Το Ηράκλειο, μονόδρομος στα μπαράζ

Τι ζητάμε από το αποψινό ματς; Πρώτα απ' όλα τη νίκη για να εξαντλήσουμε και την παραμικρή πιθανότητα θαύματος αν ηττηθούν οι Ελβετοί από το Ισραήλ. Ταυτόχρονα, όμως, πρέπει η ομάδα να δείξει πως η εικόνα του δεύτερου ημιχρόνου με τη Λετονία δεν ήταν μόνο απόρροια της έντασης, αλλά και της όποιας αγωνιστικής ποιότητας.

Τρίτον, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως με αφετηρία την κλήρωση του Euro 2012 και σίγουρα στη μεθεπόμενη του Μουντιάλ του 2014, η Ελλάδα θα βιώσει και πάλι πώς είναι να έχεις έναν μπαμπούλα στον όμιλο. Το είχαμε λησμονήσει από τη νύχτα που κατακτήσαμε το Euro, επειδή τόσο στα προκριματικά του 2008 όσο και στην τελική φάση του Euro όπως και σε αυτή την προκριματική φάση του Μουντιάλ ήμασταν στο πρώτο γκρουπ δυναμικότητας.

Το ζητούμενο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι αν θα κρατηθούμε έστω στη δεύτερη ταχύτητα και δεν θα πέσουμε πιο κάτω, κάτι που η σημερινή ομάδα δεν έχει ζήσει. Αυτό προϋποθέτει καθαρό μυαλό σε κάθε ματς, σωστή επιλογή ακόμα και των φιλικών αγώνων, διότι ακόμα και ένα γκολ στις καθυστερήσεις όπως με την Πολωνία τον Αύγουστο ή πριν από δύο χρόνια με την Ισπανία στην Τούμπα κάνουν τεράστια ζημιά!

Φυσικά, το άλλο ζήτημα που οφείλει να μας απασχολήσει είναι η επόμενη μέρα. Οχι αν θα είναι με ή χωρίς τον Ρεχάγκελ, αλλά ξεκάθαρα ποιος μετά τον Οτο. Το πότε είναι ξεκάθαρο. Αν αποκλειστούμε από τα μπαράζ, μιλάμε για την επόμενη μέρα της ρεβάνς που είναι η 19η Νοεμβρίου.

Αν προκριθούμε στο Μουντιάλ, ο Ρεχάγκελ αυτόματα βάσει συμβολαίου θα παραμείνει στον πάγκο, διότι δεν θα δημιουργούσε καλή εντύπωση η απομάκρυνσή του. Ειδικά αν η σκέψη είναι να προσελκύσουμε ένα μεγάλο όνομα από το εξωτερικό. Κι αυτό γιατί οι ξένοι έχουν συνδυάσει την ανύπαρκτη σε επίπεδο εθνικών ομάδων προ του 2001 Ελλάδα με τον Γερμανό τεχνικό.

Εμείς μπορεί να έχουμε τις όποιες αντιρρήσεις μας, αλλά θα είναι άκομψο να τον απομακρύνουμε ενώ θα έχει εξασφαλίσει την τρίτη πρόκριση σε τέσσερις διοργανώσεις η ομάδα με αυτόν στον πάγκο. Η ΕΠΟ οφείλει να κοιτάει ήδη προς το εξωτερικό για ονόματα αντίστοιχου ή μεγαλύτερου βεληνεκούς και βοηθάει ότι η Εθνική, σε αντίθεση με οποιονδήποτε σύλλογό μας, θεωρείται ανταγωνιστική σε διεθνές επίπεδο.

Οχι από τους εντός των τειχών μεμψίμοιρους που βγαίνουν στις γραμμές επικοινωνίας στο ράδιο, αλλά από αυτούς που η γνώμη τους στο εξωτερικό μετράει. Η Ελλάδα είναι για προπονητές που βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους ένας ελκυστικός τόπος και πλέον διαθέτει μια ανταγωνιστική Εθνική ομάδα, η οποία διεκδικεί προκρίσεις. Αυτό δίνει την ευκαιρία στον Σοφοκλή Πιλάβιο να κοιτάξει με μεγαλύτερη άνεση καλύτερα βιογραφικά απ' αυτά που κάποτε έφταναν στην ΕΠΟ.

