Τεν Κάτε είναι φανερό πως καθοδηγήθηκε σε λάθος ατραπούς για να ακουστεί αρεστός.

Ο Βγενόπουλος, ευτυχώς, με μία κίνηση που προσυπογράφει και ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, έκανε το πολύ δύσκολο για την Ελλάδα, αλλά αυτονόητο για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. Ζήτησαν και οι δύο ψυχραιμία, αυτοσυγκράτηση και από τον Τεν Κάτε να δώσει επιτέλους ευκαιρίες σε παίκτες που στοίχισαν πολλά, προτού αρχίσει να ζητεί ατελείωτες μεταγραφές. Σε μία εποχή που ο λαϊκισμός και η δημαγωγία μοιάζουν οι μοναδικές αρετές των διοικούντων, οφείλω να πω στους δύο μεγαλομετόχους του Παναθηναϊκού συγχαρητήρια. κυρίως γιατί με αυτές τις κινήσεις δείχνουν πως επάξια εκπροσωπούν τον σύλλογο που συμπλήρωσε 100 χρόνια ζωής.

Ποιος εγγυάται ότι δεν θα ξανασυμβεί;

O Ζεπ Μπλάτερ δηλώνει όπου σταθεί και όπου βρεθεί ότι δεν υπάρχει ενδεχόμενο να φιλοξενηθεί σε άλλη χώρα εκτός της Νοτίου Αφρικής το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010. Ομως, όσο και αν προσπαθεί ο πρόεδρος της ΦΙΦΑ να στηρίξει τους διοργανωτές, φαίνεται πως τα γεγονότα δεν του αφήνουν τελικά και πολλά περιθώρια αντίδρασης. Μόλις πριν από λίγα 24ωρα το μέλος της οργανωτικής επιτροπής του Μουντιάλ, Τζίμι Μοχλάλα, δολοφονήθηκε από κουκουλοφόρους που εισέβαλαν στο σπίτι του στην πόλη Νελσπρούιτ, στην οποία μάλιστα θα φιλοξενηθούν και αγώνες για τη διοργάνωση.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση των τοπικών αρχών, παρών στη δολοφονία ήταν και ο 19χρονος γιος του Μοχλάλα, ο οποίος τραυματίστηκε στα πόδια από τους πυροβολισμούς. Ο 44χρονος παράγοντας, ο οποίος στο παρελθόν είχε διατελέσει και αντιπρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Νοτίου Αφρικής, είχε ξεκινήσει τον τελευταίο χρόνο μεγάλη έρευνα για κρούσματα διαφθοράς που παρουσιάστηκαν κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της χώρας για το μεγάλο ραντεβού του 2010. Οπως αναφέρουν τα ρεπορτάζ στην αφρικανική χώρα, ο Μοχλάλα είχε διαπιστώσει ότι πλαστογραφήθηκαν τα συμβόλαια για την κατασκευή του γηπέδου «Μπομπέλα» στο Νελσπρούιτ.

Η Νότιος Αφρική καλείται τώρα να ξεπεράσει τον θάνατο, αλλά και να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις που θα φέρει στον υπόλοιπο κόσμο η είδηση αυτή, όπως και τα ερωτήματα που προκαλούνται σχετικά με την ασφάλεια των ανθρώπων που θα βρεθούν στη χώρα κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Ηδη, προτού συμβεί αυτό το τραγικό γεγονός, η κυβέρνηση είχε γνωστοποιήσει πως η διοργάνωση αυτή θα είναι η πλέον αυστηρά φρουρούμενη στην ιστορία των Μουντιάλ, με περισσότερους από 200.000 αστυνομικούς να δίνουν το «παρών» με υπερσύγχρονα μέσα πρόληψης και καταστολής της βίας.

Είναι κοινό μυστικό ότι οι επερχόμενοι αγώνες του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών τον Ιούνιο θα αποτελέσουν, εκτός από την πρόβα τζενεράλε για το Μουντιάλ του 2010, και κρας τεστ. Ανώτατα στελέχη της ΦΙΦΑ έχουν αφήσει ανοιχτό κάθε ενδεχόμενο, αν εμφανιστούν προβλήματα σ' αυτό το τουρνουά. Πάντως, οι φόβοι που εκφράζονται είναι πολλοί και γεγονότα όπως αυτό ενισχύουν τη θέση των σκεπτικιστών, οι οποίοι επιμένουν ότι το Παγκόσμιο Κύπελλο θα ήταν καλύτερα αν μεταφερόταν σε μία ευρωπαϊκή χώρα που θα μπορούσε να εγγυηθεί την ομαλή διεξαγωγή του.

Η μοναδικότητα της Αθλέτικ Μπιλμπάο

Χάρηκα ιδιαίτερα όταν έλαβα ένα φάκελο στο γραφείο, ο οποίος μέσα είχε μία κορνίζα με ενδεκάδες της Αθλέτικ Μπιλμπάο από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής της έως τις μέρες μας. Μαζί και μία ωραιότατη κάρτα από τον ελληνικό σύνδεσμο φίλων της Αθλέτικ στη Θεσσαλονίκη. Ξαφνιάστηκα γιατί είχα συνηθίσει τις (θαυμάσιες) πρωτοβουλίες των συνδέσμων που αφορούσαν ομάδες με επιτυχίες όπως η Λίβερπουλ, η Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα, η Μπάγερν, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Αρσεναλ.

Ομως, η Αθλέτικ δεν περίμενα να έχει φίλους. Τους βγάζω το καπέλο. Στο βιβλίο «Παιχνίδι χωρίς όρια» έγραψα ένα ολόκληρο κεφάλαιο για τους Βάσκους της Αθλέτικ, οι οποίοι αποτελούν πραγματικά μοναδική περίπτωση στο σημερινό ποδόσφαιρο της ψυχρής επαγγελματικής προσέγγισης. Επικοινωνώντας με τον Πανίκο, ο οποίος υπέγραφε την κάρτα, ανακάλυψα με ιδιαίτερη χαρά πως υπάρχουν 300 μέλη του συνδέσμου πανελλαδικά και η τρέλα τους για την μπάλα συνάδει με την ομάδα που επέλεξαν.

Γιατί θέλει μία άλλη φιλοσοφία, όχι μόνο για την μπάλα αλλά για τη ζωή γενικότερα, για να αντιληφθείς τη μοναδικότητα που ταυτόχρονα σμιλεύει το μεγαλείο αυτού του κλαμπ: σαν τελευταίοι εναπομείναντες Δον Κιχώτες παλεύουν με τους ανεμόμυλους αρνούμενοι τους ξένους παίκτες και στηρίζοντας τα δικά τους παιδιά. Το τηλέφωνο του ελληνικού συνδέσμου φίλων της Αθλέτικ Μπιλμπάο στη Θεσσαλονίκη είναι το 23130-24461, για όσους ενδιαφέρονται για πληροφορίες. Και οφείλω να πω συγχαρητήρια στους εμπνευστές, διότι πραγματικά αντιλαμβάνονται τη διαφορετικότητα αυτής της ομάδας, αλλά ταυτόχρονα και τη βαθύτερη έννοια του τι είναι τελικά το ποδόσφαιρο.