Μπατίστ: «Το κάτι άλλο τα ματς με τον Ολυμπιακό»

Ούτε ο ίδιος ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν πίστευε πριν έξι χρόνια, όταν επέλεγε τον Μάικ Μπατίστ για τη θέση του φόργουορντ πως ο Αμερικανός θα έμενε στον Παναθηναϊκό για έξι χρόνια και θα γινόταν ο μακροβιότερος ξένος στην ιστορία της ομάδας. Ο 31χρονος σέντερ παραχώρησε συνέντευξη στο ιταλικό περιοδικό «Dream team» και δεν άφησε ούτε ένα ερώτημα αναπάντητο. Μίλησε για τη σχέση του με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, για τα δύο ευρωπαϊκά που έχει κατακτήσει, για την Ελλάδα, για το ενδεχόμενο να γίνει πατέρας αλλά και για το πότε σκέφτεται να σταματήσει το μπάσκετ.

Στον Παναθηναϊκό υπέγραψε το 2003 και οι δυσκολίες που αντιμετώπισε ήταν πολλές. Η προσαρμογή τους στους «πράσινους ήταν δύσκολη, κάτι που παραδέχθηκε και ο ίδιος. «Πρέπει να παραδεχθώ ότι τα δύο πρώτα χρόνια στον Παναθηναϊκό ήταν δύσκολα. Ερχόμενος από τις ΗΠΑ έπρεπε να προσαρμοστώ σε πολλές διαφορετικές καταστάσεις σε σχέση με αυτό που είχα μάθει και συνηθίσει, τόσο εντός, όσο και εκτός γηπέδου. Στη συνέχεια, κυρίως χάρη στη βοήθεια από τους συμπαίκτες μου και του ίδιου του συλλόγου, άρχισα να προσαρμόζομαι. Στην Αθήνα έκανα πολλούς φίλους, έμαθα να εκτιμώ τον τρόπο ζωής και τον πολιτισμό της Ελλάδας, φτάνοντας να είναι ένα δεύτερο σπίτι για μένα. Και κάθε παίκτης που νιώθει καλά εκεί όπου βρίσκεται σίγουρα παίζει καλύτερα».

Στους «πράσινους, όμως, συνάντησε τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και αυτό ήταν ίσως το σημείο κλειδί. «Η σχέση με τον Ομπράντοβιτς είναι εξαιρετική και βασίζεται στην ειλικρίνεια. Δεν λέει ψέματα και δεν προσπαθεί να κρύψει την αλήθεια. Όταν είσαι ειλικρινής με τους άλλους και λες την αλήθεια, τότε κερδίζεις τον μεγαλύτερο δυνατό σεβασμό. Σίγουρα όταν δουλεύεις μαζί του δεν είναι όλες οι μέρες καλές. Όταν βλέπει ότι δεν προπονούμαι καλά, ότι δεν τα δίνω όλα, έρχεται, μου φωνάζει. Αυτή είναι η δουλειά του όμως. Να παίρνει το μάξιμουμ από μένα και όλους τους άλλους παίκτες. Μπορεί σε άλλες ομάδες να μην χρειάζεται να είσαι πάντα σε ετοιμότητα, αλλά εδώ στην Αθήνα το θέμα είναι πάντα η νίκη, ακόμη και στην προπόνηση! Ως παίκτης είναι κάτι που πρέπει να μάθεις να αποδέχεσαι».

Ο «Ζοτς» ήξερα τι επέλεγε. Ο Σέρβος κόουτς γνώριζε πως αποκτούσε έναν φόργουορντ που θα μπορούσε, υπό προϋποθέσεις, να αγωνιστεί σε κάποια κοντά σχήματα και ως σέντερ. Έξι χρόνια μετά, ο Μπατίστ είναι ένας από τους καλύτερους σέντερ της Ευρώπης. «Δεν είχα πρόβλημα να παίξω κοντά στο καλάθι, γιατί ήδη ήξερα να παίζω με πλάτη. Δυσκολεύτηκα περισσότερο στο να προσαρμοστώ στο ευρωπαϊκό σύστημα παιχνιδιού και γιατί ο ρόλος μου τόσο στην επίθεση, όσο και στην άμυνα απαιτούσε να προσαρμοστώ άμεσα σε κάποια πράγματα. Δούλεψα πολύ στην προπόνηση για να βελτιωθώ. Αυτό που με βοήθησε και οδήγησε ήταν ένα πράγμα: Ο Ομπράντοβιτς είδε σε εμένα ένα συγκεκριμένο δρόμο για να βελτιωθώ και τον ακολούθησα, τον πίστεψα με κλειστά τα μάτια».

Σε αυτές τις έξι σεζόν του μέχρι σήμερα στους «πράσινους», έχει κατακτήσει δύο φορές το Ευρωπαϊκό, ένα τρόπαιο, το οποίο, σύμφωνα με τον Αμερικανό, είναι «από τα σημαντικότερα τρόπαια στον κόσμο μαζί με τον τίτλο του ΝΒΑ και το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι μεγάλη τιμή να κατακτάς αυτόν τον τίτλο, θα έλεγα σε κάθε Αμερικάνο που έρχεται στην Ευρώπη ότι είναι από τις καλύτερες εμπειρίες που μπορεί να βιώσει».