Καθαρά αγωνιστικά, το ματς με το Λουξεμβούργο είναι από αυτά που δεν χρειάζεσαι προπονητή για να τα κερδίσεις. Οι διεθνείς, όμως, έχουν μια υποχρέωση προς τον κόσμο που θα ανηφορίσει προς το ΟΑΚΑ να μην τον απογοητεύσουν. Ομως για τα μπαράζ –επειδή μαθαίνω πως η ΕΠΟ σκέφτεται το Ολυμπιακό Στάδιο ως έδρα της ομάδας–, ξεκάθαρα λέω πως είναι λάθος.

Το Ηράκλειο είναι η αυτόματη επιλογή. Και επειδή ξεχνάμε πόσο σημαντικό στοιχείο είναι, πρόκειται και για επιθυμία των διεθνών. Και θα πρόκειται για στρατηγικό λάθος να επιλέξουμε το αφιλόξενο προς την Εθνική ομάδα λεκανοπέδιο της Αττικής αντί για το κρητικό κοινό, το οποίο απέδειξε και με το Ισραήλ πριν από λίγους μήνες και τον Ιούνιο του 2007 πως ξέρει να στέκεται πραγματικά στο πλευρό της ομάδας.

Καλό είναι να φύγει μόνος του

Η τελευταία φορά που η Αργεντινή δεν πήγε σε Μουντιάλ ήταν το 1970. Στο καλύτερο μέχρι σήμερα Παγκόσμιο Κύπελλο, στο Μεξικό. Από τότε πάντα δίνει το «παρών» και συνήθως η παρουσία της βοηθάει να γίνουν εξαιρετικά ματς. Είτε τα κερδίζει είτε τα χάνει, όπως εκείνο με την Ολλανδία το 1998 στη Γαλλία ή στο προηγούμενο Μουντιάλ με τη Γερμανία, που κρίθηκε στα πέναλτι.

Απόψε θέλει τουλάχιστον την ισοπαλία στο Μοντεβίδεο για να αποφύγει την ταλαιπωρία και την αβεβαιότητα των μπαράζ. Πάνω απ' όλα, όμως, χρειάζεται να αναθεωρήσει τις απαιτήσεις της από τον πιο χαρισματικό ποδοσφαιράνθρωπό της. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα είναι κρίμα να χαλάει την εικόνα που άφησε μέσα στα γήπεδα, αυτή που μάγευε με την μπάλα, με το να παριστάνει κάτι που δεν είναι.

Προπονητής δεν έγινε ποτέ και δεν αρκεί η χαρισματική φιγούρα του μέσα στα αποδυτήρια, ούτε ο μύθος που συνοδεύει το όνομά του για κάθε μικρό παιδί στην Αργεντινή, για να γίνει αποδεκτός. «Οι σημερινοί ποδοσφαιριστές είναι κακομαθημένα παιδιά, με τεράστιες καταθέσεις στον λογαριασμό τους για να παίρνουν οτιδήποτε στα σοβαρά», έχει δηλώσει στην αυτοβιογραφία του ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον και δύσκολα του παραθέτεις αντεπιχειρήματα.

Ο Μαραντόνα, μόλις τελειώσει αυτή η περιπέτεια, καλό είναι να μη μείνει άλλο στον πάγκο. Να φύγει μόνος του. Γιατί ακόμα και να προκριθεί η ομάδα, της λείπουν πολλά για να κάνει το κάτι παραπάνω. Αν, όμως, αποκλειστεί θα συνδέσει το όνομά του με την απόλυτη παρακμή έπειτα από την ακμή της Αργεντινής τη δεκαετία του '80. Κι αυτό για την υστεροφημία του δεν του αξίζει.