Mε οδηγό εκείνη τη νύχτα στο Ρίο (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Θα είναι λάθος αν το αποτέλεσμα μετρήσει παραπάνω από την ευχαρίστηση της μοναδικότητας!

Πάνε 31 χρΟνια από τότε. Απρίλιος του 1974, Ρίο ντε Τζανέιρο. Στο αχανές «Μαρακανά» η Βραζιλία, παγκόσμια πρωταθλήτρια του 1970, ετοιμάζεται για το Μουντιάλ της Δυτικής Γερμανίας. Προσπαθώντας να συνηθίσει τη ζωή μετά τον Πελέ. Δεν είναι και εύκολο. Στην ενδεκάδα της όμως υπάρχουν μυθικά ονόματα: Ριβελίνο, Ζαϊρζίνιο, Πιάτσα, Κλοντοάλντο, Πάουλο Σέζαρ, Λεάο. Απέναντί της σε αυτή την τελευταία πρόβα επί βραζιλιάνικου εδάφους, η άγνωστη Ελλάδα. Παιχνίδι για πέντε γκολ, σύμφωνα με τις εφημερίδες της «χώρας του καφέ». Αλλά και στη χώρα μας η αντιμετώπιση του ματς μας έδειχνε ανάλογη διάθεση. Η τηλεόραση δεν πήρε τα δικαιώματα για ζωντανή μετάδοση. Θα έφερνε την κόπια πίσω ο Γιάννης Διακογιάννης όταν θα γύριζε η αποστολή. Ούτε καν ραδιοφωνικά δεν θα ακούγαμε το ματς! Οι δύο αθλητικές εφημερίδες της εποχής δεν δίνουν σημασία στην πρώτη σελίδα. Μόνος αισιόδοξος πριν αναχωρήσει η ομάδα για το Ρίο, ο Αλκέτας Παναγούλιας. Πότε δεν ήταν άλλωστε;

Οταν ξημΕρωσε, στην Ελλάδα κάποιοι είχαν μάθει το αποτέλεσμα! Είχαμε φέρει 0-0. Ακουγόταν σαν ψέμα. Εμείς; Η Ελλάδα; Που μόλις πριν από λίγους μήνες στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου είχαμε γίνει ρεζίλι των σκυλιών με ήττες σε όλα τα ματς; Που στο τελευταίο ματς με τη Γιουγκοσλαβία στο Στάδιο Καραϊσκάκη είχαμε φάει τέσσερα γκολ; Κι όμως!
Ο ΔομΑζοΣ, ο Αντωνιάδης, ο Δεληκάρης, ο Σαράφης, ο Ελευθεράκης, ο Τερζανίδης είχαν μπλοκάρει τους «καριόκας». Ο Οικονομόπουλος δεν δεχόταν γκολ ούτε με αίτηση. Ο Ιωσηφίδης στο πρώτο του ματς με το εθνόσημο έκανε τη ζωή του Ζαϊρζίνιο… ποδήλατο! Και αν ο Θωμάς Μαύρος, παιδί αμούστακο ακόμα, έβαζε το γκολ στο τετ α τετ με τον Λεάο, θα είχαμε καταφέρει το αδιανόητο!

ΣΗμερα τα πρΑγματα είναι διαφορετικά. Η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης. Μιλώντας με τους Βραζιλιάνους συναδέλφους, μου έκανε εντύπωση το ότι ήξεραν σχεδόν τα πάντα για τους δικούς μας. Για τον αρχηγό Ζαγοράκη, για τον Βρύζα, τον Καραγκούνη, τον Φύσσα, τον Χαριστέα. Για τον Νικοπολίδη η κουβέντα είχε επωδό την ατάκα «ο συμπαίκτης του Ριβάλντο». Ο «Ρίμπο» πάντα ήταν αγαπητός στον Τύπο της χώρας του και το να μην ακούσεις το όνομά του από κάποιον Βραζιλιάνο ρεπόρτερ αν μιλήσεις μαζί του για μπάλα είναι απίθανο!

Το επΙσημο σάιτ του τουρνουά αναφέρεται σε αυτό το ματς σαν το απόλυτο κοντράστ των στυλ. Η Βραζιλία του θεάματος με την Ελλάδα του ρεαλισμού! Ούτε στον ελληνικό αθλητικό Τύπο δεν θα διάβαζες πιο… κοινότοπο σχόλιο! Η παρουσία μας εδώ σημειώνεται με εγκωμιαστικά σχόλια λόγω Ρεχάγκελ. Στο… γήπεδό του ο Οτο ξέρει να χειριστεί τα μίντια καλά. Αν εξυπηρετούσε στο μισό και τους Ελληνες όπως τους συμπατριώτες του, θα ήταν μια χαρά τα πράγματα!

Τι μποροΥμε να περιμένουμε απόψε; Πάντως όχι θαύματα. Κακά τα ψέματα, το αποτέλεσμα όταν παίζεις με αυτούς είναι απόλυτα εξαρτώμενο από τα κέφια τους! Σου μένει να αποδώσεις το μάξιμουμ και να περιμένεις βοήθεια από την τύχη. Ο,τι και να είναι, επειδή δεν μπορείς να ξέρεις πότε θα σου δοθεί η ευκαιρία να αντιμετωπίσεις αυτή τη ομάδα ξανά, απλά το απολαμβάνεις. Μερικές φορές νομίζεις πως η Εθνική ομάδα… υποχρεώνεται να παίξει για να γίνονται αναλύσεις για τα συστήματα. Αυτό δεν είναι τέτοιο ματς. Θα είναι λάθος αν το αποτέλεσμα μετρήσει παραπάνω από την ευχαρίστηση της μοναδικότητας! Υπάρχουν παιχνίδια σημαντικά, υπάρχουν άλλα που είναι αγγαρεία, άλλα που είναι τιμή να τα παίζεις. Αληθινή εμπειρία, όμως, ελάχιστα. Ρωτήστε αυτούς που έπαιξαν το '74 στο Ρίο.