Τόσα χρόνια στη χώρα μας πια, ο Μπατίστ θεωρεί την Ελλάδα ως δεύτερο σπίτι του. «Είμαι πραγματικά πολύ διαφορετικός σε σχέση με το πώς ήμουν όταν πρωτοήρθα στην Ευρώπη. Ήμουν νέος, ανώριμος, τώρα είμαι παντρεμένος, κάνω μια διαφορετική ζωή και είμαι καλύτερος άνθρωπος. Έμαθα να εκτιμώ τα μικρά πράγματα και στην Ελλάδα νιώθω πραγματικά καλά. Μου αρέσει ο τρόπος ζωής στην Ελλάδα, να ξυπνώ, να πηγαίνω έξω για έναν καπουτσίνο, ή να βγαίνουμε έξω όποτε το πρόγραμμα μας το επιτρέπει. Ο κόσμος ζει εκεί κάθε δευτερόλεπτο. Ζουν κάθε στιγμή της ζωής. Με δέχθηκαν και τους δέχθηκα. Δεν μπορείς να ζεις τόσα χρόνια σε ένα τέτοιο μέρος αν δεν προσπαθήσεις να καταλάβεις τους ανθρώπους, να τους γνωρίσεις, να τρως το φαγητά που τρώνε. Όλα όσα ζω γεμίζουν μια βαλίτσα εμπειρίες τις οποίες θα δώσω κάποτε στα παιδιά μου και τα εγγόνια μου. Στην Αθήνα πάντα μπορείς να βρεις ένα μέρος που να ηρεμήσεις, αν θέλεις να μείνεις μόνος σου με ησυχία. Προσωπικά μου αρέσει να πηγαίνω στο σινεμά, για μπόουλινγκ, να μένω σπίτι και να παίζω online με τον αδελφό μου ή τους φίλους μου στις ΗΠΑ ή ακόμη καλύτερα να μιλώ μέσω Skype με τη μητέρα μου και τις αδελφές μου. Το να μπορώ να τις βλέπω να τις βλέπω να χαμογελούν… Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο για μένα. Είναι στιγμές που δεν σκέφτομαι το μπάσκετ και είμαι ο… Μάικ».

Σίγουρα το γεγονός που έχει στιγματίσει την καριέρα του και δεν θα ξεχάσει ποτέ είναι οι αγώνες με τον «αιώνιο» αντίπαλο Ολυμπιακό. «Σε ότι αφορά την ατμόσφαιρα και τους φιλάθλους τίποτα δεν είναι συγκρίσιμο με την Ευρώπη σε σχέση με τις ΗΠΑ. Και τίποτα στην Ευρώπη δεν συγκρίνεται με αυτό που συμβαίνει στους αγώνες μας με τον Ολυμπιακό. Είναι κάτι που πρέπει να το σεβαστείς. Και αυτοί, όπως κι αυτοί κουβαλάνε μια ιστορία, μια παράδοση έχουν διακρίσεις σε Ελλάδα και Ευρώπη. Και αυτό που κάνει την αντιπαλότητα μεταξύ δύο ομάδων πιο έντονη είναι ότι μιλάμε για δύο από τις καλύτερες ομάδες της ηπείρου που κάθε χρόνο διεκδικούν τρόπαια. Κάθε αγώνας με τον Ολυμπιακό είναι κάτι ιδιαίτερο για εμάς, για τον κόσμο, για όλους. Οι φίλαθλοι τόσο του Παναθηναϊκού, όσο και του Ολυμπιακού είναι ικανοί να δημιουργήσουν την καλύτερη δυνατή ατμόσφαιρα που θα επιθυμούσε ένας παίκτης για να παίξει».

Ο Αμερικανός σέντερ, όταν υπέγραφε στο «τριφύλλι», ήταν 25 χρονών. Πλέον είναι 31 αλλά ακόμη θεωρεί πως τουλάχιστον τέσσερα χρόνια μπροστά του ποιοτικού μπάσκετ. «Το… παράθυρο κλείνει. Είμαι 31 χρονών και αυτό που εύχομαι είναι να μην έχω προβλήματα υγείας. Έχω πει ότι στα 35 θα αποφασίσω αν θα σταματήσω ή όχι. Ξέρω όμως από τώρα ότι θα είναι δύσκολο να αφήσω τα γήπεδα, γιατί το μπάσκετ είναι η ζωή μου. Από παιδί όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά, αρκούσε να πάρω την μπάλα στα χέρια μου και να αρχίσω να σουτάρω για να εξαφανιστούν όλα όσα με απασχολούσαν. Το σώμα μου είναι αυτό που θα μου πει πότε να σταματήσω. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να το ακούσω. Τελειώνοντας την καριέρα μου ως παίκτης πάντως, θα ήθελα να ασχοληθώ με κάτι που έχει να κάνει με το μπάσκετ. Ίσως και ως προπονητής».

Στο μπάσκετ ο Μάικ Μπατίστ έχει καταφέρει όσα θέλει. Αυτό που έχει στο μυαλό του πλέον ο Αμερικανός είναι να γίνει και ένας σωστός πατέρας. «Αυτό που θα ήθελα είναι να είμαι ένας πατέρας που θα είναι παρών. Που θα είναι εκεί να βλέπει τα παιδιά του να μεγαλώνουν, να τα πηγαίνω στο σχολείο, να είμαι εκεί για τα μικρά πράγματα της ζωής που θα βρουν μπροστά τους. Για να βεβαιωθώ ότι δεν θα μεγαλώσουν όπως εγώ με έναν πατέρα απόντα και με τόσες δυσκολίες. Θέλω να τους δείχνω την αγάπη μου κάθε μέρα. Δεν βλέπω την ώρα να κάνω παιδιά. Δύο, τρία… Και όταν έρθει η ώρα να είμαι εκεί γι’ αυτά».

Επιμέλεια: Αντώνης Κατσίκης