Θέλουν να ακολουθήσουν τα χνάρια των προηγούμενων (Sportday / Χρ.Σωτηρακόπουλος)

Ο έρωτας των Γιαπωνέζων με την μπάλα κρατά από τα τέλη της δεκαετίας του '70. Η απόφασή τους να διεκδικήσουν κάποτε το Μουντιάλ λήφθηκε σε συνδυασμό με την πρόταση της TOYOTA να σώσει το υπό εξαφάνιση Διηπειρωτικό Κύπελλο. Από το 1980, σε μονό ματς στο Τόκιο, οι νικητές του Πρωταθλητριών και του Κόπα Λιμπερταδόρες έδιναν ραντεβού κάθε Δεκέμβριο.

Αυτό βοήθησε στη διάδοση στη «χώρα του ανατέλλοντος ηλίου» του αθλήματος που οι ίδιοι αποκαλούσαν «αλλόκοτο»! Η ανάληψη της διοργάνωσης του Μουντιάλ 2002 οδήγησε στην ανάγκη δημιουργίας και ανταγωνιστικής ομάδας και αυτή την ευθύνη ανέλαβε ένας Γάλλος. Ο Φιλίπ Τρουσιέ μπόρεσε να τους κάνει αληθινή ομάδα, που στο Παγκόσμιο Κύπελλο άφησε καλές εντυπώσεις. Ο αποκλεισμός από την Τουρκία ήρθε σαν σοκ, αλλά τελικά η κατάληψη της τρίτης θέσης από τους γείτονές μας μαλάκωσε κάπως τις αντιδράσεις.

Η Ιαπωνία έχει πια προπονητή μια αληθινή φυσιογνωμία του ποδοσφαίρου, τον Ζίκο. Ο «λευκός Πελέ» πάντα αποτελούσε λατρεία τους. Από το 1981 ακόμη, όταν οδήγησε σε εκείνον τον τελικό του Διηπειρωτικού τη Φλαμένγκο σχεδόν μόνος του στο 3-0 επί της Λίβερπουλ του Νταλγκλίς και του Σούνες. Ηδη η ομάδα έχει προκριθεί στο Μουντιάλ που γίνεται σε ένα χρόνο στα ίδια γήπεδα με το Confederations, οπότε η αποστολή του Βραζιλιάνου σούπερ σταρ στην Aπω Ανατολή θεωρείται κιόλας επιτυχημένη. Με ελάχιστους πια παίκτες να αγωνίζονται στην Ευρώπη, οι Ιάπωνες έχουν μια φουρνιά που επιθυμεί να κάνει την ίδια εντύπωση με την προηγούμενη.

Ο Χιντετόσι Νακάτα, ο οποίος υπήρξε ο πρεσβευτής του γιαπωνέζικου ποδοσφαίρου την τελευταία δεκαετία, φορά πια τη φανέλα της Φιορεντίνα. Εκανε τα καλύτερα χρόνια του στην Περούτζια (10 γκολ σε 33 ματς την πρώτη σεζόν του στο Καμπιονάτο) και μεταγράφηκε στη Ρόμα, την οποία βοήθησε να πάρει –με προπονητή τον Καπέλο– το σκουντέτο το 2001.
Ο άλλος Νακάτα, ο Κόζι, έγινε μόλις ο τρίτος Ιάπωνας που φόρεσε φανέλα γαλλικής ομάδας, όταν ο Τρουσιέ τον απέκτησε για τη Μαρσέιγ το 2005. Ο Ιναμότο προσπαθεί στην Πρέμιερσιπ με τη Γουέστ Μπρόμιτς και ο Νακαμούρα αγωνίζεται στη Ρετζίνα. Ισως το καλύτερο όνομα από την τωρινή ομάδα να είναι ο Γιαναγκισάβα, ο οποίος βγάζει το ψωμί του στη Μεσίνα, αλλά η δυναμική αυτής της εθνικής προέρχεται από τη συνολική δουλειά.

Ο Μοτογιάμα της Κασίμα, ο Εντο της Οσάκα και ο Ταμάντα της Ρεϊσόλ βλέπουν αυτή τη διοργάνωση ως ευκαιρία για να ακολουθήσουν τα χνάρια των παλιών στην Ευρώπη. Ο Ζίκο πιστεύει πως αυτή η ομάδα μπορεί να κάνει ζημιές του χρόνου στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Για εμάς, πάντως, αυτό το τεστ είναι σημαντικό. Ενα άλλο στυλ, μια άλλη νοοτροπία που δεν έχουμε ποτέ βρει απέναντί μας σε επίσημο ματς. Εδώ πια δεν υπάρχουν δικαιολογίες, όπως για την ποιότητα που είχαν οι Βραζιλιάνοι. Απόψε είναι το ματς-κλειδί για την Εθνική μας σε αυτή τη διοργάνωση. Ακόμα κι αν δεν προκριθούμε, η νίκη σήμερα θα είναι το αυτονόητο που θα θέλαμε από την παρουσία μας εδώ.