Ομπράντοβιτς: «Δεν υπάρχουν μυστικά»

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς είναι αναμφίβολα το πρόσωπο των ημερών. Ο Σέρβος κόουτς του Παναθηναϊκού έχει μπει εδώ και χρόνια στις καρδιές των φίλων του «τριφυλλιού» και από το περασμένο Σάββατο, έχει τον δικό του χώρο και στην οροφή του ΟΑΚΑ καθώς το banner που θυμίζει σε όλους πως πρωταθλητής Ευρώπης του 2009 είναι ο Παναθηναϊκός, φέρει τη φωτογραφία του.

Ο τεχνικός των «πρασίνων» παραχώρησε συνέντευξη στο ένθετο «ΑΘΗΝΑ984freepress» που κυκλοφορεί αυτήν την Πέμπτη (14/05) με την «ATHENS Voice». O πολυνίκης προπονητής μίλησε για τον Παναθηναϊκό, την Αθήνα, τους οπαδούς του «τριφυλλιού» αλλά και το παρελθόν. Ενώ αποκάλυψε και ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος του.

Ορισμένα από τα κυριότερα σημεία της συνέντευξης

Έχετε καθοδηγήσει αρκετές ομάδες της Ευρώπης και έχετε κερδίσει το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα 7 φορές. Ποιο είναι, τελικά, το μυστικό του πρωταθλητή;

«Δεν θεωρώ ότι υπάρχουν μυστικά στη δουλειά μας. Βασικός παράγοντας, βέβαια, είναι η τύχη, στην οποία πιστεύω. Πίσω όμως από κάθε πράγμα υπάρχει η σκληρή δουλειά και φυσικά πρέπει να ξεχάσεις οτιδήποτε είναι γύρω σου και ν’ αφοσιωθείς σ’ αυτό που κάνεις. Αισθάνομαι πολύ χαρούμενος και απολαμβάνω, το ότι έχω την ευκαιρία να ζω και να εργάζομαι, εκεί που θέλω και όπως θέλω. Σε κάθε νέα μπασκετική χρονιά, καταλαβαίνεις από την αρχή πως θα είναι διαφορετική και πιο δύσκολη. Πρέπει να ξεχνάς αυτό που έγινε πέρυσι και να σκέφτεσαι το αύριο. Το ίδιο ισχύει και στη ζωή. Πρέπει να ξυπνάς κάθε μέρα έτοιμος ν’ αντιμετωπίσεις τα πάντα».

Πώς εισπράττετε όλη αυτήν την αναγνώριση στο πρόσωπό σας;

«Η επιτυχία, η πρωτιά, δεν ήταν και δεν είναι ποτέ αυτοσκοπός μου. Είμαι ένας άνθρωπος και επαγγελματίας, που φυσικά και θα επιθυμούσε να κερδίζει πάντοτε, αλλά στην πραγματικότητα μου αρκεί το να έχουμε μια καλή απόδοση, μια καλή χρονιά».

Τι αντιπροσωπεύει για εσάς η Αθήνα;

«Είναι σαν να είμαι σπίτι μου. Έχω πάρα πολλούς πραγματικούς φίλους εδώ – εντός και εκτός του μπάσκετ – ενώ ένα ακόμα πολύ σημαντικό στοιχείο είναι ότι μπορώ, όποτε το επιθυμήσω, να επισκέπτομαι τους φίλους μου στο Βελιγράδι, μέσα σε μιάμιση ώρα . Η Αθήνα και η Ελλάδα αισθάνομαι γενικά, ότι αποτελούν μια δεύτερη πατρίδα για μένα».

Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σας φόβος;

«Θα έλεγα, ο θάνατος. Θυμάμαι το θάνατο του πατέρα μου. Ήταν για μένα η πιο δύσκολη ημέρα της ζωής μου. Προσπάθησα να το σκεφτώ, σαν κάτι που δεν ήταν αληθινό. Τελικά, συνειδητοποίησα πως είναι μέρος της ζωής».

Το 1992 που προπονούσατε την Παρτιζάν μόλις είχε αρχίσει ο πόλεμος στο Σαράγεβο. Εσείς καταφέρατε να βρεθείτε στην κορυφή της Ευρωλίγκας. Πώς βιώσατε αυτή την κατάσταση;

«Ημουνα πολύ τυχερός, που μου δόθηκε η ευκαιρία να γίνω ο αρχιπροπονητής αυτής της ομάδας, την οποία αγαπώ πολύ. Εκείνη τη χρονιά κερδίσαμε 3 τίτλους, πρωτάθλημα και κύπελλο στη χώρα μας και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Οι περισσότεροι παίκτες μου τότε δεν είχαν σχεδόν καθόλου εμπειρία από πρωταθλητισμό σε εγχώριο επίπεδο, πολύ δε περισσότερο σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, αφού ο μέσος όρος ηλικίας τους άγγιζε τα 22 χρόνια! Γι’ αυτό και είμαι ακόμα και σήμερα υπερήφανος, για όλα εκείνα που πετύχαμε τότε. Ήταν κάτι πρωτοφανές για το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Θυμάμαι πως παίξαμε τελικό κυπέλλου Γιουγκοσλαβίας με τη Μπόσνα στο Σεράγεβο. Δεν είχαμε κανένα πρόβλημα, ούτε εκεί ούτε σε καμία άλλη πόλη, που επισκεφτήκαμε. Ακόμα και σήμερα έχω καλούς φίλους απ’ όλα τα μέρη της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Αγαπώ πολύ την πατρίδα μου και θα ήθελα να τη δω να γίνεται μέλος της ΕΕ».

Φέτος κλείνετε δέκα χρόνια στο τιμόνι του Παναθηναϊκού. Πού οφείλεται αυτή η χημεία με την ομάδα, τους παίκτες, τον κόσμο και τους αδελφούς Γιαννακόπουλους;

«Στη δουλειά μας αυτό που μετράει πιο πολύ, είναι το αποτέλεσμα που φέρνεις. Βέβαια, θεωρώ πολύ σημαντικό το ότι οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι με έχουν κάνει να αισθάνομαι ως μέλος της οικογενείας τους. Σε κάθε χρονιά θα υπάρχουν και οι κακές μέρες, οι άτυχες στιγμές, καθώς και ένα διάστημα ‘πεσίματος’ της ομάδας ή ακόμα δυσκολότερες καταστάσεις. Τότε, λοιπόν, όλοι γινόμαστε ένα, ξεπερνάμε τα εμπόδια και έτσι νιώθουμε αυτή τη χημεία που μας ενώνει! Πολύ ξεχωριστός είναι ο κόσμος του Παναθηναϊκού και εκείνη η υπέροχη ατμόσφαιρα που κάθε φορά δημιουργεί, μέσα και έξω απ’ το γήπεδο. Ολοι αυτοί οι παράγοντες, ίσως τελικά να αποτελούν και το μυστικό του πρωταθλητή.».