Για «μπαράζ» στην Ελβετία

Τ ο 2-1 επί των Ισραηλινών κοντεύει να γίνει ρουτίνα, μια και το ίδιο σκορ γράφτηκε στο ταμπλό και στις δύο προηγούμενες αναμετρήσεις της Εθνικής με τον συγκεκριμένο αντίπαλο επί ελληνικού εδάφους. Μόνο που ρουτίνα σαν τη χθεσινοβραδινή είναι ευπρόσδεκτη. Τις επιτυχίες στο ποδόσφαιρο δεν τις βαριέται κανείς. Και, εν πάση περιπτώσει, δεν συνιστά ρουτίνα για το ελληνικό συγκρότημα η συμμετοχή σε Μουντιάλ. Οταν κι εφόσον την εξασφαλίσουμε, φυσικά.

Ετσι όπως είναι πλέον τα πράγματα στον όμιλό μας, το ματς στην Ελβετία τον ερχόμενο Σεπτέμβριο προσλαμβάνει χαρακτήρα μπαράζ. Μόνο που για εμάς το κλειδί του παραδείσου (όρα Νότια Αφρική) μπορεί να αποτελέσει και η ισοπαλία. Με ένα «Χ» κατά 99% οι παίκτες του Οτο Ρεχάγκελ θα πετύχουν την πολυπόθητη πρόκριση.

Εάν είχαμε πάρει έστω τον ένα βαθμό στην αναμέτρηση με τους Ελβετούς στο Καραϊσκάκη, θα ήμασταν σαφώς σε πλεονεκτικότερη θέση, όμως όταν θέλεις να κόψεις πρώτος το νήμα δεν είναι συνετό να κοιτάζεις πίσω. Ούτε είναι σοφό να μεμψιμοιρούμε μερικές ώρες μόνο ύστερα από μια υπερπολύτιμη νίκη σαν κι αυτή στο Ηράκλειο. Μία νίκη η οποία επανέφερε την Εθνική στον αφρό. Είναι ξανά στην κορυφή της βαθμολογίας. Ισόβαθμη με τους Ελβετούς μεν, αλλά με καλύτερη διαφορά γκολ (12-4 έναντι 11-6).

Το δεξί σουτ του Δημήτρη Σαλπιγγίδη και το εύστοχο πέναλτι του Γιώργου Σαμαρά, αφού στο ενδιάμεσο το γκολ του Γκολάν έφερε το ματς στα ίσα (άλλαξε την πορεία της μπάλας, ύστερα από το σουτ του Μπαρντά), ήταν οι καταλυτικές στιγμές στο παιχνίδι του Ηρακλείου.

Θα ήταν άδικο, άλλωστε, για το κοινό της Κρήτης να μην πανηγυρίσει. Οι φίλαθλοι του νησιού γέμισαν το Παγκρήτιο, δεν άγχωσαν τους διεθνείς και οι «οικοδέσποινα» ΕΠΣ Ηρακλείου πέτυχε απόλυτα στη διοργάνωση του αγώνα. Η προσπάθεια του προέδρου της, Νίκου Τζώρτζογλου, να είναι όλα στην εντέλεια καρποφόρησε. Διαψεύστηκαν, ασφαλώς, οι Κασσάνδρες που προέβλεπαν διάφορα στραβά κι ανάποδα...

Προσεγγίζοντας τα τεκταινόμενα στο τερέν του Παγκρητίου, ο Ρεχάγκελ παρέταξε μια ενδεκάδα ενδεδειγμένη για τις απαιτήσεις της συγκεκριμένης συνάντησης. Ο Σαλπιγγίδης ήταν συγκριτικά ο καλύτερος της Εθνικής και ο Μόρας ήταν συνεπέστατος στα αμυντικά καθήκοντά του. Παρεμπιπτόντως, σε αντίθεση με το ματς του «Ραμάτ Γκαν», χθες ο Σαχάρ «βιδώθηκε».

Επίσης, αυτή τη φορά βοήθησαν πολύ επιθετικά και τα άκρα: ο Τοροσίδης, κατά πρώτο λόγο (κέρδισε και το πέναλτι) και ο Σεϊταρίδης. Αναντίρρητα στο α' μέρος η Εθνική μας έδειξε ότι διαθέτει περισσότερες λύσεις από τους Ισραηλινούς. Ωστόσο, στο β' ημίχρονο ο Γερμανός είχε μια ατυχέστατη έμπνευση στο 1-1, αποσύροντας τον Γκέκα. Εστω και αν ο Σαμαράς χρίστηκε σκόρερ από τα 11 μέτρα. Εναν επιθετικό με τα χαρακτηριστικά του Φάνη δεν τον καλείς στον πάγκο σε τόσο κρίσιμο σημείο.

Και δυο κουβέντες για το Ισραήλ: αποδείχτηκε ότι ο Γιόσι Μπεναγιούν είναι ο παίκτης που ξεχωρίζει με την προσωπικότητά του. Με το που μπήκε η... αύρα του αναστάτωσε την ελληνική ομάδα.