ΟΤΑΝ ο πελάτης δεν έχει πάντα δίκιο! (Sportday / Χρήστος Σωτηρακόπουλος)

Θα είναι πολύ άσχημο το κόμπλεξ που κουβαλούν κάποιοι να το βγάλουν τώρα, μαζεμένο!

H καταστροφολογΙα ήταν πάντα στο αίμα μας. Χάσαμε, λοιπόν, από την Ιαπωνία στη Φρανκφούρτη. Πανικός! Να γίνει λαϊκό δικαστήριο! Να κρεμαστούν οι ένοχοι! Να αποδοθούν ευθύνες! Ηρεμα! Δεν έγινε και τίποτα το τραγικό. Χάσαμε από τη Βραζιλία και στη συνέχεια από την Ιαπωνία. Ναι, δεν έπαιξε καλά η ομάδα, αλλά ποιος δεν ήξερε ότι αυτοί οι παίκτες έχουν μείνει από δυνάμεις προ πολλού; Αυτά τα ματς βοηθούν για συμπεράσματα. Πρώτον και κύριον, αυτή η ομάδα στηρίζεται πάρα πολύ σε κάποιους άξονες. Ο Ζαγοράκης, ο Καψής, ο Δέλλας δεν είναι εύκολο να αντικατασταθούν. Δεύτερον, οι πολλές φωνές στον Ρεχάγκελ για αλλαγές ποδοσφαιριστών καλό είναι να σταματήσουν. Είδαμε τον Παπαδόπουλο σε δύο ματς. Τον Γκέκα σ' ένα ολόκληρο ημίχρονο. Τον Λάκη σε ρόλο βασικού.

Δεν μποροΥν να πάρουν τη φανέλα από τον Χαριστέα, τον Βρύζα, τον Σεϊταρίδη. Δεν είναι κακό να παραδεχτούμε πως βάθος σε παίκτες για να γίνουν βασικοί δεν έχουμε. Ούτε η πρώτη εθνική ομάδα είμαστε ούτε η τελευταία στην Ευρώπη που βασίζεται σε κάποιον κορμό. Ο Κατσουράνης, ο Μπασινάς ο Καραγκούνης είναι κουρασμένοι. Ομως δεν βγαίνουν, γιατί είναι απλώς οι καλύτεροι που έχουμε σε αυτές τις θέσεις. Ακόμα και ο Τσιάρτας στο δικό του ρόλο, του κλασικού «δεκαριού», παραμένει ο μοναδικός στην Ελλάδα. Το ότι δεν έχει πια παιχνίδια στα πόδια του, άρα κουράζεται και πιο εύκολα, δεν είναι δική του ευθύνη. Ας είχε βγάλει κι άλλους το ελληνικό ποδόσφαιρο που να μπορούσαν να έχουν την τελική πάσα του ώστε να μην τον καλεί πια ο Ρεχάγκελ.

Μην ξεχνΑμε άλλωστε αυτό που πέρυσι, μέσα στην ευφορία του θριάμβου, λέγαμε, αλλά δεν ακουγόταν. Η Ελλάδα έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης. Δεν έγινε όμως και η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη! Ο κόσμος ξαφνικά άρχισε να έχει παράλογες απαιτήσεις. Αν πάμε στο επόμενο Μουντιάλ σ' ένα χρόνο, μέσα από τα μπαράζ, ο κόσμος θα έχει απαιτήσεις! Αν του χρόνου εδώ, στα γερμανικά γήπεδα, κάνουμε μία ισοπαλία και δύο ήττες και αποκλειστούμε -κάτι πολύ φυσιολογικό- θα αρχίσουν πάλι τα όργανα! Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, αλλά στην περίπτωση της Εθνικής δεν συμφωνώ! Γιατί το μαγαζί προοριζόταν να σερβίρει χταποδάκι και ουζάκι, αλλά κατάφερε να μπορεί να προσφέρει αστακό και ακριβό κρασί! Μη ζητεί, λοιπόν, ξαφνικά ο πελάτης και τα ρέστα επειδή το κρασί δεν είναι… Μπορντό και μάλιστα εσοδείας του '67!

ΑυτΗ η ομΑδα ξεπέρασε την πραγματικότητα. Φέτος στο Συνομοσπονδιών ήρθε φανερά κουρασμένη και με ηθικό χαμηλό μετά την ήττα από την Ουκρανία. Αν θέλουμε όλοι εμείς μία φορά να προκριθούμε στο Μουντιάλ του 2006, οι διεθνείς θέλουν εκατό! Και ο Ρεχάγκελ, που η γιορτή θα γίνει στο σπίτι του, χίλιες! Η γιούχα λοιπόν που συνόδευσε την Εθνική ομάδα στη λήξη του ματς της Κυριακής εμένα με ενόχλησε. Οπως και οι πενήντα οπαδοί που είχαν συγκεντρωθεί μετά το ματς έξω από τα αποδυτήρια του «Βαλντστάντιον» και μόλις είδαν τον Θοδωρή Ζαγοράκη άρχισαν την γκρίνια! Ελεος! Αυτή η παρέα των παικτών μάς πήγε πάρα πολύ μακριά. Θα είναι πολύ άσχημο το κόμπλεξ που κουβαλούν κάποιοι να το βγάλουν τώρα, μαζεμένο!

Οσο για τον Οτο Ρεχάγκελ, η εικόνα κάποιων σε αυτό το τουρνουά τον δικαιώνει απολύτως που επιμένει μέχρι θανάτου στους ίδιους. Αλλωστε, διαχρονικά στο ποδόσφαιρο οι καλύτεροι είναι οι… απόντες. Ο ίδιος, παίρνοντας πέρυσι το ρίσκο να μείνει στην Ελλάδα μετά το απλησίαστο κατόρθωμα, πρέπει να γνώριζε πως αποτελεί αυτοκτονία να προσπαθήσει να ξεπεράσει αυτό που έγινε. Ακόμα και να το πλησιάσει. Είμαι βέβαιος πως τη λύση που θα τον κάνει να ξεμπλέξει με το πρόβλημα θα τη βρει. Και θα παρουσιάσει το φθινόπωρο μια ομάδα ικανή να κάνει την υπέρβαση και να πάει στα μπαράζ. Αυτό θα είναι που θα μετρήσει σε τελική ανάλυση!