Το χειρότερο είναι πως πια δεν μας ενοχλούν αυτά που βλέπουμε

H εικόνα που έφυγε χθες από την Τούμπα για όλα τα ελληνικά σπίτια αποτελούσε την απόλυτη σκιαγράφηση του τι είναι αυτό το άθλιο πράγμα που αποκαλούμε ελληνικό ποδόσφαιρο. Να συζητήσει κανείς για ποιο πράγμα; Για το ματς; Ποιο ματς; Αυτό στο οποίο οι ποδοσφαιριστές έκαναν διαγωνισμό λαθών στο πρώτο ημίχρονο και που με το ζόρι βρίσκεις τρεις με τέσσερις ευκαιρίες να αναφέρεις;

Ο Ολυμπιακός, αν και έπαιξε με ελλείψεις και έμεινε με 10 λόγω της σωστής αποβολής του Μενδρινού, ακούμπησε τη νίκη όταν το σουτ του Γιάννη Παπαδόπουλου βρήκε το δοκάρι και όταν ο Μήτρογλου σούταρε άουτ σε μία αντεπίθεση. Αλλά και ο ΠΑΟΚ θα είχε νικήσει, αν ο Χούτος στο 82' δεν επιβεβαίωνε αυτούς που λένε πως οι δέκα συμπαίκτες του αποτελούν γι' αυτόν αναγκαίο κακό. Στη φάση που βγήκε μόνος του με τον Νικοπολίδη, αν γύριζε την μπάλα στον Μουσλίμοβιτς, το τέρμα θα ήταν βέβαιο. Αυτός προτίμησε να σουτάρει, σπαταλώντας την καλύτερη ευκαιρία για να σπάσει ο ΠΑΟΚ την παράδοση που τον θέλει να μη νικά για το πρωτάθλημα τον Ολυμπιακό από τον Οκτώβριο του 1997.

Φυσικά σε μία χώρα που έχουμε αποδεχτεί την καφρίλα ως αναγκαίο κακό θα ήταν ουτοπικό να καθίσουμε και να αναλύσουμε αν όλα αυτά που γίνονται πέριξ του γηπέδου αποτελούν κάτι το μεμπτό. Απλή ερώτηση: αν το ματς ήταν για το Τσάμπιονς Λιγκ θα άρχιζε; Ή, ακόμη καλύτερα, θα τελείωνε με αυτά που συνέβαιναν; Οποια δικαιολογία και να επιχειρηθεί να προταχθεί από πλευράς ΠΑΟΚ σχετικά με το τι συνέβη στο γήπεδο Καραϊσκάκη την Τετάρτη, οφείλει να αφήσει αδιάφορη τη Σούπερ Λίγκα.

Φυσικά και δεν θα συμβεί τίποτε, ούτε ύστερα από τα έκτροπα που έγιναν μέσα και έξω από το γήπεδο χθες. Και τέτοιες εικόνες το χειρότερο είναι πως δεν μας ενοχλούν πια και θεωρούμε πως αποτελούν «φοκλόρ» για το ελληνικό ποδοσφαιρικό τοπίο. Μία ερώτηση μόνο στον Κώστα Πηλαδάκη ως πρόεδρο της Λίγκας: αυτό είναι το προϊόν που κοστολογείται πανάκριβα και θέλετε τα τηλεοπτικά κανάλια να σας δώσουν τα λεφτά τους;

Τέλος πάντων, το παιχνίδι της Τούμπας πέρασε στην ιστορία με ένα πελώριο 0-0 που οριστικά δίνει στον Ολυμπιακό τον τίτλο, αλλά βλέποντας εκείνον τον χουλιγκάνο να κυνηγά τον Αντώνη Νικοπολίδη, πώς αλήθεια αισθάνθηκε ο Θοδωρής Ζαγοράκης; Αυτή ήταν η εικόνα που είχε στο μυαλό του όταν αποφάσιζε να ασχοληθεί με τη διοίκηση του ΠΑΟΚ; Και μία ομάδα που αγωνιστικά έκανε άλματα φέτος, τι κέρδισε στ' αλήθεια χθες από τον φανατισμό; Στο πρώτο ματς του Κυπέλλου, που δεν είχαν συμβεί αυτά τα παρατράγουδα, κατάφερε να νικήσει. Τροφή για σκέψη σε όποια μυαλά ακόμη υπάρχουν.

Το μεγάλο γεγονός πάντως της χθεσινής μέρας είναι το «διπλό» του Λεβαδειακού στην Κρήτη. Ο ΟΦΗ έπειτα από 33 χρόνια, αριθμός-ρεκόρ για ομάδα από την περιφέρεια, καλό είναι να συνηθίσει το τέλος εποχής και την ιδέα πως θα παίξει στη Β' κατηγορία.

Την τελευταία φορά που είχε αγωνιστεί ο ΟΦΗ στη Β' Εθνική ήταν ακόμη η εποχή με τους τρεις ομίλους και το γήπεδό του ήταν ξερό. Οι «Ομιλίτες» τα έχουν -και απόλυτα δικαιολογημένα- με τον Φανούρη Βατσινά, του οποίου οι επιλογές αποδείχτηκαν -με πρώτη και... χειρότερη τον Στράκα- τραγικές. Ομως και οι ποδοσφαιριστές έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης, μια και σε ελάχιστα ματς έδειξαν χαρακτήρα.