Εδωσε νέα διάσταση στο παιχνίδι

Υπήρξε από τους στυλοβάτες της ΑΕΚ της εποχής του Γιένε Τσάκναντι, στη δεκαετία του '60, όταν η «Ενωση» κατέκτησε τα δύο πρώτα πρωταθλήματά της επί Εθνικής κατηγορίας.

Μετά ήταν μέλος της πρώτης ελληνικής ομάδας που αγωνίστηκε άνοιξη στην Ευρώπη, στα προημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1969, χάνοντας στις λεπτομέρειες την ευκαιρία να αποκλείσει τη Σπάρτακ Τρνάβα και να φτάσει στα ημιτελικά απέναντι στον Αγιαξ του Κρόιφ. Ο Στέλιος Σκευοφύλακας ήταν ο ποδοσφαιριστής που έδωσε νέα διάσταση στο παιχνίδι του «Δικέφαλου» ως ο ακραίος μέσος με την κάθετη μπαλιά, πολύ πριν ο όρος ασίστ μπει στην (ποδοσφαιρική) ορολογία της καθημερινότητάς μας.

Τον θυμάμαι να καθοδηγεί την ΑΕΚ του Μπράνκο Στάνκοβιτς στον τίτλο του 1971, σε μία εξαιρετική ομάδα στην οποία αυτός, ο Καραφέσκος και ο Λαβαρίδης ταίριαζαν σαν το γάντι στο χέρι μαζί με τον Νικολαΐδη, τον Πομώνη και τον Βεντούρη και στο τελευταίο ματς της σεζόν, το 6-0 με την Προοδευτική, έψαχναν… απεγνωσμένα να βοηθήσουν τον Μίμη Παπαϊωάννου προκειμένου να αναδειχθεί πρώτος σκόρερ, ξεπερνώντας τον (μετέπειτα «Ενωσίτη») Γιώργο Δέδε.

Τον θυμάμαι επίσης να κάνει ένα αρχοντικό ματς κόντρα στην Ιντερ του Ματσόλα και του Φακέτι στο «Σαν Σίρο», αλλά κυρίως μου μένει στο μυαλό χαραγμένη η… δυσκολία να τον βρω στα χαρτάκια! Στην αυλή του σχολείου κάθε πρωί γινόταν το απαραίτητο παζάρι για να περάσουν στα χέρια μας τα πιο δυσεύρετα και ο Σκευοφύλαξ (όπως λάτρευαν να τον λένε οι εκφωνητές του ραδιοφώνου) ήταν τόσο σπάνιος όσο και το στυλ παιχνιδιού του!

Το 2005, όταν ο σύνδεσμος βετεράνων της ΑΕΚ με τίμησε σε μια εκδήλωση, τον είδα πρώτη φορά από τόσο κοντά και ήθελα να του πω πόσο πολύ με… ταλαιπώρησε κάποτε για να αποκτήσω τη χάρτινη φιγούρα του! Στο άκουσμα, χθες, της θλιβερής είδησης του θανάτου του από την επάρατο νόσο αισθάνθηκα ένα σφίξιμο στο στομάχι, σαν να ήταν δικός μου άνθρωπος.

Τώρα που γράφω αυτές τις αράδες για να του ευχηθώ καλό ταξίδι, σκέφτομαι τελικά πως εκείνη την εποχή της παιδικής αθωότητας κάθε ποδοσφαιριστής που ακούγαμε, που βλέπαμε και που ψάχναμε απεγνωσμένα στα χαρτάκια έγινε τελικά «δικός» μας άνθρωπος. Δεν ξέρω αν οι σημερινοί σούπερ σταρ με τα τεράστια συμβόλαια, που αλλάζουν ομάδες σαν τα πουκάμισα και οδηγούν τα πανάκριβα αμάξια, είναι κομμάτι της ζωής ενός παιδιού.