Είναι ομάδα και όχι άτομα (Sportday / Χρ.Σωτηρακόπουλος)

Κάποτε -και μάλιστα όχι στο απώτερο παρελθόν- αν παίρναμε ένα τέτοιο 0-0 εκτός έδρας σαν το χθεσινό θα πανηγυρίζαμε. Δείγμα του πόσο μακριά έχει φύγει από τη μιζέρια αυτή η Εθνική ομάδα είναι πως και τώρα το θεωρούμε επιτυχία, αλλά δεν βγαίνουμε και στους δρόμους! Το παιχνίδι του «Ινονού» μπορούσαμε να το κερδίσουμε. Ημασταν πιο ομάδα. Ο Κατσουράνης στο καλύτερο ματς της καριέρας του με τη φανέλα της Εθνικής, αναχαίτισε όλες τις τουρκικές επιθέσεις. Μαζί του Γκούμας και Καψής δεν έχασαν μονομαχία. Αν η αμυντική λειτουργία μάς χάρισε το ευρωπαϊκό, τότε δεν ήταν μόνο θέμα προσώπων, αλλά ομαδικής λειτουργίας. Είναι αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς και όχι προσώπων η επιτυχία.
Ο Δέλλας έλειπε και όμως το κενό του δεν φάνηκε. Ο Μπασινάς μόλις πέρασαν τα πρώτα 15 λεπτά, στα οποία λογικότατα έλειπε ο αρχηγός Ζαγοράκης από όλους, πήρε την ευθύνη πάνω του. Ο Βρύζας με τον Χαριστέα στην επίθεση πάλεψαν σε κάθε φάση. Ο Καραγκούνης έτρεξε ασταμάτητα. Μόλις του δόθηκε χώρος, παραλίγο να κάνει και το γκολ. Ο Γιαννακόπουλος, σε ένα από τα πιο ήσυχα βράδια του, λίγο ήθελε να κάνει τη δουλειά, όπως στη Σαραγόσα. Ο Φύσσας και ο Σεϊταρίδης στα άκρα πιέστηκαν, οπότε δεν είχαν ευκαιρίες να πάνε μπροστά. Και ο Νικοπολίδης έδειξε τη σταθερότητα που φαινόταν ότι του έλειπε σε εκείνα τα ματς με Αλβανία, Ουκρανία, Δανία. Το ρίσκο του Λάκη δεν βγήκε στον Ρεχάγκελ, που, αν και δεν θέλω να γκρινιάζω, καλό είναι να μπορεί να ξεκουράζει λίγο πιο πολύ την ομάδα. Στη σημερινή εποχή -και μάλιστα σε ματς Ιουνίου- είναι αδιανόητο να βγάζει ομάδα ματς με 12 παίκτες.

Τώρα η Ουκρανία είναι ένας άλλος τελικός. Πρέπει πια να κερδίσουμε. Οτιδήποτε άλλο μας «τελειώνει» από την πρωτιά. Και νομίζω ότι η όποια πίκρα μάς αφήνει το χτεσινό ματς είναι ότι αν είχαμε επικρατήσει, θα ήμασταν βέβαιοι για τη δεύτερη θέση και θα παίζαμε με άλλον αέρα εναντίον της ομάδας του Μπλαχίν την Τετάρτη.

Μπορεί να μην έχουμε νικήσει από το 1952 τους Τούρκους, αλλά χθες η ψυχή αυτών των παιδιών που είναι πρωταθλητές Ευρώπης αποδείχτηκε τόση, που δικαιολογεί ξανά τον τίτλο τους. Ολη η Ελλάδα «κρέμεται» πάνω τους κάθε φορά που αγωνίζονται και εκείνοι καταφέρνουν να δείχνουν μια εικόνα που στην Ελλάδα δεν έχουμε συνηθίσει. Της συνέπειας και της συνεχούς προσπάθειας!